2 Kor 1(10)
To On ocalił nas od śmierci i mamy pełną ufność, że nadal będzie to robił.
(11) Bo wstawiacie się za nas przed Nim w modlitwie.
A dzięki temu wiele osób może dziękować Bogu za to wszystko, co dla was przez nas robi.
Podczas wielkiej próby, przed którą stanął Paweł i jego współpracownicy w Azji, ich cierpienie było tak intensywne, że myśleli, że umrą. To skłoniło ich do większego polegania na Bogu (2 Kor. 1:8-9). Pan z kolei wybawił ich z ucisku i umocnił w nich wiarę w przyszłe wyzwolenie. Rzeczywiście, zaczęli pokładać nadzieję tylko w Panu, że ponownie ich wybawi (w. 10).
Można by pomyśleć, że taka pewność siebie nie skłoni Pawła do poproszenia innych o modlitwę o wybawienie, które z pewnością nadejdzie. A jednak w dzisiejszym fragmencie Paweł prosi Koryntian, aby modlili się o wybawienie ich z utrapień. I tak jak miał przekonanie, że to już koniec, a następnie, że Bóg na pewno ich wybawi... w tym samym przekonaniu mówi, że ich modlitwy pomogą Apostołowi i jego towarzyszom (w. 11).
Apostoł nie postrzegał pewności Bożego ratunku jako powodu do zaniedbania modlitwy o ten ratunek. Moglibyśmy powiedzieć, że postrzegał pewność tego ratunku jako czyniącą modlitwę jeszcze bardziej konieczną.
Dotyka to ważniejszej kwestii relacji między suwerenną Bożą opatrznością a ludzkim działaniem. Wiemy, że Bóg postanowił wszystko, co ma się wydarzyć (Efez. 1:11) i że Jego cele z pewnością zostaną osiągnięte. Żaden Jego zamysł nie może zostać udaremniony (Job 42:2).
Ale Pismo Święte utrzymuje tę prawdę obok prawdy, że my również musimy działać, że „nie mamy, ponieważ nie prosimy” (Jk 4:2). Pan realizuje swoje cele w swojej suwerennej mocy w modlitwach i służbie swojego ludu.
Często pytamy: „Jeśli Bóg jest suwerenny, to dlaczego mamy się modlić?”. W rzeczywistości powinniśmy powiedzieć: „Skoro Bóg jest suwerenny, musimy się modlić”, ponieważ wiemy, że Pan z przyjemnością wykorzystuje nas w realizacji swoich celów.
Paweł mówi w 2 Liście do Koryntian 1:11, że Koryntianie powinni modlić się, „aby wielu dziękowało” za łaskę i błogosławieństwo, jakie Apostoł i jego współpracownicy otrzymali.
Mamy tutaj kluczowy wgląd w cel modlitwy wstawienniczej. Moglibyśmy pomyśleć, że proszenie wielu ludzi o modlitwę za nas sprawi, że Bóg będzie bardziej skłonny dać nam to, o co prosimy. Ale nie dlatego powinniśmy prosić innych o modlitwę. Zamiast tego prosimy ludzi o modlitwę, ponieważ Bogu podoba się, gdy Jego lud jednoczy się w modlitwie.
Co więcej, proszenie innych o modlitwę daje im możliwość chwalenia Boga, gdy widzą, jak odpowiada na modlitwę.
Charles Hodge komentuje: "Zamiarem Boga, by w ten sposób zjednoczyć swój lud w modlitwie za siebie nawzajem, gdy jest w ucisku lub niebezpieczeństwie, jest to, aby wybawienie było przedmiotem wspólnej wdzięczności [lub radości] i chwały. W ten sposób wszystkie serca są przyciągane do Boga, a chrześcijańska społeczność jest wspierana".
Coram Deo
Zwiększenie liczby osób modlących się o określony rezultat nie zwiększa prawdopodobieństwa, że Bóg go spełni. Zamiast tego, celem jest uświadomienie większej liczbie ludzi potrzeby, tak aby, gdy Bóg zacznie działać, stali się bardziej przekonani o Jego mocy i jeszcze bardziej Mu zaufali. W ten sposób nasze proszenie ludzi o modlitwę za nas może stać się silnym świadectwem dobroci i mocy naszego Pana.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz