BW, Hebr 4:11-12
Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia,
aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem nieposłuszeństwa.
Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny,
przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha,
stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca;
Kończąc nasze studium na temat ostrzeżenia zawartego w Liście do Hebrajczyków 3:7–4:13, zastanówmy się, co odróżniało Izraelitów, którzy nie weszli do ziemi obiecanej, od tych, którzy to uczynili: jedynie ich reakcja na Słowo Boże.
Przecież Jozue i Kaleb weszli do tej ziemi, a byli w takiej samej sytuacji jak ci, którzy ponieśli porażkę. Izraelici, którym nie udało się wejść do ziemi obiecanej, podobnie jak Jozue i Kaleb, zostali wyzwoleni z niewoli egipskiej... dzięki potężnym czynom Pana. Nie byli oni mniej zaznajomieni z objawieniem Pana niż Jozue i Kaleb. Cieszyli się takimi samymi przywilejami jak ci dwaj wierni mężowie.
Jednakże to, co odróżniało Jozuego i Kaleba od pozostałych, to fakt, że wierzyli oni w Boże obietnice dotyczące przekazania Izraelowi ziemi Kanaan (Lb 13:1–14:38). List do Hebrajczyków 3:7–4:13 zdecydowanie podkreśla znaczenie Słowa Bożego. Podstawą tego ostrzeżenia jest Psalm 95, który nie jest jedynie ludzką kompozycją psalmisty, ale słownym nakazem Boga Ducha Świętego (zob. Hbr 3:7–11). Pozostała część tekstu zakłada powszechną znajomość Słowa Bożego zawartego w starym przymierzu w odniesieniu do Jozuego i innych (np. 4:8).
W świetle doniosłości i znaczenia Słowa Bożego autor Listu do Hebrajczyków podkreśla w dzisiejszym fragmencie moc Słowa Bożego jako środka, dzięki któremu staramy się wytrwać w wierze aż do końca i wejść w pełnię odpoczynku Pańskiego (Hbr 4,11-12).
Czytamy, że Słowo Boże jest „żywe i skuteczniejsze niż jakikolwiek obosieczny miecz”.
Jak zauważa jeden z komentatorów, oznacza to, że Pismo Święte nie potrafi nie ciąć, tak jak obosieczne ostrze nie potrafi nie przecinać rzeczy.
Lub, jak to ujął Izajasz 55:11, Słowo Boże nigdy nie wraca do Pana „puste” lub bezowocne. Ma ono wrodzoną zdolność, ożywioną przez Ducha, do osiągnięcia każdego celu, jaki ma dla niego nasz Stwórca. Czasami celem tym jest zbawienie, a czasami zatwardziałość serca (Mk 4:11–12), ale niezależnie od tego, czy jest ono przyjmowane, czy odrzucane, Słowo osiąga to, czego chce od niego Pan.
Mk 4:11-12:
—Wam dano zrozumieć tajemnice dotyczące królestwa Bożego—wyjaśnił.
—Ale ludzie, którzy do niego nie należą, nie rozumieją ich.
Będą patrzeć, lecz nie zobaczą,
będą słuchać, lecz nie usłyszą.
Niczego nie zrozumieją i nie zwrócą się do Boga, aby przebaczył ich grzechy.
Jan Kalwin komentuje: „Słowo Boże przenika lub dociera do rozdzielenia duszy i ducha, to znaczy bada całą duszę człowieka, ponieważ bada jego myśli i analizuje jego wolę wraz ze wszystkimi jego pragnieniami. Następnie dodaje stawy i szpik, sugerując, że nie ma w człowieku nic tak twardego ani silnego, ani nic tak ukrytego, czego potężne słowo nie mogłoby przeniknąć”.
Cel, jaki Bóg zamierzył dla swojego Słowa, objawia się w tym, jak ludzie na nie reagują. Jeśli wierzymy w Jego Słowo i wytrwamy, to wiemy, że zostaliśmy wybrani od wieczności do zbawienia.
__________
Dr R.C. Sproul często zauważał, że jednym z największych problemów dzisiejszego kościoła jest to, że ludzie szukają mocy wszędzie, z wyjątkiem miejsca, w którym umieścił ją Bóg – w Jego Słowie. Jeśli chcemy znaleźć moc, aby wytrwać w wierze, umartwiać grzech i wzrastać w Chrystusie, otrzymamy ją tylko wtedy, gdy będziemy pilnie słuchać Jego Słowa. Róbmy więc wszystko, co w naszej mocy, aby codziennie zgłębiać Pismo Święte.
___________
Komentarz F.F. Bruce’a
W. 11 – „Starajmy się więc usilnie wejść…”
Bruce podkreśla, że czasownik σπουδάσωμεν („starajmy się usilnie”) zawiera element pilności i zdecydowania. Nie chodzi o leniwy optymizm, ale o aktywne, wytrwałe posłuszeństwo i wiarę. „Przykład nieposłuszeństwa” odnosi się bezpośrednio do pokolenia mojżeszowego na pustyni (Hbr 3–4). Upadek Izraela nie był spowodowany brakiem wiedzy, lecz brakiem wiary wyrażonej w posłuszeństwie. Autor listu ostrzega współczesnych czytelników: to samo niebezpieczeństwo grozi wam, jeśli przestaniecie ufać i być posłuszni.
W. 12 – „Żywe bowiem jest słowo Boże…”
Bruce zwraca uwagę, że „słowo Boże” (ὁ λόγος τοῦ θεοῦ) w tym kontekście oznacza przede wszystkim ‘Boże słowo wypowiedziane w Piśmie’ (por. wcześniejsze cytaty z Ps 95 w Hbr 3–4), a nie (jak czasem się interpretuje) osobę Chrystusa-Logosu. To właśnie to słowo, które niegdyś osądziło niewiarę Izraela na pustyni, jest nadal żywe i aktywne wobec obecnego pokolenia wierzących.
- „Żywe … i skuteczne” (ζῶν … καὶ ἐνεργής) – słowo Boże nie jest martwą literą; ma w sobie boską energię i moc działania (por. Iz 55:11).
- „Ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny” – obraz miecza (μάχαιρα) wskazuje na precyzję i przenikliwość. Bruce zauważa, że w starożytności miecz obosieczny (διπλόστομος) był szczególnie groźny, bo ranił przy każdym ruchu.
- „Przenika aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku” – to nie anatomicznna rozbiórka, lecz obraz całkowitej, dogłębnej penetracji najgłębszych warstw ludzkiej istoty. Hebrajczycy nie mieli ścisłego rozróżnienia dualistycznego dusza–ciało jak Grecy; „dusza i duch” oraz „stawy i szpik” to paralelne pary oznaczające całość osoby (myśli, pragnienia, motywacje).
- „Rozsądza myśli i zamiary serca” (κριτικός ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας) – słowo Boże pełni funkcję sędziego. Nie da się go oszukać zewnętrzną religijnością; ono demaskuje prawdziwe intencje serca.
Wersety 12-13 stanowią potężne uzasadnienie wezwania z w. 11: skoro słowo Boże jest tak przenikliwe i odsłania wszystko przed Bogiem (w. 13: „żadne stworzenie nie ukryje się przed Nim”), tym bardziej powinniśmy poważnie potraktować ostrzeżenie i pilnie dążyć do wejścia do Bożego odpoczynku przez wiarę i posłuszeństwo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz