Mark Johnston | Jan 15:16 | Sakramenty i Zobowiązanie się Boga

 

Sakramenty i Zobowiązanie się Boga

Mark Johnston
Jan 15:16

Nauka Biblii o przymierzu leży w sercu nauczania Reformacji. Leży u podstaw naszego rozumienia Boga, zbawienia, kościoła i naszej przyszłej nadziei w Chrystusie. Należy do najcenniejszych prawd związanych z ewangelią. I daleko jej do jakiejś tajemnej i abstrakcyjnej kwestii teologicznej – jest centralna dla tego, co znaczy być chrześcijaninem.

Dlaczego? Ponieważ zawierając przymierze ze swoim ludem, Bóg nie tylko związał nas ze Sobą – On związał także Samego Siebie z nami. Ta koncepcja jest na tyle ważna, że kilka książek o przymierzu umieszcza tę niezwykłą prawdę już w swoich tytułach.

A jednak zbyt często skupiamy się na tym, że to my jesteśmy związani z Bogiem w zbawieniu – co jest prawdą – ale nie doceniamy, że jest to możliwe tylko dlatego, iż On najpierw zobowiązał się wobec nas jako swojego ludu. Dlatego idea zobowiązania się Boga wobec swojego ludu zasługuje na rozważanie. Jezus powiedział swoim uczniom:

„Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał, aby Ojciec dał wam wszystko, o cokolwiek prosić Go będziecie w imię moje.” (J 15:16)

Jan powtórzył tę prawdę, pisząc: „Na tym polega miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On nas umiłował” (1 J 4:10). Ale co to ma wspólnego z sakramentami?

Westminsterskie Wyznanie Wiary i katechizmy bardzo pomocnie i duszpastersko określają sakramenty jako „znaki i pieczęcie przymierza łaski”. To znaczy, że sakramenty nie tylko coś oznaczają – ukazują wspaniałą prawdę ewangelii nie tylko widzialnie, ale i dotykalnie – lecz także uroczyście ją pieczętują. Działają jak Boża gwarancja Jego obietnicy.

Są chwile, gdy coś jest zbyt ważne, by wystarczyły same słowa. Samo wypowiedzenie nie oddaje, jak wiele jest w grze. Dlatego mówiący może położyć dłoń na ramieniu słuchacza, by dosłownie wcisnąć w niego powagę tego, co mówi. Albo na przykład w ceremonii ślubnej słowa przysięgi składanej przez pana młodego i pannę młodą są tak ważne, że wzmacniane są przez obrączki, które się wręcza i przyjmuje – tak że za każdym razem, gdy małżonek spojrzy na obrączkę na palcu, przypomina sobie nie tylko to, co sam obiecał, ale i obietnicę złożoną przez jego żonę lub męża.

Ponieważ Bóg połączył słowa swojego przymierza w ewangelii ze znakami i pieczęciami sakramentów, jest tak, jakby dotykalnie kładł nam dłoń na ramieniu i mówił – pośród naszego osobistego poczucia porażki – „Zobowiązałem się wobec ciebie na zawsze!” Bóg uroczyście zobowiązał się wobec swojego ludu przez swojego Syna i zapieczętował swoją obietnicę krwią.