A.Begg 3 lipca
Syn zachęty (pociechy, otuchy, wsparcia, pokrzepienia..)
"Po przybyciu do Jerozolimy Szaweł próbował nawiązać kontakt z uczniami Jezusa. Wszyscy jednak się go bali i nie wierzyli, że też jest uczniem. Dopiero Barnaba zaprowadził go do apostołów. Opowiedział o tym, jak w drodze do Damaszku Szaweł ujrzał Pana, o tym, co mu Pan powiedział, i jak w Damaszku Szaweł otwarcie przemawiał w imieniu Pana". Dzieje Apostolskie 9:26-27 sz
Pewnego wieczoru w latach 60. do bardzo dużego i porządnego kościoła w pobliżu wybrzeża w San Francisco przybył zaniedbany hipis. Kiedy wszedł do środka, żaden z braci porządkowych go nie powitał. Kościół był wypełniony po brzegi, a gdy rozejrzał się wzdłuż rzędów, nikt się nie poruszył - więc szedł dalej. W końcu, po przejściu całej drogi do przodu nie znajdując nigdzie miejsca, usiadł na podłodze, na samym środku przejścia, ze skrzyżowanymi nogami. W tym momencie starszy diakon - niski mężczyzna w trzyczęściowym garniturze, ze spinką w krawacie - zaczął iść do przodu od tyłu. Podszedł do młodego mężczyzny i usiadł obok niego na podłodze!
Ten diakon był "Barnabą". Jeden Barnaba z grupy 500 osób miał ogromny wpływ na życie nowo nawróconego człowieka.
Jako nowo nawrócony na chrześcijaństwo, Paweł nie miał dokąd pójść. Wierzący w Jerozolimie obawiali się i wątpili, czy doświadczył on radykalnej zmiany życia. W tym momencie swojego życia Paweł potrzebował kogoś, kto by go zachęcił, poprowadził i wprowadził do kościoła. Do tego zadania Bóg wybrał zwykłego człowieka, którego formował przez cały czas. Był to cudzoziemiec pochodzący z Cypru, posiadający wielkie doświadczenie religijne, któremu ci, którzy go znali, nadali nowe imię: Barnaba, co oznacza "syn zachęty" (Dzieje Apostolskie 4:36).
To właśnie ta cecha Barnaby - jego zachęcająca natura - uczyniła go wpływowym w życiu Pawła. Pismo Święte nie mówi nam, że Barnaba skierował Pawła gdziekolwiek, narysował mu mapę lub zasugerował kogoś, z kim mógłby porozmawiać. Nie, Pismo Święte przekazuje nam po prostu cztery wspaniałe słowa: "Ale Barnaba go zabrał". Kiedy zabierasz kogoś tam, gdzie powinien się udać, wiąże się to z czasem, wysiłkiem i zmianą planów. Tam, dokąd wielu by się nie pofatygowało, Barnaba ruszył z pomocą.
Barnaba stał się towarzyszem Pawła podczas jego pierwszej wielkiej podróży misyjnej (Dz 13:1-3). Nie tylko początek chrześcijańskiego życia Pawła, ale także początek jego świadectwa dla pogan wiele zawdzięczał temu w dużej mierze niedocenianemu bohaterowi. Dopiero w niebie okaże się, jak wiele sukcesów w służbie Pawła było wynikiem sposobu, w jaki Bóg początkowo i nieustannie umieszczał Barnabę u jego boku.
Potrzebujemy ludzi z duchem Barnaby w naszych kościołach - ludzi, którzy emanują tego rodzaju współczuciem, którzy poświęcą czas i wysiłek oraz zmienią swoje plany, aby dotrzeć i powitać tych, którzy są nowi lub zmagają się z trudnościami.
I rzeczywiście, w wielu zborach oni już tam są; kościół jest podtrzymywany każdego tygodnia za sprawą ludzi, którzy zdają sobie sprawę z tego, że w ich życiu..
- nie ma chwil bez znaczenia.
- Nie ma przypadkowych spotkań.
- Nie ma nieistotnych ludzi.
- Nie ma nieistotnych zadań.
- Każdy kościół potrzebuje takich ludzi, którzy są gotowi zrobić wszystko, co konieczne, aby "wziąć" kogoś tak, jak Barnaba wziął Pawła. Czy to będziesz ty?
Dzieje Apostolskie 4:32-37
sz
Wszystkich wierzących łączyło jedno serce i jedna myśl. Nikt nie uważał tego, co posiadał, za swą wyłączną własność, ale dzielił się wszystkim z innymi. Apostołowie z ogromną mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Jezusa, a wszyscy doświadczali ogromnej łaski. Nie było nikogo, kto by cierpiał biedę, bo wielu posiadających ziemię lub domy sprzedawało je, a pieniądze oddawało do zarządzania apostołom. I każdy otrzymywał tyle, ile potrzebował.
Tak uczynił Józef, nazywany przez apostołów Barnabą (co znaczy "Syn Zachęty” lub “ten, który zachęca"), Lewita pochodzący z Cypru. Sprzedał on swoje pole i pieniądze oddał apostołom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz