Zredukowany do rangi człowieka grzechem upodlonego, aby zostać ukoronowanym chwałą
PSZ, Hbr 2:5-9
Przyszły świat, o którym mówimy, nie będzie przecież zarządzany przez aniołów. Gdzieś w Piśmie napisane jest przecież:
„Kim jest człowiek, że o nim pamiętasz?
I kim syn człowieczy, że się o niego troszczysz?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od aniołów,
ukoronowałeś go czcią i chwałą,
wszystko złożyłeś u jego stóp”.
Podporządkowanie „wszystkiego” człowiekowi oznacza, że nic nie pozostało poza zasięgiem jego władzy. Teraz jeszcze tego nie dostrzegamy, ale widzimy Jezusa, który—na krótki czas—stał się „niewiele mniejszy od aniołów”. On, dzięki temu, że za nas umarł, został „ukoronowany czcią i chwałą”. Dzięki Bożej łasce, Chrystus doświadczył bowiem cierpienia za każdego człowieka na ziemi.
BW, Hebr 2:5-9
Bo nie aniołom poddał świat, który ma przyjść, o którym mówimy.
Stwierdził to zaś ktoś, kiedy gdzieś powiedział:
Czymże jest człowiek, że pamiętasz o nim?
Albo syn człowieczy, że dbasz o niego?
Uczyniłeś go na krótko nieco mniejszym od aniołów,
Chwałą i dostojeństwem ukoronowałeś go,
Wszystko poddałeś pod stopy jego.
A poddawszy mu wszystko, nie pozostawił niczego, co by mu poddane nie było.
Teraz jednak nie widzimy jeszcze, że mu wszystko jest poddane;
Widzimy raczej tego, który na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów, Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci, aby z łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego.
Po krótkim zatrzymaniu na podanie praktycznego zastosowania dotyczącego wyższości Chrystusa nad aniołami – że nie wolno nam porzucić ewangelii (Hbr 2,1–4; por. 1,1–14) – autor Listu do Hebrajczyków powraca do wielkości Jezusa nad aniołami.
Stwierdza on, że Bóg nie aniołom poddał „przyszły świat” (2,5), a my mamy wynioskować, że poddał go Jezusowi. Świat przyszły to nowe niebo i nowa ziemia, gdzie królestwo Boże zostanie dopełnione, obecność grzechu usunięta z stworzenia, a panowanie Chrystusa stanie się oczywiste dla wszystkich (Ap 21).
Wielkość świata przyszłego świadczy o wielkości jego Króla, Jezusa Chrystusa. Jezus jednak został Królem tego nowego stworzenia w szczególny sposób. Aby wyjaśnić, jak Jezus został ukoronowany na Króla, Hbr 2,5–9 odwołuje się do Psalmu 8, który wychwala miejsce człowieka w stworzeniu Bożym.
Psalm naucza, że Bóg uczynił ludzi nieco niższymi – o mniejszej mocy i mniej widocznej chwale – niż aniołowie, lecz Pan mimo to dał człowiekowi panowanie lub władzę nad ziemią (Ps 8,4–6). To nawiązuje do pierwotnego polecenia Pana dla ludzkości w Rdz 1,26–28.
Wiemy oczywiście, że Adam i Ewa nie wytrwali w swoim pierwotnym stanie, lecz popadli w grzech, w wyniku czego ludzkość oddała swoje miejsce jako władców/zarządców tego świata diabłu (Rdz 3; J 14,30).
Nie wypełniliśmy naszego pierwotnego polecenia, dlatego to, co Psalm 8 mówi o człowieku, musi się wypełnić w kimś, kto nie zawiódł.
To, co Psalm 8 mówi o ludzkości, jest jeszcze bardziej prawdziwe w odniesieniu do Jezusa, który na pewien czas został uczyniony niższym niż aniołowie – i to tak bardzo niższym, że faktycznie poniósł śmierć w ciele (Hbr 2,5–9).
Mamy tu nawiązanie do wcielenia i dzieła Jezusa. Syn Boży, będąc samym Bogiem, uniżył się, przyjmując ludzką naturę, dodając do siebie to, co jest niższe od aniołów pod względem mocy i widzialnej chwały, nie rezygnując jednak ze swoich boskich atrybutów.
Po dokonaniu dzieła pojednania Jezus został wskrzeszony z martwych, a Jego człowieczeństwo zostało uwielbione, tak że teraz nasz Zbawiciel, w swoim bóstwie i człowieczeństwie, cieszy się chwałą większą niż aniołowie (por. Flp 2,5–11).
Stał się Bogiem-człowiekiem, bosko-ludzkim Pośrednikiem zbawienia, doskonałym w chwale i mocy. Niektórzy mogliby kwestionować wyższość Jezusa nad aniołami z powodu Jego człowieczeństwa, ale autor Listu do Hebrajczyków mówi nam, że przyjmując nasze człowieczeństwo i odnosząc sukces tam, gdzie my zawiedliśmy, uczynił On odkupioną ludzkość większą niż aniołowie.
________
Trudno nam to sobie wyobrazić, ale w pewnym sensie odkupieni ludzie są więksi od aniołów. W końcu będziemy „sądzić aniołów” (1 Kor 6:3). Musimy zatem zrozumieć godność odkupionych ludzi, stworzeń, które będą wyższe od aniołów. Powinno to motywować nas do traktowania innych ludzi, a zwłaszcza innych wierzących, z szacunkiem i czcią.
Bw: Izaj 9:6-7:
6 Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów. 7 Pan zesłał słowo przeciwko Jakubowi, a ono spadło na Izraela.
Bw: Rzym 12:16-17:
16 Bądźcie wobec siebie jednakowo usposobieni; nie bądźcie wyniośli, lecz się do niskich skłaniajcie; nie uważajcie sami siebie za mądrych. 17 Nikomu złem za złe nie oddawajcie, starajcie się o to, co jest dobre w oczach wszystkich ludzi.
O sądzeniu aniołów...
1 Kor 6:3 (“Czyż nie wiecie, że będziemy sądzić aniołów?”) - rozumiemy w kontekście szerszej dyskusji o godności człowieka i praktycznych implikacjach wiary chrześcijańskiej.
Odkupieni ludzie otrzymują przez Chrystusa pozycję wyższą niż aniołowie, co ma motywować nas do szacunku wobec siebie nawzajem.
1. Kontekst biblijny i wyższość odkupionej ludzkości:
Werset z 1 Kor 6:3 podkreśla eschatologiczną (przyszłą) rolę wierzących: będziemy uczestniczyć w sądzeniu aniołów (prawdopodobnie upadłych, demonów, choć greckie słowo “krino” oznacza też “rządzić” lub “władać”). To nie jest dosłowne “skazywanie”, ale udział w autorytecie Chrystusa nad stworzeniem (por. Mt 19:28; 2 Tm 2:12; Ap 20:4).
Hbr 2:5–9 (Jezus jest wywyższony nad aniołami, a ludzkość – przez Niego – również) --> Jezus, stając się człowiekiem, “upadł niżej niż aniołowie”, ale po zmartwychwstaniu został uwielbiony. Dzięki temu odkupieni ludzie, zjednoczeni z Nim, odzyskują i przewyższają pierwotną godność z Ps 8:4–6 (człowiek “niższy niż aniołowie, ale ukoronowany chwałą i majestatem”).
“Odkupiona ludzkość jest większa niż aniołowie, ponieważ przez Chrystusa odzyskujemy nasze przeznaczenie jako władcy stworzenia. Będziemy sądzić aniołów, co pokazuje, jak wysoko Bóg ceni człowieka”.
2. Praktyczne zastosowanie: Motywacja do szacunku i sprawiedliwości:
Ten werset jest krytyką w stos. do Koryntian za wnoszenie sporów do pogańskich sądów (1 Kor 6:1–8).
Jeśli mamy sądzić anioły i świat, to tym bardziej powinniśmy rozwiązywać drobne konflikty między sobą z mądrością i pokorą. To pokazuje naszą przyszłą godność – nie jesteśmy “niewartościowi” (jak sugerowali Koryntianie).
Wiara w naszą przyszłą rolę sędziów aniołów powinna inspirować do traktowania innych z honorem, zwłaszcza słabych i wierzących. “Trudno wyobrazić sobie, że odkupieni ludzie są więksi niż aniołowie, ale tak jest – będziemy ich sądzić (1 Kor 6:3). To motywuje do godnego traktowania bliźnich, bo wszyscy jesteśmy koronowani chwałą przez Chrystusa”.
Ta godność kontrastuje z sekularnymi poglądami na człowieka, gdzie bez Boga ludzka wartość jest subiektywna. Chrześcijaństwo daje obiektywną podstawę: jesteśmy stworzeni na obraz Boga i przeznaczeni do panowania.
Ta obietnica nie powinna pobudzać nas do pychy, ale do pokory – bo nasza pozycja wynika z łaski Chrystusa, nie zasług.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz