Moja babcia ze strony mamy po raz pierwszy brała udział w nabożeństwie stojąc po oknem domowego zgromadzenia. Śledziła dziadka, którego "wciągała sekta".
Biblijne uwielbienie,
czyli pieśni, modlitwy wdarły się w jej ludzką duszę.
To była dusza, która tak często czuła się wyrzucona z typowego, religijnego nabożeństwa.
Tak czują się rownież dzisiaj dusze nie dające zaspokoić się nabożeństwem nowoczesnym.
Jesteśmy ludźmi zaabsorbowanymi obrazem samych siebie,
poczuciem własnej wartości i sprawianiem sobie przyjemności.
Gdy wpisałem w wyszukiwarce: "obecność Boga" najczęstsze obrazki dotyczyły czegoś w rodzaju relaksu.
Jednak w tym wszystkim, im bardziej skupiamy się na sobie, tym mniej wiemy nawet, czym jest nasze „ja”.
Mylimy dobro duszy z dobrostanem.
Dusza ludzka jest na wygnaniu.. z naszego myślenia.
Nic więc dziwnego, że oddawanie czci Bogu,
czyli skupianie się na NIM,
(..na Jego charakterze, obietnicach, przestrogach..)
albo nie jest uważane za stosowne
albo sprowadza się do odczucia uniesienia lub listy potrzeb.
Niebo jest zbyt odległe, by je kontemplować.
Nasze życie toczy się w ciasnych granicach naszego ziemskiego horyzontu.
Tak pogardzamy i rozmywamy ideę rozkosznej niebiańskości,
że w rezultacie zupełnie tracimy smak na niebo.
ALE:
Kiedy nasze dusze Bogu cześć oddają
nasze oczy coraz bardziej nieba wyglądają;
Nasze serca przez boski ogień rozpalone
coraz bardziej od tego świata oddalone;
Istnieje z Chrystusem więź tajemnicza,
która rozpala w zachwycie nasze oblicza.
“..klękamy a wszystko ucicha wokoło,
wstajemy a zorza otacza nam czoło..”
Takie uwielbienie
.. wykracza poza emocje (ale zawiera je);
.. wykracza poza rozum (ale nie wyklucza go);
Takie uwielbienie
.. przenika do najgłębszego jądra naszej istoty,
gdzie odczuwamy - więcej, wiemy! - że jesteśmy
w obecności żywego Boga.
Psalm 7:18..
Sławić będę Pana według sprawiedliwości jego
I opiewać będę imię Pana Najwyższego.
Psalm 28:7
Pan jest mocą moją i tarczą moją.
W nim zaufało serce moje i doznałem pomocy,
Rozweseliło się serce moje
I pieśnią moją będę go sławił.
Psalm 107:
(1) Dziękujcie Panu, bo dobry, bo wieczne miłosierdzie Jego.
(2) Tak winni mówić wszyscy odkupieni przez Pana,
wszyscy uwolnieni przez Niego od wrogów.
(3) Bo zgromadził ich z rozmaitych krajów,
od wschodu aż do zachodu słońca,
od samej północy aż do południa.
(4) Ci, co błądzili po pustyniach i bezludziach,
a nie mogli znaleźć drogi do zamieszkanego miasta,
(5) ci, którym dokuczał głód i pragnienie, tak iż prawie ustawało w nich życie,
(6) ci, którzy w ucisku wołali do Pana, a On ich wybawił z niewoli
(7) i wyprowadził na drogi proste, tak że dotarli do osiedli ludzkich -
(8) ci wszyscy niech dziękują Panu
za Jego łaskawość
i za wszystkie dobrodziejstwa
ludziom wyświadczone.
