Begg 29 kwietnia Słusznie wywyższony / Flp 2:9

 Begg 29 kwietnia

Słusznie wywyższony

"Dlatego Bóg niezwykle Go (Jezusa) wywyższył". Filipian 2:9

List do Filipian 2:5-8 to piękne stwierdzenie dotyczące człowieczeństwa, bóstwa, służby i poniżenia Chrystusa. Po zobrazowaniu pokory wcielonego Syna Bożego, aż do Jego śmierci na krzyżu, gdzie w następnej kolejności kierujemy swoje myśli? Oczywiście, myślimy o zmartwychwstaniu. Ale Paweł nie. On zabiera nas do wywyższenia Chrystusa.

Pomiędzy poniżeniem Jezusa a Jego wywyższeniem istnieje, jak mówi Paweł, logiczny związek: "Dlatego Bóg Go wysoko wywyższył" (w. 8). 

Na czym polega to wywyższenie? Na tym, że Ojciec dał swojemu Synowi tron i tak zorganizował ten świat, aby pewnego dnia "na imię Jezusa zgięło się każde kolano, w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i aby każdy język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca" (w. 10-11).

Ale dlaczego Jego wywyższenie jest właściwe? Pismo Święte daje nam kilka odpowiedzi. 

Po pierwsze, wywyższenie Chrystusa jest właściwe, ponieważ wypełnia proroctwa Starego Testamentu i pokazuje, że Bóg dotrzymuje swojego słowa. Ogólnoświatowe uznanie Jezusa za Pana nastąpi, ponieważ Bóg to obiecał. 

Sześćset lat przed pojawieniem się Jezusa na scenie historii ludzkości, Izajasz zapisał te słowa Boga: "Oto mój sługa będzie postępował rozumnie; będzie wyniesiony wysoko i wywyższony" (Izajasza 52:13). 

I tak Chrystus przyszedł, aby ponieść ból i grzech świata, wypełniając rolę Cierpiącego Sługi, wyniesionego na krzyżu, a następnie wywyższonego na swoim tronie. 

Jak napisał Paweł w innym miejscu, "Wszystkie obietnice Boże znajdują swoje Tak w nim" (2 Kor 1:20).

Po drugie, wywyższenie Chrystusa jest właściwe, ponieważ jest On Bogiem. Biblia uczy nas, że Syn jest jednością z Ojcem. Ze względu na Jego boskość, wywyższenie jest koniecznością; Bóg nie może siedzieć nigdzie indziej! Żadne inne miejsce nie jest odpowiednie dla Syna, jak tylko po prawicy Ojca.

Wreszcie, wywyższenie Chrystusa jest stosowne, ponieważ jest On umiłowanym Synem swego Ojca. Bóg Ojciec patrzył, jak Syn posłusznie idzie na krzyż, aby wypełnić przymierze odkupienia i słyszał, jak z bólem wołał: "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" (Mt 27:46). 

Ojciec wiedział, że Syn przeszedł tę agonię z miłości do Ojca i miłości do swoich ludzi. Ojciec nie zostawiłby swojego doskonałego Syna w tak fatalnym stanie. Jakżeby miłość Ojca miała uczynić coś innego niż wywyższyć Syna z Jego poniżenia?

Upokorzenie Chrystusa ze względu na nas i wywyższenie ponad nas są z pewnością wystarczające, aby doprowadzić nas do punktu, w którym składamy Mu pokłon w radosnej uległości. 

- Pokazują nam, że jest ktoś, kto ma status, aby żądać naszego posłuszeństwa i charakter, który zasługuje na nasze uwielbienie. 

- Przypominają nam, że najlepszą rzeczą związaną z niebem będzie najznakomitsza osoba w niebie:

I will not gaze at glory, but on my King of grace;

Not at the crown He giveth, but on His piercèd hand;

The Lamb is all the glory of Immanuel’s land.

“Anne R. Cousin, “The Sands of Time Are Sinking” (1857).

Nie będę patrzył na chwałę, lecz na mojego Króla łaski; 

Nie na koronę, którą daje, lecz na Jego przebitą rękę; 

Baranek jest wszelką chwałą ziemi Immanuela.

Dzieje 13:16-43 bw

(13) A Paweł i jego towarzysze, odpłynąwszy z Pafos, przybyli do Perge w Pamfilii; Jan zaś, odłączywszy się od nich, wrócił do Jerozolimy. (14) A oni z Perge powędrowali dalej i dotarli do Antiochii Pizydyjskiej. A w dzień sabatu weszli do synagogi i usiedli. (15) Po odczytaniu ustępów z zakonu i proroków, zwrócili się do nich przełożeni synagogi, mówiąc: Mężowie bracia, jeżeli macie coś do powiedzenia ku zbudowaniu ludu, mówcie. 

(16) Powstał więc Paweł, skinął ręką i rzekł: Mężowie izraelscy i wy, którzy się Boga boicie, posłuchajcie! (17) Bóg tego ludu izraelskiego wybrał sobie naszych ojców i na obczyźnie w ziemi egipskiej wywyższył lud, i mocarnym ramieniem wywiódł go z niej, (18) i przez lat około czterdziestu cierpliwie znosił ich na pustyni; (19) i wytępił siedem narodów z ziemi kanaanejskiej, i dał im ziemię ich w dziedzictwo (20) na około czterysta pięćdziesiąt lat. A potem dał im sędziów, aż do proroka Samuela. (21) Potem zażądali króla i Bóg dał im Saula, syna Kisza, męża z pokolenia Beniamina, który panował czterdzieści lat; (22) a gdy go odrzucił, powołał im na króla Dawida i wystawił mu świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według serca mego, który wykona całkowicie wolę moją. 

(23) Z jego to potomstwa zgodnie z obietnicą wywiódł Bóg Izraelowi Zbawiciela, Jezusa, (24) przed którego przyjściem Jan zwiastował chrzest upamiętania całemu ludowi izraelskiemu. (25) Gdy Jan był bliski końca swojej misji, powiedział: Nie jestem tym, za kogo mnie uważacie; ale oto idzie za mną Ten, którego sandałów nie jestem godzien rozwiązać u stóp jego. 

(26) Mężowie bracia, synowie rodu Abrahamowego, i ci wśród nas, którzy się Boga boją, nam to została posłana wieść o tym zbawieniu. 

(27) Mieszkańcy Jerozolimy bowiem i ich przełożeni nie poznali go i przez skazanie go wypełnili słowa proroków, czytane w każdy sabat, (28) choć nie znaleźli nic, czym by zasługiwał na śmierć, zażądali od Piłata, aby był stracony. 

(29) Kiedy zaś wykonali wszystko, co o nim napisano, zdjęli go z drzewa i złożyli w grobie. 

(30) Lecz Bóg wzbudził go z martwych; (31) przez wiele dni ukazywał się On tym, którzy razem z nim przyszli z Galilei do Jerozolimy; oni to teraz są jego świadkami wobec ludu. 

(32) I my zwiastujemy wam dobrą nowinę. Tę obietnicę, którą dał ojcom, (33) wypełnił teraz Bóg dzieciom ich przez wzbudzenie nam Jezusa, jak to napisano w psalmie drugim: Synem moim jesteś, Dzisiaj cię zrodziłem. 

(34) A że go wzbudził z martwych, aby już nigdy nie uległ skażeniu, powiedział to tak: Dał wam święte rzeczy Dawidowe, rzeczy pewne. 

(35) Dlatego i na innym miejscu mówi: Nie dopuścisz, by święty twój oglądał skażenie. (36) Dawid bowiem, gdy wykonał służbę, jaką mu wyroki Boże za jego pokolenia wyznaczyły, zasnął, został przyłączony do ojców swoich i oglądał skażenie; (37) lecz Ten, którego Bóg wzbudził, nie oglądał skażenia. 

(38) Niechże więc będzie wam wiadome, mężowie bracia, że przez tego zwiastowane wam bywa odpuszczenie grzechów (39) i że w nim każdy, kto wierzy, bywa usprawiedliwiony w tym wszystkim, w czym nie mogliście być usprawiedliwieni przez zakon Mojżesza. 

(40) Baczcie więc, aby na was nie przyszło to, co powiedziano u proroków: (41) Patrzcie, szydercy, zdumiewajcie się i przepadnijcie, Bo dokonuję dzieła za dni waszych, Dzieła, któremu nigdy nie uwierzycie, Gdy ktoś wam o nim opowiadać będzie. (42) A gdy opuszczali synagogę, prosili ich, aby w następny sabat opowiedzieli im znowu o tych sprawach. (43) Kiedy zaś zgromadzeni w synagodze się rozeszli, poszło wielu Żydów i nabożnych prozelitów za Pawłem i Barnabą, którzy z nimi rozmawiali i nakłaniali ich, aby trwali w łasce Bożej.