R.C.Sproul | Pieśń zwycięstwa Obj.14:1-5

EKU, Obj. 14:1-5: 

1 I zobaczyłem, a oto Baranek stojący na górze Syjon, 

a z Nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mają Jego imię i imię Jego Ojca wypisane na czołach. 

2 I usłyszałem głos z nieba, jakby głos licznych wód i jakby głos wielkiego gromu. 

A głos, który usłyszałem dźwięczał jakby harfiarze grali na swoich harfach. 

3 I śpiewają pieśń nową przed tronem i przed czterema Istotami żyjącymi, i przed Starszymi. 

A nikt nie mógł nauczyć się tej pieśni oprócz stu czterdziestu czterech tysięcy wykupionych z ziemi. 

4 To są ci, którzy nie splamili się współżyciem z kobietami, są bowiem dziewiczy; 

to ci, którzy idą za Barankiem, dokądkolwiek się udaje. 

Oni zostali wykupieni spośród ludzi jako pierwocina dla Boga i Baranka, 

5 a w ich ustach nie znaleziono kłamstwa. Są bez skazy.

Ludzie, którzy poświęcają swoje życie czczeniu fałszywych bogów, czy to cesarza rzymskiego, czy jakiegokolwiek innego fałszywego pretendenta do boskości, są naznaczeni znakiem bestii (Obj. 13). 

Ale w Księdze Objawienia jest jeszcze jedna grupa ludzi, którzy otrzymują znak. Chodzi o 144 000 wiernych, którzy nie otrzymują znaku bestii, ale pieczęć Pana (Obj. 7:1–8). Dzisiejszy fragment z zapisem wizji Jana ponownie przenosi nas do tej grupy.

Znakiem bestii było jej imię, które wskazywało na to, że ma ona prawo własności do wrogów ludu Bożego (13:16–18). Natomiast znakiem 144 000 jest imię Syna i Ojca, które wskazuje, że należą oni do Boga (14:1). 

Ale oczywiście znak 144 000 oznacza coś więcej niż tylko prawo własności. Ich znak jest pieczęcią, która oznacza również bezpieczeństwo i ochronę. 

Wyznawcy bestii czcili ją, aby uzyskać prawo do udziału w grze ekonomicznej, aby być chronionym poprzez możliwość kupowania i sprzedawania towarów i usług. Nie jest to jednak pieczęć, więc bestia nie może zapewnić bezpieczeństwa, które obiecuje swoim wyznawcom, co sprawia, że ich decyzja o posłuszeństwie wobec niej jest tym bardziej nierozsądna. 

Bóg jednak daje swemu ludowi pieczęć, ponieważ jest w stanie ostatecznie ich chronić i zapewnić im bezpieczeństwo w nowym stworzeniu. Wielka nadzieja błogosławieństwa Aarona, aby imię Boże spoczywało na Bożym ludzie, spełnia się, gdy otrzymujemy imię Boże i ochronę poprzez wiarę w Chrystusa (Lb 6:22-27; J 16:23).

W Obj. 7 widzieliśmy, że 144 000 to armia Boża czasów ostatecznych, która walczy w imieniu Pana przeciwko Jego wrogom. 

W rzeczywistości reprezentują oni wszystkich wierzących, ale zwłaszcza tych, którzy ponieśli śmierć męczeńską za swoją wiarę. 

Dzisiejszy fragment potwierdza, że ta grupa jest armią Boga, opowiadając nam o ich pieśni (Obj. 14:2-3). W starym przymierzu Izrael zwyczajowo śpiewał pieśni zwycięstwa po pokonaniu wroga (na przykład Wj 14-15; Sdz 4-5); ta grupa z Objawienia 14 śpiewa, ponieważ jest armią, która odniosła zwycięstwo w bitwie. 

Dalszym dowodem na to, że osoby te są żołnierzami Pana, jest fakt, że nie odbywały one stosunków seksualnych (werset 4). Nie wynika to z tego, że seks i małżeństwo są złe; wręcz przeciwnie, są one dobrymi darami od Pana (Rdz 2:24–25). Wstrzemięźliwość od stosunków seksualnych była wymagana w obozie wojskowym, ponieważ lud Boży przygotowywał się do świętej wojny, aby uniknąć ceremonialnej nieczystości (Pwt 23:10–11). Wstrzemięźliwość pełni tu funkcję symbolu, że lud Boży jest wiernymi żołnierzami w armii Pana, gotowymi do świętej wojny.

Coram Deo

Lud Boży w Obj. 14 śpiewa pieśń zwycięstwa, ponieważ Baranek zatriumfował nad grzechem i złem. Jednym z celów naszego śpiewu jako chrześcijan jest świętowanie zwycięstwa, które odniósł Jezus i w którym możemy uczestniczyć wyłącznie dzięki łasce, wyłącznie przez wiarę w Chrystusa. Kiedy zbieramy się na nabożeństwie, śpiewajmy z całego serca Panu, ponieważ On pokonał wroga i odniósł zwycięstwo, które warto świętować bardziej niż jakiekolwiek inne.

Do dalszego studiowania

1 SAMUELA 21:1–6

PSALM 59:16–17

ŁUKASZA 9:57–62

OBJAWIENIA 15:2–4

_______________

komentarz G.K.Beale

1. Zachęta do wytrwałości w prześladowaniach i próbach

Beale podkreśla, że wizja 144 000 stojących z Barankiem na Górze Syjon (Obj. 14:1-5) jest przede wszystkim przesłaniem nadziei i zachęty dla Kościoła prześladowanego lub zmagającego się z trudnościami. W kontekście historycznym (I wiek, panowanie Rzymu), wizja ta miała na celu umocnienie wierzących, którzy stawali przed wyborami między lojalnością wobec Chrystusa a kompromisem z idolatrią cesarstwa. Współcześnie, choć prześladowania mogą przybierać inne formy (np. społeczny ostracyzm, presja kulturowa, dyskryminacja religijna w niektórych regionach), przesłanie pozostaje aktualne: Bóg widzi swoich wiernych, zachowuje ich duchowo i zapewnia ostateczne zwycięstwo.

• Praktyczne zastosowanie: Beale zachęca wierzących do niezłomnej wiary w obliczu presji świata. Na przykład, w społeczeństwach sekularyzowanych, gdzie wartości chrześcijańskie są marginalizowane, chrześcijanie są wezwani do zachowania wierności Chrystusowi, nawet kosztem popularności czy komfortu. Beale przypomina, że 144 000 symbolizują tych, którzy “śledzą Baranka, gdziekolwiek idzie” (Obj. 14:4), co oznacza naśladowanie Chrystusa w posłuszeństwie, nawet jeśli prowadzi to do cierpienia czy odrzucenia.
  
  

2. Duchowa czystość w świecie pełnym kompromisów

Symbolika “dziewic, nie splugawionych kobietami” (Obj. 14:4) wskazuje na duchową czystość i wierność Bogu w obliczu pokus idolatrii. Beale interpretuje to jako wezwanie do unikania duchowego kompromisu z wartościami świata, które sprzeciwiają się Bogu (np. konsumpcjonizm, relatywizm moralny, bałwochwalstwo sukcesu czy władzy). W dzisiejszym kontekście, gdzie chrześcijanie są bombardowani presją kulturową, by dostosować się do świeckich norm, Beale widzi w tej wizji przypomnienie, że wierni są “pierwiastkami (pierwocinami) dla Boga i Baranka” (Obj. 14:4), czyli oddzielonymi dla Bożego celu.

• Praktyczne zastosowanie: Beale zachęca współczesny Kościół do refleksji nad tym, gdzie może dochodzić do kompromisów z duchem świata. Na przykład, czy chrześcijanie ulegają pokusie przedkładania materialnego sukcesu nad duchowe priorytety? Czy w imię akceptacji społecznej rezygnują z głoszenia trudnych prawd Ewangelii? Wizja wzywa do radykalnej wierności, która wyraża się w życiu zgodnym z wartościami Królestwa Bożego.
  
  

3. Tożsamość jako odkupionych i oznakowanych przez Boga

Imię Ojca na czołach 144 000 (Obj. 14:1) kontrastuje ze “znakiem bestii” (Obj. 13:16-17), co dla Beale’a jest symbolem przynależności do Boga i ochrony przed ostatecznym sądem. Współczesny Kościół powinien czerpać pewność z tego, że wierzący są “kupieni” krwią Baranka (Obj. 14:3-4) i należą do Boga, niezależnie od zewnętrznych okoliczności. To przypomnienie, że chrześcijańska tożsamość nie opiera się na ludzkich osiągnięciach, lecz na Bożym odkupieniu.

• Praktyczne zastosowanie: Beale podkreśla, że w świecie, który często definiuje ludzi przez ich status, osiągnięcia czy opinie, chrześcijanie powinni pamiętać o swojej tożsamości jako odkupionych dzieci Bożych. To daje siłę do stawiania oporu presji świata i życia w sposób, który odzwierciedla przynależność do Baranka. Na przykład, w sytuacjach, gdy chrześcijanie są kuszeni, by ukrywać swoją wiarę w pracy czy szkole, wizja ta przypomina o odwadze płynącej z pewności Bożego wybrania.
  
  

4. Uwielbienie jako odpowiedź na Boże zwycięstwo

Nowa pieśń śpiewana przez 144 000 (Obj. 14:3) jest wyrazem uwielbienia dla Bożego dzieła zbawienia. Beale zauważa, że ta pieśń jest dostępna tylko dla odkupionych, co podkreśla ich unikalną relację z Bogiem. Dla współczesnego Kościoła oznacza to, że uwielbienie (zarówno w liturgii, jak i w codziennym życiu) jest kluczową odpowiedzią na Bożą łaskę i zwycięstwo. Beale widzi w tej wizji wezwanie do życia pełnego wdzięczności i chwały, nawet w trudnych okolicznościach.

• Praktyczne zastosowanie: Beale zachęca wspólnoty chrześcijańskie do pielęgnowania uwielbienia jako centralnego elementu życia Kościoła. W praktyce może to oznaczać angażowanie się w regularne nabożeństwa, ale także życie w postawie wdzięczności i świadectwa o Bożym dziele w codziennych sytuacjach. Na przykład, w obliczu trudności (np. kryzysów osobistych czy społecznych), chrześcijanie są wezwani do ufnego śpiewania “nowej pieśni” – czyli głoszenia Bożej wierności.
  
  

5. Eschatologiczna nadzieja i perspektywa wieczności

Wizja Góry Syjon i Baranka wskazuje na eschatologiczne zwycięstwo, które jest już pewne, choć nie w pełni zrealizowane. Beale podkreśla, że Obj. 14:1-5 daje Kościołowi perspektywę wieczności, która pomaga przetrwać doczesne trudności. Współczesny Kościół, żyjąc w napięciu między “już” (odkupienie dokonane przez Chrystusa) a “jeszcze nie” (pełne objawienie Królestwa), jest wezwany do życia w świetle tej nadziei.

• Praktyczne zastosowanie: Beale zachęca wierzących do kierowania się eschatologiczną perspektywą w codziennych decyzjach. Na przykład, w obliczu globalnych wyzwań (kryzysy klimatyczne, polityczne, moralne), chrześcijanie mogą działać z nadzieją, wiedząc, że Bóg prowadzi historię ku nowemu niebu i nowej ziemi (Obj. 21-22). To motywuje do zaangażowania w sprawiedliwość społeczną, ewangelizację i życie zgodne z Bożymi wartościami, bez popadania w rozpacz czy cynizm.
  
  

6. Naśladowanie Baranka w cierpieniu i posłuszeństwie

Motyw “śledzenia Baranka, gdziekolwiek idzie” (Obj. 14:4) jest dla Beale’a wezwaniem do naśladowania Chrystusa w Jego cierpieniu, posłuszeństwie i ofierze. Współczesny Kościół jest zaproszony do życia w sposób, który odzwierciedla charakter Baranka – pokorę, miłość i gotowość do poświęcenia.

• Praktyczne zastosowanie: Beale zachęca chrześcijan do praktykowania radykalnego uczniostwa. W praktyce może to oznaczać przebaczenie wrogom, służbę ubogim, czy odważne świadectwo wiary w nieprzychylnych środowiskach. Na przykład, w sytuacjach konfliktu (np. w rodzinie czy pracy), chrześcijanie są wezwani do naśladowania pokory i miłości Chrystusa, zamiast dążenia do zemsty czy dominacji.
  
  

Podsumowanie

Dla Beale’a Objawienie 14:1-5 to wizja, która ma moc transformacji współczesnego Kościoła. Zachęca wierzących do:

• Wytrwałości w wierze pomimo presji świata.
  
  
• Zachowania duchowej czystości i unikania kompromisów z idolatrią.
  
  
• Ufności w tożsamość jako odkupionych przez Baranka.
  
  
• Życia pełnego uwielbienia i wdzięczności.
  
  
• Kierowania się eschatologiczną nadzieją, która daje perspektywę wieczności.
  
  
• Naśladowania Chrystusa w cierpieniu i posłuszeństwie.
  
  

Beale podkreśla, że ta wizja nie jest oderwana od rzeczywistości, ale zakorzeniona w codziennym doświadczeniu Kościoła. Wierzący są wezwani do życia jako “pierwiastki” – przedstawiciele Bożego Królestwa, którzy przez swoją wierność świadczą o Bożym zwycięstwie nad złem.