2 Kor 2:5-8 | Miłość do skruszonych

BW, 2 Kor 2:5-8

Jeśli tedy ktoś zasmucił, to nie mnie zasmucił, lecz poniekąd - by nie powiedzieć za wiele - was wszystkich. Takiemu wystarczy ta kara, jaka została nałożona przez większość, Tak, że przeciwnie, wy raczej powinniście przebaczyć mu i dodać otuchy, aby go przypadkiem nadmiar smutku nie pochłonął. Dlatego proszę was, abyście postanowili okazać mu miłość.

BWP, 2Kor 2:5-8

Jeżeli zaś ktoś smutek sprawił, to nie mnie, lecz po części – by nie przesadzać – wam wszystkim. Niech już takiemu wystarczy kara wymierzona przez większość spośród was. Raczej wypada teraz wybaczyć mu i podtrzymać go na duchu, aby nie popadł ów człowiek w rozpaczliwy smutek. Dlatego napominam was, abyście z miłością sprawę jego rozstrzygnęli.

________

Po „bolesnej wizycie” Pawła w kościele w Koryncie apostoł uznał, że lepiej nie odwiedzać tamtejszego zgromadzenia od razu, ale zamiast tego wysłać list z upomnieniem w nadziei, że kościół poprawi swoje postępowanie i będzie dążył do pojednania. Nie była to łatwa decyzja dla apostoła, ale była konieczna, ponieważ osobista wizyta utrudniłaby pojednanie (2 Kor 1:12–2:4). 

Drugi List do Koryntian 7:2–16 jasno pokazuje, że ten list z upomnieniem doprowadził do skruchy, której Paweł oczekiwał od Koryntian, ale dzisiejszy fragment daje nam pierwsze wskazówki, że korespondencja apostoła zakończyła się sukcesem.

Paweł wspomina o kimś, kto sprawił ból w Koryncie i od tego czasu poniósł pewnego rodzaju „karę ze strony większości” (2:5–6). Apostoł mówi o kimś, kto został poddany dyscyplinie kościoła. Na podstawie innych fragmentów, takich jak 7:12, komentatorzy uważają, że chodziło o osobę, która sprzeciwiała się mu podczas jego bolesnej wizyty w Koryncie, ale trudno jest zidentyfikować tę osobę i jej dokładne działania. 

W przeszłości wielu komentatorów twierdziło, że jest to ta sama osoba, o której mowa w 1 Liście do Koryntian 5, która była zaangażowana w kazirodczy związek ze swoją macochą. Jest to możliwe, ale wielu współczesnych komentatorów uważa to za mało prawdopodobne, ponieważ sprawca wydaje się grzeszyć konkretnie przeciwko Pawłowi podczas bolesnej wizyty po napisaniu 1 Listu do Koryntian. 

W każdym razie z 2 Listu do Koryntian 2:5–11 wynika, że po bolesnej wizycie Pawła i surowym liście z naganą kościół podjął działania przeciwko temu człowiekowi, najprawdopodobniej ekskomunikując go.

Oczywiście Paweł chciał, aby kościół podjął działania niezbędne do pojednania się z apostołem. Problem polegał jednak na tym, że kościół posunął się za daleko i nie wybaczył mężczyźnie ani nie przywrócił go do wspólnoty po jego skrusze. Nie zrozumiał on celu dyscypliny kościelnej, która ma na celu przywrócenie do chrześcijańskiej wspólnoty, a nie zemstę (zob. Mt 18:15–20). 

Paweł wzywa więc kościół, aby przebaczył grzesznikowi i potwierdził swoją miłość do niego, przywracając go do wspólnoty. 

Jan Kalwin komentuje: „Celem ekskomuniki, jeśli chodzi o wpływ na grzesznika, jest to, aby ogarnięty poczuciem grzechu, upokorzył się przed Bogiem i Kościołem i prosił o przebaczenie, szczerze wyrażając swoją nienawiść do grzechu i wyznając swoją winę. Człowiek, który został doprowadzony do tego stanu, potrzebuje teraz bardziej pocieszenia niż surowej nagany”.

Kiedy stosuje się środki dyscyplinarne wobec grzesznika, celem zawsze musi być przebaczenie i przywrócenie do wspólnoty. Nie możemy kontrolować, czy grzesznik zareaguje skruchą, ale możemy być gotowi przebaczyć, gdy grzesznik odwróci się od swojego grzechu. Kiedy stosujemy środki dyscyplinarne w Kościele, a nawet gdy mamy do czynienia z kimś, kto zgrzeszył przeciwko nam osobiście w mniej znaczący sposób, bądźmy gotowi przebaczyć, gdy ta osoba okaże skruchę.

________

Kenneth Peterson:

Lud Boży w Izraelu i Judzie był niewierny. Uparcie odmawiał powrotu do Boga i okazania skruchy (Izajasz 43:22-24). 

Bóg przestrzegał ich, że użyje obcych narodów, aby ukarać ich za niewierność wobec przymierza (7:18-25; 10:3-6; 39:6-7). 

W kontekście surowej kary przypomniał im, że jako Jego wybrany lud mają z Nim nierozerwalną więź i zapewnił ich o swojej niezawodnej miłości: 

„Jesteście cenni i drodzy w moich oczach, i... Ja was obdarzam miłością...” (43:4). 

Bóg powiedział, że po zakończeniu kary wybawi ich, odkupi i przywróci (wersety 5-21). 

W swojej łasce i miłosierdziu usunie ich winę i przebaczy im grzechy (werset 25). 

To przebaczenie nie będzie oparte na tym, na co zasłużyli, ale na tym, kim jest Bóg: 

„Robię to ze względu na to, kim jestem. 

Nie będę już dłużej przypominał sobie waszych grzechów” w. 25; 

eku:  

To Ja, Ja sam wymażę twoje przestępstwa przez wzgląd na siebie samego 

i twoich grzechów nie będę wspominać.

_______

Jill Price urodziła się z hipermnezją: zdolnością do zapamiętywania w niezwykłych szczegółach wszystkiego, co kiedykolwiek jej się przydarzyło. Potrafi odtworzyć w pamięci dokładny przebieg każdego wydarzenia, którego doświadczyła w swoim życiu.

Serial telewizyjny „Unforgettable” opowiadał o policjantce z hipermnezją, która była dla niej ogromną zaletą w quizach i rozwiązywaniu spraw kryminalnych. Dla Jill Price jednak ta choroba nie jest tak zabawna. Nie może zapomnieć momentów swojego życia, kiedy była krytykowana, doświadczyła straty lub zrobiła coś, czego głęboko żałowała. Odtwarza te sceny w swojej głowie wciąż na nowo.

Nasz Bóg jest wszechwiedzący (być może jest to rodzaj boskiej hipermnezji :)); Biblia mówi nam, że Jego zrozumienie nie ma granic. A jednak w Księdze Izajasza odkrywamy najbardziej pocieszającą prawdę: „Ja, ja sam, jestem tym, który wymazuje twoje przestępstwa... i nie pamięta już twoich grzechów” (Księga Izajasza 43:25). 

List do Hebrajczyków potwierdza to: „Zostaliśmy uświęceni przez... Jezusa Chrystusa... [a nasze] grzechy i bezprawne czyny [Bóg] nie będzie już pamiętał” (10:10,17).

Wyznając Bogu nasze grzechy, możemy przestać rozmyślać o nich w kółko. Musimy je odpuścić, tak jak On to robi: „Nie wspominajcie rzeczy minionych, nie rozmyślajcie o przeszłości” (Księga Izajasza 43:18). 

Pamiętajmy o tym, że Bóg w swojej wielkiej miłości postanowił nie pamiętać naszych grzechów przeciwko nam. 

________

Jakie żale nosisz w swojej pamięci i wciąż powracają one w Twoich myślach? 

Jak możesz oddać je Bogu i uwolnić się od przeszłości?

Drogi Boże, dziękuję Ci za przebaczenie i zapomnienie moich grzechów.