R.C.Sproul | Obj.1:4 Jan i siedem zborów

 Jan i siedem zborów

Objawienie 1:4

„Jan do siedmiu zborów, które są w Azji” (w. 4a).

W pierwszych wersetach Księgi Objawienia dowiadujemy się, że to Jan napisał to końcowe dzieło Nowego Testamentu (Obj. 1:1-4a). To, że autor identyfikuje się po prostu jako „Jan”, bez odniesienia do swojej rodziny lub jakichkolwiek innych informacji, które odróżniałyby go od wielu innych chrześcijan o imieniu Jan w pierwszym wieku, wskazuje, że był dobrze znany swoim pierwotnym odbiorcom. Wszystko, co musieli usłyszeć, to to, że był „Janem”, aby rozpoznać jego tożsamość.

Nam jednak trudniej jest zidentyfikować Jana. Styl grecki użyty w Apokalipsie, a także szerokie wykorzystanie Starego Testamentu wskazują, że był on Żydem z Palestyny. Mamy zatem powody, by sądzić, że był to Jan, syn Zebedeusza, znany uczeń, "którego Jezus miłował", autor Ewangelii św. Jana oraz 1, 2 i 3 Listu o jego imieniu. Większość Kościoła uważa, że to właśnie ten Jan, apostoł Pana Jezusa Chrystusa, napisał Apokalipsę, choć są też tacy, którzy tak nie sądzą. Nawet jeśli Apokalipsę napisał inny Jan, autor był natchniony Duchem Świętym, a znaczenie tej księgi pozostaje niezmienne.

Oprócz różnic dotyczących autora Apokalipsy, istnieją również różne podejścia do interpretacji tej księgi. Można wyróżnić cztery główne sposoby interpretacji. 

Pierwszy to interpretacja futurystyczna, która zakłada, że większość księgi dotyczy wydarzeń po epoce Jana i jest obecnie jednym z najpopularniejszych ewangelicznych sposobów rozumienia Apokalipsy. 

Po drugie, stanowisko historyczne twierdzi, że księga ta przedstawia w symboliczny sposób całą historię Kościoła od I wieku aż do powrotu Chrystusa. Obecnie niewielu interpretatorów Apokalipsy jest historykami. 

Po trzecie, stanowisko idealistyczne postrzega Apokalipsę jako przekazującą ponadczasowe prawdy o Kościele i wojnie Boga z szatanem. 

Po czwarte, mamy podejście częściowo preterystyczne (czyli przeszłościowe), które twierdzi, że większość Księgi Objawienia odnosi się do wydarzeń i ludzi z I wieku. 

Każde z tych podejść może dostarczyć przynajmniej częściowego zrozumienia, w zależności od konkretnego fragmentu Księgi Objawienia, który czytamy. Niezależnie od tego, które podejście wybierzemy, musimy mieć jasność, że Księga Objawienia przewiduje ostateczny powrót Chrystusa na końcu historii, aby dopełnić swój plan.

Jan napisał do „siedmiu kościołów w Azji”, siedmiu zgromadzeń w Azji Mniejszej, czyli dzisiejszej Turcji, o których czytamy w Księdze Objawienia 2–3. Siedem to ważna liczba w Biblii, a zwłaszcza w Księdze Objawienia, często symbolizująca kompletność lub pełnię. Te siedem kościołów reprezentuje całość; Jan pisze do nich, ale jego przesłanie jest skierowane do całego Kościoła na całym świecie.

Coram Deo

W naszym studium Księgi Objawienia potrzebujemy wiele pokory, ponieważ chrześcijanie różnią się w swoim rozumieniu tej księgi. Rzeczywiście, powinniśmy studiować całe Pismo Święte z pokorą, wiedząc, że nikt z nas nie zna wszystkich odpowiedzi i że jesteśmy zależni od Ducha Świętego i innych wierzących, gdy staramy się zgłębiać tajniki Słowa Bożego.

Do dalszej analizy 

MATEUSZ 4:18–22

PSZ:

Pewnego dnia, idąc brzegiem Jeziora Galilejskiego, zauważył dwóch braci, Szymona, zwanego Piotrem, i Andrzeja. Zarzucali sieci, bo byli rybakami. —Chodźcie ze Mną!—zawołał do nich. —Uczynię was rybakami ludzi! Bez wahania rzucili sieci i poszli z Nim. Nieco dalej zobaczył dwóch innych braci, Jakuba i Jana. Ze swoim ojcem, Zebedeuszem, siedzieli w łodzi i naprawiali sieci. Ich także zawołał, a oni poszli z Nim, zostawiając łódź i ojca.

DZIEJE APOSTOLSKIE 19

GALACJAN 2:1–10

(1)  Potem, po czternastu latach, znów wybrałem się do Jerozolimy. Tym razem wraz z Barnabą. Zabrałem ze sobą również Tytusa. (2)  Udałem się tam natomiast w związku z objawieniem. Na osobności, przy osobach bardziej wpływowych, przedstawiłem dobrą nowinę, którą głoszę wśród pogan. Nie chciałem, aby się okazało, że biegnę, lub biegłem, na próżno. (3)  Wtedy nawet Tytusa, który był przecież ze mną, nie nakłaniano — jako Greka — do obrzezania. (4)  Stało się tak pomimo nacisków fałszywych braci, którzy znaleźli się we wspólnocie z ukrytym zamiarem wyszpiegowania wolności danej nam w Chrystusie, i wzięcia nas w niewolę. (5)  Nie ustąpiliśmy im ani na chwilę. Chcieliśmy bowiem, ze względu na was, utrzymać prawdę dobrej nowiny. (6)  Ważne jest natomiast stanowisko ludzi, którzy zdawali się coś znaczyć. Oczywiście to, kim oni byli wcześniej, nie ma dla mnie znaczenia. Dla Boga też nie jest to ważne. Otóż ze strony tych znaczniejszych nie usłyszałem, że mam coś dodawać do głoszonego poselstwa. (7)  Przeciwnie, zdali sobie sprawę, że Bóg zlecił mi głoszenie dobrej nowiny wśród osób nieobrzezanych, podobnie jak Piotrowi pośród obrzezanych. (8)  Ten bowiem, który skutecznie użył Piotra, jeśli chodzi o apostolstwo pośród obrzezanych, skutecznie użył mnie w odniesieniu do pogan. (9)  Gdy więc zdali sobie sprawę z danej mi łaski, Jakub, Kefas i Jan — ludzie uchodzący za filary — uścisnęli mnie i Barnabie rękę na znak wspólnoty. Uczynili to w przekonaniu, że my mamy iść do pogan, a oni do obrzezanych.

OBJAWIENIE 22:8–9

(8)  A ja, Jan, słyszałem i widziałem to. A gdy to usłyszałem i ujrzałem, upadłem do nóg anioła, który mi to pokazywał, aby mu oddać pokłon. (9)  I rzecze do mnie: Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! 

(Księga Micheasza 6:8) 

SNP: Oznajmiono ci, człowieku, co jest dobre i czego PAN oczekuje od ciebie: 

Tego, byś stosował prawo, kochał łaskę i pokornie chodził z twoim Bogiem.

BWP: Pouczono cię, człowiecze, o tym, co jest dobre, i wiesz, czego Pan oczekuje od ciebie: masz żyć uczciwie i być pobożnym, i czuć się pokornym przed obliczem Boga.

BW: Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem.

Gdyż Bóg — jak zauważyłeś — utrąca ludzką pychę, lecz ludziom pokornym zsyła wybawienie.

(Księga Hioba 22:29)

Pokorni natomiast odziedziczą ziemię I będą rozkoszować się głębokim pokojem.

(Księga Psalmów 37:11)

Ponieważ PANU spodobał się Jego lud — A On pokornych ozdabia zbawieniem!

(Księga Psalmów 149:4)