Dwa rodzaje gleby
List do Hebrajczyków 6:7–8
„Albowiem ziemia, która piła deszcz często na nią spadający
i rodzi rośliny użyteczne dla tych, którzy ją uprawiają,
otrzymuje błogosławieństwo od Boga;
lecz ta, która wydaje ciernie i osty,
jest bezwartościowa i bliska przekleństwa, a kresem jej spalenie.”
Rozważając ostrzeżenie zawarte w Liście do Hebrajczyków 6:4–6, dochodzimy do wniosku, że tekst ten nie uczy, iż ci, którzy prawdziwie uwierzyli w Chrystusa, mogą ostatecznie odpaść od wiary.
Niemożliwe jest, aby ci, którzy całkowicie zaufali Jezusowi w kwestii swojego zbawienia, porzucili swoją wiarę na zawsze i nigdy nie powrócili.
Prawdziwe dzieci Boże mogą, co prawda, upaść głęboko i boleśnie – podobnie jak syn marnotrawny z przypowieści w Ewangelii Łukasza 15:11–32, który na pewien czas odrzucił ojca. Ale podobnie jak ten syn, w końcu wracają do domu Ojca, a On przyjmuje ich z otwartymi ramionami.
Wszyscy, którzy zostali zbawieni, wytrwają do końca, a tylko ci, którzy trwają do końca, byli kiedykolwiek zbawieni (por. Mt 24,13; 1 J 2,18–19).
Wersety 7–8 z 6 rozdziału Listu do Hebrajczyków potwierdzają tę prawdę poprzez kontrast dwóch rodzajów gleby. Autor rozróżnia ziemię, która wydaje pożyteczny plon, od tej, która rodzi ciernie i osty. W obu przypadkach ziemia otrzymuje ten sam deszcz – w kontekście oznaczający błogosławieństwa Boże.
Jednak tylko jedna gleba przynosi prawdziwy i trwały owoc duchowy. I nie chodzi o to, że jakaś ziemia najpierw rodzi dobry owoc, a potem przestaje i zaczyna wydawać bezużyteczne chwasty. Raczej jedna od początku przynosi trwały owoc, a druga nigdy tego nie czyni. Jedna jest dobrą glebą, która przyjęła dobre nasienie i może wydać zdrowy pokarm. Druga to gleba uboga, na której rosną tylko złe chwasty.
Wiemy, że gleba sama z siebie nie może stać się dobra ani zła. Musi być uprawiana przez zewnętrzną siłę – zazwyczaj ogrodnika lub rolnika – aby mogła wydać plon: orana, nawożona, nawadniana. Podobnie serca ludzi nie mogą same uczynić się dobrymi. Bez łaski nasze serca są ubogą glebą dla nasienia Ewangelii. Bóg musi zmienić nasze serca, dając nam dar wiary w odrodzeniu, abyśmy uwierzyli i wydawali owoc na Jego chwałę (por. J 3:1–8).
Inne fragmenty Pisma mówią, że nikt nie może dojść do wiary bez Bożego wybrania i że wszyscy, którzy praktykują zbawiającą wiarę i są usprawiedliwieni, zostaną uwielbieni – nigdy ostatecznie nie odpadną (Rz 8,29–30). List do Hebrajczyków nie zaprzecza temu. Zbawienie od początku do końca jest dziełem samego Boga. On doprowadza ludzi do prawdziwej wiary, podtrzymuje ich w niej i daje im życie wieczne.
Ta prawda łączy się z przypowieścią o siewcy (Mt 13; Mk 4,1–20; Łk 8), gdzie to samo nasienie Słowa Bożego pada na różne gleby, ale tylko dobra gleba przynosi obfity plon. Podobnie w przypowieści o nieurodzajnym drzewie figowym (Łk 13,6–9) właściciel daje drzewu jeszcze jedną szansę, ale oczekuje owocu – owocu w postaci nawrócenia i posłuszeństwa.
Przypowieść o dzierżawcach winnicy (Mt 21,33–46; Mk 12; Łk 20) pokazuje konsekwencje odrzucenia Bożych posłańców i Syna – winnica zostanie dana innym, którzy wydadzą owoc.
Renomowany komentator F.F. Bruce podkreśla w swoim komentarzu do Listu do Hebrajczyków, że wytrwałość jest dowodem autentyczności wiary. Autor natchniony nie podważa wytrwania świętych, lecz raczej podkreśla, iż ci, którzy wytrwają, są prawdziwymi świętymi. Kontynuowanie, trwanie w wierze jest testem rzeczywistości duchowej – gleba, która stale wydaje dobry owoc, potwierdza, że jest błogosławiona przez Boga.
Tylko Bóg może uczynić glebę naszych serc zdolną do przyjęcia Słowa Ewangelii, aby zapuściło korzeń. Potrzebujemy Pana nie tylko przy nawróceniu, ale stale w życiu chrześcijańskim – przychodząc do Niego raz po raz w wierze i skruszeniu. Proś dziś Pana, aby dał ci miękkie serce, które przyjmie Jego Słowo i odpowie wiarą oraz opamiętaniem na Jego łaskę.
Niech Bóg błogosławi nas wszystkich, abyśmy byli tą dobrą glebą, przynoszącą owoc ku Jego chwale.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz