2 Koryntian | Bóg wszelkiej pociechy

bwp: 2 Kor.1

(1)  Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, 

do Kościoła Bożego, który jest w Koryncie, 

ze wszystkimi świętymi, jacy są w całej Achai. 

(2)  Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa. 

(3)  Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, (4) Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami pocieszać mogli tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga. 

(5)  Jak bowiem obfitują w nas cierpienia Chrystusa, tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy. 

(6)  Ale gdy znosimy udręki to dla pociechy i zbawienia waszego; a gdy pocieszani jesteśmy to dla waszej pociechy, sprawiającej, że z wytrwałością znosicie te same cierpienia, których i my doznajemy. 

(7)  A nadzieja nasza co do was jest silna, bo wiemy, że jak cierpień jesteście współuczestnikami, tak też i naszej pociechy.

Paweł Apostoł urodził się i wychował jako Żyd (Flp 3:4-5), a jego żydowskie dziedzictwo jest widoczne w dzisiejszym fragmencie. Początkowe błogosławieństwo Apostoła w 2 Liście do Koryntian 1:3-7 jest podobne w formie do błogosławieństw używanych w żydowskich synagogach w pierwszym wieku. 

Te błogosławieństwa, podobnie jak to, które wypowiada Paweł, stanowiły wyrazy uznania dla Boga za Jego wielkie miłosierdzie. Nie jest to zaskoczeniem, ponieważ Stary Testament często podkreśla miłosierną naturę Boga (np. Wj 34:6 Potem przeszedł Jahwe przed nim, wołając głośno: Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, nieskory do gniewu, bogaty w dobroć i wierność.). 

Jednak Paweł nie tylko powtarza żydowskie błogosławieństwo; raczej czyni je wyraźnie chrześcijańskim, odnosząc się do Boga jako „Ojca naszego Pana Jezusa Chrystusa” (2 Kor. 1: 3).

W błogosławieństwie z 2 Listu do Koryntian 1:3-7 Paweł mówi również o Panu jako o „Bogu wszelkiej pociechy” (w. 3). Rzeczywiście, idea pocieszenia od Boga pojawia się często w tych pierwszych wersetach i w pozostałej części tego listu. Apostoł czyni to celowo. 

Izajasz 40-66 podkreśla pocieszenie, które Pan zapewni, gdy zainauguruje wiek mesjański, więc nacisk Pawła na boskie pocieszenie jest subtelnym przypomnieniem, że wierzący żyją w wieku mesjańskim. Chociaż pełnia tego wieku wciąż czeka na powrót Chrystusa, aby przynieść nowe niebiosa i ziemię i aby otrzeć wszelką łzę (zob. Obj. 21:1-22:5), już teraz znajdujemy się w erze Jego zbawienia i powinniśmy oczekiwać wielkiego pocieszenia z ręki Boga.

Paweł mówi w 2 Liście do Koryntian 1:4, że pociecha Boża przychodzi do nas „we wszelkim utrapieniu naszym”. Tutaj „utrapienia” odnoszą się do wewnętrznego zamieszania i kłopotów, które odczuwamy z powodu zewnętrznych trudności, szczególnie tych, które napotykamy ze strony świata wrogiego Chrystusowi. 

Jak zobaczymy, fałszywi apostołowie, którzy niepokoili kościół w Koryncie, kwestionowali apostolstwo Pawła z powodu jego cierpienia ze względu na Jezusa (11:1-12:10). Paweł później rozwinie ideę, że cierpienie faktycznie dowodzi ważności jego apostolskiego powołania, ale tutaj idea, że Pan pociesza wierzących w ich utrapieniach, przypomina, że cierpienie dla ewangelii jest częścią prawdziwego chrześcijańskiego uczniostwa. 

Co więcej, należy zauważyć, że obiecane pocieszenie dotyczy wewnętrznego zamieszania, którego doświadczamy, gdy cierpimy. 

Bóg nigdy nie obiecuje, że całkowicie uwolni nas od cierpienia. Zamiast tego obiecuje być z nami w naszym cierpieniu, aby nas pocieszać i dać nam łaskę do wytrwania (Pwt 31:8; 2 Kor 12:8-9).

_______________

Cierpienie jest darem od Boga. Nie chodzi o to, że ból sam w sobie jest czymś dobrym; raczej, gdy uczestniczymy w cierpieniach Chrystusa - gdy cierpimy dla Jego imienia - otrzymujemy przywilej uczestniczenia w Bożym pocieszeniu. To z kolei pozwala nam pocieszać innych (2 Kor. 1:5-7).

Jan Kalwin komentuje dzisiejszy fragment w następujący sposób: "Bogactwa Ducha . . nie powinniśmy zatrzymywać dla siebie, ale każdy musi przekazywać innym to, co otrzymał". 

Boże, pozwól nam znosić przeciwności dla imienia Chrystusa tak, abyśmy mogli zachęcać innych, którzy cierpią z powodu świadectwo o Nim. Oby nasze cierpienie mogło być wykorzystane dla dobra innych.