Upadek Babilonu
Obj. 18 PSZ
9 Władcy świata, którzy uczestniczyli w rozwiązłości tego miasta i czerpali z tego przyjemność, zapłakali i pogrążyli się w smutku, widząc unoszący się nad nim dym. 10 Patrząc z daleka, przejęci i przerażeni losem Babilonu, zawołali:
„To straszne, co spotkało Babilon!
Tak wielkie nieszczęście w jednej chwili spadło na to potężne miasto!”.
11 Nad losem Babilonu ubolewali również handlowcy z całego świata, ponieważ stracili zbyt na swoje towary: 12 złoto, srebro, kamienie szlachetne, perły, czysty len, purpurę, jedwab, szkarłat, pachnące drewno, wyroby z kości słoniowej oraz szlachetnego drewna, brązu, stali i marmuru.
13 Babilon nie będzie już kupować wyszukanych przypraw oraz perfum, mirry, kadzidła, wina, oliwy, najlepszej mąki i zboża, bydła, owiec, koni, wozów oraz ludzkich ciał i dusz.
14 Płacząc nad Babilonem, powiedzieli: „To, co tak bardzo kochałeś, przeminęło. Zniknął już bowiem otaczający cię splendor i luksus—wszystko to bezpowrotnie przepadło!”.
15 Ludzie, którzy—dzięki handlowi z Babilonem—zdobyli majątek, stanęli z daleka, przerażeni jego cierpieniem. Płacząc i rozpaczając nad jego losem, powiedzieli:
16 „To straszne, co spotkało to potężne miasto!
Nosiło ono najlepsze ubrania,
z czystego lnu, purpury i szkarłatu,
oraz biżuterię ze złota,
szlachetnych kamieni i pereł.
17 Bogactwo to przepadło jednak w jednej chwili”.
Armatorzy, kapitanowie i załogi okrętów oraz wszyscy inni, którzy zarabiali na transporcie morskim, z daleka 18 obserwowali pożar Babilonu i dym wznoszący się nad miastem. Poruszeni tym widokiem, wołali: „Czy jakieś inne miasto na świecie jest podobne do potężnego Babilonu?”.
19 Posypywali głowy popiołem i zrozpaczeni krzyczeli:
„To straszne, co spotkało to potężne miasto!
Wszyscy armatorzy zdobyli majątek
dzięki jego wielkiemu bogactwu,
a teraz, w ciągu jednej chwili,
wszystko to zostało zniszczone!”.
20 „Dla mieszkańców nieba,
dla świętych, proroków i apostołów
był to jednak powód do radości,
Bóg ukarał bowiem tych, którzy ich skrzywdzili”.
21 Wtedy potężny anioł podniósł wielki głaz, ogromny jak młyńskie koło, i rzucił go w morze, wołając:
„Tak właśnie zostanie strącony potężny Babilon
i to będzie jego koniec!
22 W mieście tym nie usłyszy się już śpiewu
ani dźwięki harfy, fletu czy trąbki.
Nikt już nie będzie tam prowadził interesów.
Nie usłyszy się tam nawet odgłosu mielenia ziarna.
23 Nie zabłyśnie tam już żadne światło
ani nie zabrzmią radosne głosy nowożeńców.
Handlowcy miasta mieli władzę nad światem,
a czary Babilonu oszukały wszystkie narody.
24 Miasto to jest również winne morderstw
—zabiło bowiem wielu proroków i świętych”.
Różne narody zwracają się przeciwko Babilonowi, czyli Rzymowi, kiedy nadchodzi jego koniec, ponieważ oznacza to koniec ich zależności od niego (Obj. 17:15–18). Jednak nie wszyscy świętują upadek Babilonu. Dla wielu ludzi upadek Rzymu jako wielkiej potęgi kulturowej i gospodarczej jest powodem do lamentu, jak widzimy w Księdze Objawienia 18:9–19.
Jak wskazują wersety 11–15, utrata hegemonii rzymskiej oznacza utratę handlu wszelkiego rodzaju towarami i usługami. Ponieważ rząd imperialny przestaje funkcjonować, bezpieczne podróżowanie staje się niemożliwe. Kupcy i handlarze nie mogą już poruszać się tak swobodnie jak kiedyś, a załamanie gospodarcze niszczy rynek dóbr luksusowych i innych rzeczy. Wczesnośredniowieczny ojciec Kościoła, znany jako Czcigodny Beda, komentuje, że „opłakują oni utratę wszystkich spektakularnych widowisk świata oraz rzeczy przyjemnych dla zmysłów ciała i nadających się do użytku zewnętrznego”.
Przepowiedziany upadek Rzymu pokrywa się zatem z tym, co inne wizje z Księgi Objawienia pokazują nam na temat tego, co dzieje się, gdy sąd spada na tych, którzy oddali się niegodziwości. Zamiast pokutować i powrócić do Pana, opłakują oni utratę ziemskich wygód (9:20–21; 16:8–11). Oczywiście nie chcemy umniejszać rzeczywistych problemów związanych z katastrofą gospodarczą, złym stanem zdrowia i innymi skutkami boskiego sądu przedstawionymi w Apokalipsie. Chodzi o to, że problemy te nie są ostateczne. Ci, którzy opłakują utratę dóbr ziemskich, a ich serca są daleko od Pana, nie rozumieją sensu cierpienia jako Bożego wezwania do przebudzenia dla niepokutujących.
Kiedy jednak Rzym upada, ci, których prześladował, cieszą się. Wierzący są zachęcani do radości, ponieważ Rzym ponosi zniszczenie, które sam zadał innym (18:20). Rzym zostanie zniszczony tak samo, jak upadł Babilon, wcześniejszy „Rzym”, który prześladował świętych starego przymierza. W Jeremiasza 51:63–64 opisano, jak Jeremiasz polecił pewnemu urzędnikowi, Serajaszowi, zapisać w księdze proroctwa dotyczące sądu nad starożytnym Babilonem, przywiązać ją do skały i wrzucić do rzeki Eufrat jako znak, że Babilon również upadnie. Objawienie 18:21–24 zapożycza tę symbolikę, porównując Babilon z I wieku – Rzym – do kamienia młyńskiego, który zostanie wrzucony do morza. Tak jak w historii nastąpił nieuchronny upadek starożytnego Babilonu, tak samo upadnie Rzym, co położy kres zagrożeniu dla wierzących.
Coram Deo
Trudności gospodarcze stanowią realny problem, którego nie należy bagatelizować. Faktem jest jednak, że ludzie potrafią uczynić ekonomię swoim bogiem - Obj. św. Jana 18 pokazuje powagę tego problemu w lamencie nad upadkiem Rzymu. Zamieszanie gospodarcze powinno skłaniać ludzi do zwracania się ku Bogu, okazania skruchy za grzechy i zaufania Chrystusowi. nawet jeśli obecnie nie przeżywasz większych trudności ekonomicznych czy zdrowotnych upewnij się, czy twoje serce jest zwrócone i zakotwiczone w Bogu.
Do dalszego studiowania
Przyp. 11
(4) Bogactwo nic nie pomoże w dniu gniewu; lecz sprawiedliwość ratuje od śmierci.
Przyp. 11
(28) Kto ufa swemu bogactwu, ten upadnie, lecz sprawiedliwi rozwijają się jak liść zielony.
JER. 17
(11) Do kuropatwy, która wylęga, czego nie zniosła, jest podobny ten, kto zdobywa bogactwo w sposób nieprawy; w połowie dni musi je opuścić, a u swojego kresu - głupieje.
Dz. 8:9–24
(9) A był w mieście od jakiegoś czasu pewien mąż, imieniem Szymon, który zajmował się czarnoksięstwem i wprawiał lud Samarii w zachwyt, podając się za kogoś wielkiego. (10) A wszyscy, mali i wielcy, liczyli się z nim, mówiąc: Ten człowiek to moc Boża, która się nazywa Wielka. (11) Liczyli się zaś z nim dlatego, że od dłuższego czasu wprawiał ich w zachwyt magicznymi sztukami. (12) Kiedy jednak uwierzyli Filipowi, który zwiastował dobrą nowinę o Królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa, dawali się ochrzcić, zarówno mężczyźni, jak i niewiasty. (13) Nawet i sam Szymon uwierzył, gdy zaś został ochrzczony, trzymał się Filipa, a widząc znaki i cuda wielkie, jakie się działy, był pełen zachwytu. (14) A gdy apostołowie w Jerozolimie usłyszeli, że Samaria przyjęła Słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, (15) którzy przybywszy tam, modlili się za nimi, aby otrzymali Ducha Świętego. (16) Na nikogo bowiem z nich nie był jeszcze zstąpił, bo byli tylko ochrzczeni w imię Pana Jezusa. (17) Wtedy wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego. (18) A gdy Szymon spostrzegł, że Duch bywa udzielany przez wkładanie rąk apostołów, przyniósł im pieniądze (19) i powiedział: Dajcie i mnie tę moc, aby ten, na kogo ręce włożę, otrzymał Ducha Świętego. (20) A Piotr rzekł do niego: Niech zginą wraz z tobą pieniądze twoje, żeś mniemał, iż za pieniądze można nabyć dar Boży. (21) Co się tyczy tej sprawy, to nie masz w niej cząstki ani udziału, gdyż serce twoje nie jest szczere wobec Boga. (22) Przeto odwróć się od tej nieprawości swojej i proś Pana, czy nie mógłby ci być odpuszczony zamysł serca twego; (23) widzę bowiem, żeś pogrążony w gorzkiej żółci i w więzach nieprawości. (24) Szymon zaś odpowiedział i rzekł: Módlcie się wy za mną do Pana, aby nic z tego na mnie nie przyszło, co powiedzieliście.
__________________________
G. K. Beale - interpretuje rozdział 18 jako opis upadku Babilonu symbolizującego system anty-Chrystusowy – mieszankę idolatrii religijnej i komercyjnej dominacji ekonomicznej, która prześladuje Kościół. Ten rozdział kontynuuje motywy z Obj. 17, ale skupia się na aspekcie materialnym i handlowym Babilonu, kontrastując go z nowymi niebem i ziemią w Obj. 21–22. Babilon - alegoria zepsutego świata sprzeciwiającego się Bogu. Mamy tu sporo aluzji do Starego Testamentu, zwłaszcza proroctw o upadku starożytnego Babilonu (np. Iz 13–14, Jer 50–51) i lamentów nad nim (np. Ez 27).
### Wstęp do rozdziału (Obj. 18:1–3)
Beale opisuje anioła ogłaszającego upadek Babilonu jako demonicznego siedliska (w. 2), co nawiązuje do Iz 13:21–22 i 34:11–15, gdzie pustynie i ruiny symbolizują Boży sąd nad pogańskimi mocami.
Babilon stał się "siedliskiem demonów" z powodu swej idolatrii i kuszenia narodów do "wina jej wszeteczeństwa" (w. 3) – aluzja do Jer 51:7, gdzie Babilon upija narody swym fałszywym kultem.
Beale podkreśla, że to nie literalne miasto, lecz systemowa apostazja, w której królowie ziemi i kupcy bogacą się kosztem wierzących, co ilustruje duchową i ekonomiczną dominację zła.
### Wezwanie do wyjścia z Babilonu (Obj. 18:4–8)
Kluczowy jest nakaz: "Wyjdźcie z niej, ludu mój" (w. 4), który Beale łączy z Iz 48:20 i Jer 50:8, 51:6–9,45 – wezwaniem Izraela do ucieczki przed sądem. To ostrzeżenie dla wierzących, by nie uczestniczyli w grzechach Babilonu (w. 4b), co oznacza separację od kompromisów ze światem. Beale widzi tu teologiczną zasadę: Bóg pamięta grzechy Babilonu "aż do nieba" (w. 5), co przywołuje Jr 51:9, podkreślając nieunikniony sąd w jednej godzinie (w. 10,17,19) – nagłą, Bożą interwencję eschatologiczną. Miasto pali się ogniem (w. 8), symbolizującym całkowitą destrukcję, jak w ST (np. Am 3:6–7).
### Lamenty nad upadkiem (Obj. 18:9–20)
Beale analizuje trzy lamenty: królów (w. 9–10), kupców (w. 11–17a) i marynarzy (w. 17b–19), kontrastując je z radością nieba (w. 20).
Lista towarów (w. 12–13) to aluzja do Ez 27 (lament nad Tyrem), gdzie handel symbolizuje pogańską prosperity, w tym "dusze ludzkie" (w. 13) – metafora niewoli duchowej i prześladowań.
Beale podkreśla ironię: ci, którzy korzystali z Babilonu, teraz opłakują utratę luksusów, ale ich smutek jest wyrazem samolubstwa, a nie żałobą za grzech.
Apostołowie i prorocy radują się, bo Bóg bierze odwet za ich krew (w. 20; por. Jr 51:36), co ukazuje Bożą sprawiedliwość.
### Końcowa destrukcja i kontrast (Obj. 18:21–24)
‘Wielki kamień młyński’ wrzucony do morza (w. 21) nawiązuje do Jr 51:63–64 i Iz 47:1–2, symbolizując nagły koniec handlu i radości Babilonu.
Beale wyjaśnia, że ‘światło lamp i głos oblubieńca’ (w. 23) to aluzje do Jer 7:34 i 25:10, kontrastujące z weselami w Królestwie Bożym (Obj. 19:7–9).
‘Czarodzieje - mistrzowie oszustwa’ i ‘kupcy’ oszukiwali narody (w. 23), co Beale wiąże z idolatrią i fałszywą propagandą.
‘Krew proroków i świętych’ (w. 24) – por. Mt 23:35–37 – podkreśla winę Babilonu za prześladowania Kościoła. Cały rozdział to wezwanie do wytrwałości wierzących w obliczu pokus świata.
Wierzący mają unikać kompromisów z systemami antybożnymi, ufając w ostateczne zwycięstwo Baranka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz