SZ: 1(1) Oto niezwykłe objawienie Jezusa Chrystusa. Dał Mu je Bóg, by pokazał swoim sługom, co wkrótce ma się wydarzyć. Jezus wysłał anioła i przekazał je Janowi, swojemu słudze. (2) On waśnie potwierdził słowa Boga i świadectwo Jezusa Chrystusa - oraz wszystko, co ujrzał.
LIT: 1(1) Objawienie pochodzące od Jezusa Chrystusa, które otrzymał On od Boga, aby następnie ukazać swoim sługom to, co wkrótce musi się stać. To właśnie, za pośrednictwem swego anioła, przekazał On dalej swemu słudze Janowi. (2) Ten natomiast poświadczył to, co zobaczył, jako Słowo Boże i świadectwo Jezusa Chrystusa.
Dzisiaj rozpoczynamy nasze studium tego, co należy zaliczyć do najbardziej intrygujących, kłopotliwych i prowokujących do dyskusji ksiąg Biblii. Mowa oczywiście o Księdze Objawienia, ostatniej księdze Nowego Testamentu i temacie wielu dyskusji i spekulacji w całej historii kościoła.
Niewielu może zaprzeczyć znaczeniu Księgi Objawienia w refleksji teologicznej. W czasach wczesnego Kościoła wielu chrześcijan kwestionowało jej boskie natchnienie. W czasach reformacji wielu ludzi wierzyło, że Księga Objawienia dopełnia się, ponieważ papiestwo prześladowało protestantów. W XIX wieku narodziły się różne sekty teologiczne, które twierdziły, że rozwikłały Księgę Objawienia. W ciągu ostatnich kilku dekad dzieła, które próbują pokazać, w jaki sposób wydarzenia z Objawienia rozwijają się w naszych czasach, rutynowo zdominowały listy najlepiej sprzedających się książek chrześcijańskich.
Czy różnice w tym, jak ludzie pojmują Księgę Objawienia, oznaczają, że nasze wysiłki są beznadziejne? W żadnym wypadku. Lud Boży usłyszał Jego głos na kartach tej księgi, a ich dusze zostały wzmocnione.
Zrozumiemy główne przesłanie tej księgi
- Jezus pokona wszystkich swoich i naszych wrogów
- oraz jej główne zastosowania, jeśli podejdziemy do niej z właściwymi oczekiwaniami w świetle jej gatunku.
Jan, autor Księgi Objawienia, określa gatunek swojej księgi już w pierwszym wersecie, mówiąc nam, że jest to „objawienie Jezusa Chrystusa” (Obj. 1:1). Słowo „objawienie” tłumaczy greckie słowo apokalypsis (funkcjonuje równolegle ze słowem apokalipsa).
Apokalypsis można też przetłumaczyć jako „odsłonięcie”. Literatura apokaliptyczna odsuwa zasłonę z tego, co widzimy, odsłaniając prawdziwy stan rzeczy. Opisuje w żywych słowach prawdę o tym, co dzieje się wokół nas na płaszczyźnie duchowej.
Literatura apokaliptyczna przypomina nam, że nie wszystko jest tym, czym się wydaje być. Na przykład może nam się wydawać, że Pan nie jest nieobecny, gdy Jego lud cierpi na tym świecie. Ale tak nie jest. On pozostaje prawdziwą Mocą sprawującą kontrolę i z pewnością w końcu zwycięży. Jego wrogowie i nasi wrogowie - świat, ciało i diabeł - toczą zaciekłą wojnę przeciwko Niemu i nam, ale ich porażka jest pewna.
To „Objawienie - ujawnienie” Janowi pochodzi od Pana Jezusa Chrystusa i o Nim mówi, a zostało mu przekazane przez anioła (w. 2). Jego przesłanie pozostaje dziś tak samo pilne i istotne, jak w pierwszym wieku.
Potrzebujemy pomocy Ducha Świętego za każdym razem, gdy czytamy Biblię, aby poprawnie ją interpretować. Odczuwamy to jednak silniej, gdy bierzemy do rąk i czytamy Księgę Objawienia, niż w przypadku jakiejkolwiek innej księgi Biblii.
Panie Jezu, prowadź nas w rozważaniu Twojego Słowa a szczególnie tej księgi. Daj nam oglądać Twoje zwyciężanie i ufać Tobie bez względu na okoliczności.
Do dalszego studiowania
Księga Wyjścia 15 BWP (Pieśń Mojżesza): (1) Wtedy to wyśpiewał Mojżesz razem z Izraelitami taką pieśń na cześć Jahwe: Śpiewam pieśń na cześć Jahwe, bo okazał swoją chwałę, rzucając w morze konia i jego jeźdźca. (2) Pan jest moją mocą i powodem chwały, On stał się moim wybawcą, On jest moim Bogiem! Jego będę sławił, wielbił będę Boga, mego ojca. (3) Jahwe jest potężnym wojownikiem, Jahwe jest Jego imię. (4) Rydwany i całą potęgę faraona pogrążył w morzu, jego najdzielniejszych wojowników wygubił w Morzu Czerwonym. (5) Ogarnęły ich fale i jak kamienie poszli w głębinę. (6) Wspaniała jest potęga Twej prawicy, o Jahwe! Prawica Twoja, o Jahwe, starła nieprzyjaciela. (7) Potęgą Twojego majestatu powalasz na ziemię swych wrogów. Zsyłasz swój gniew i ścierasz ich jak słomę. (8) Gdy wydasz pomruk gniewu, piętrzą się groźne fale i stają niby murem, znikają przepaści w samym sercu morza. (9) Wtedy powiedział nieprzyjaciel: Wyruszę w pościg i pochwycę ich. Rozdzielę łupy, zaspokoję me żądze. Dobędę miecza, dosięgnie ich ma prawica. (10) Ale Ty poruszyłeś gwałtownie wody i morze ich okryło, i poszli na dno jak ołów w środku wzburzonych wód. (11) Któż jest jak Ty, o Jahwe, wśród rozlicznych bogów? Kto jest jak Ty potężny i święty? Kto budzi taką grozę i takich cudów dokonuje? (12) Wyciągasz Twoją prawicę i już pochłania ich ziemia. (13) W swej łaskawości prowadzisz lud, który wyzwoliłeś, mocą Twoją wiedziesz go ku świętym przybytkom. (14) A narody słysząc to zadrżały, strach padł na wszystkich Filistynów. (15) Przerazili się także przywódcy Edomu, trząść się zaczęli możnowładcy Moabu, bojaźń ogarnęła mieszkańców Kanaanu. (16) Zlękli się i zamarli z bojaźni, stali się jak głazy wobec mocy Twego ramienia, dopóki nie przeszedł lud Twój, o Jahwe, dopóki nie przeszedł lud, któryś sobie stworzył. (17) To Ty ich tam sprowadziłeś i zasadziłeś niczym drzewo na górze Twojego dziedzictwa, na miejscu, gdzie Ty przebywasz, o Panie, w świątyni, uczynionej Twoimi rękami. (18) Jahwe jest królem zawsze i na wieki. (19) Gdy rumaki faraona z rydwanami i jeźdźcami weszły do morza, sprawił Jahwe, że pochłonęły ich fale, a Izraelici suchą nogą przeszli przez środek morza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz