Obj.18 SZ:
(1) Po tym wszystkim ujrzałem innego anioła, zstępującego z nieba, posiadającego ogromną władzę.
Cała ziemia rozjaśniła się od jego wspaniałości.
(2) On zaś zawołał donośnym głosem:
"Upadł, upadł wielki Babilon -ladacznica
i stał się mieszkaniem demonów, siedliskiem złych duchów,
wszelkich nieczystych ptaków i innych zwierząt.
(3) Wszystkie narody upijały się winem jego szalonej niemoralności.
Władcy świata cudzołożyli z tą ladacznicą,
a ludzie interesu dzięki jej przepychowi zrobili majątki".
(4) Następnie usłyszałem jeszcze inny głos wołający z nieba:
"Ludu mój, wyjdź z tego miasta,
by nie mieć udziału w jego grzechach
i nie doświadczyć spadających na nie kataklizmów.
(5) Stos jego grzechów sięgnął już nieba,
a Bóg nie zapomniał jego zbrodni.
(6) Postąpcie z nim, jak ono postępowało z wami,
a nawet odpłaćcie mu dwukrotnie więcej.
W kielichu, którym ona upijała innych,
przygotujcie jej podwójne wino.
(7) Jak bardzo żyło w zbytku i rozkoszach,
tak bardzo dołóżcie mu udręki i bólu.
Wmawiało sobie w sercu:
"Jestem królową, a nie bezbronną wdową.
Żaden ból mnie nie dotknie".
(8) Dlatego jednego dnia spadną na to miasto wszystkie kataklizmy:
zaraza śmierci, rozpacz i głód.
Zostanie w ogniu spalone - bo Pan, który je osądzi, to potężny Bóg!
Ze względu na płynny charakter języka symbolicznego w Księdze Objawienia, warto w tym momencie naszej analizy zatrzymać się na chwilę i przypomnieć sobie, co oznaczają niektóre z kluczowych symboli. Wracając do rozdziału 13 Księgi Objawienia, widzimy, że jedną z głównych strategii diabła w jego walce przeciwko Bogu i Jego ludowi jest wykorzystanie bestii, która zwodzi narody, aby go czciły.
Starożytny Rzym i jego wymóg oddawania boskiej czci cesarzowi jest jednym z przejawów tej bestii, ale w szerszym sensie może ona również symbolizować każde imperium sprzeciwiające się Bogu. Jednak w Księdze Objawienia 17 bestia nie jest już starożytnym Rzymem, ale oznacza skrajne zło [ultimate evil], które Rzym, reprezentowany przez nierządnicę Babilon jadącą na bestii, uważa za podlegające swojej kontroli.
Dziesięć rogów bestii to dziesięciu królów, prawdopodobnie reprezentujących różne narody podbite przez Rzym. Rzym wierzy, że ujarzmił tę bestię i te narody, podporządkowując je swojej władzy. Jednak panowanie to nie potrwa długo, ponieważ bestia i inne królestwa zwrócą się przeciwko niemu, gdy Bóg położy kres Rzymowi (wersety 15–18).
W 18 rozdziale Księgi Objawienia ogłoszono pewność upadku Rzymu, powtarzając słowa proroków o końcu pogańskich mocarstw.
Na przykład Izajasz 34 prorokuje upadek Edomu, ogłaszając, że zniszczenie będzie tak ogromne, że będą tam mieszkać tylko nieczyste zwierzęta.
Takie zniszczenie ostatecznie spadnie na Imperium Rzymskie, jak mówi Księga Objawienia 18:1-3, i będą tam mieszkać tylko ohydne bestie.
Kiedy kilka wieków po napisaniu Apokalipsy przez Jana upadło miasto Rzym, liczba jego mieszkańców drastycznie spadła. Niektórzy szacują, że w I wieku w Rzymie mieszkało około miliona ludzi, ale kiedy w V wieku miasto zostało zdobyte przez barbarzyńców, pozostało w nim mniej niż trzydzieści tysięcy osób.
W Obj. 18:4–8 zapowiedź nadchodzącego upadku Rzymu traktowana jest jako ostrzeżenie dla wierzących.
W języku przypominającym teksty takie jak Izajasz 48:20 i Jeremiasz 50:8 wierzący są zachęcani do ucieczki z Rzymu, aby nie podzielić jego losu.
Przypomnijmy, że we wcześniejszych rozdziałach Apokalipsy zbory takie jak te w Tiatyrze i Laodycei zostały potępione za gotowość wielu swoich członków do czerpania zysków z udziału w pogańskich rytuałach związanych z cechami handlowymi (Ap 2:18–29; 3:14–21).
Nadchodzący upadek Rzymu byłby katastrofą dla wszystkich, którzy byli od niego zależni, i oni również ulegliby zniszczeniu.
Wszyscy, którzy angażują się w praktyki imperiów, których Bóg zabrania, upadną tak samo jak te imperia.
Coram Deo
To wezwanie do oddzielenia się od zła, o którym czytamy w Apokalipsie 18:4-5, przypomina nam o naszej odpowiedzialności, by nie dostosowywać się do tego świata. Chociaż musimy żyć w tym świecie, powinniśmy uważać, aby nie przyjmować grzesznych wartości i złych praktyk tego świata. Wymaga to ciągłej czujności, ponieważ często przyjmujemy sposób myślenia tego świata, nawet nie zauważając tego.
Do dalszego studiowania
JER. 51:41–46
Jer 51:41-46: 41 Hej, Babilon zdobyty i wzięta chwała całej ziemi! Babilon przedmiotem grozy wśród narodów! 42 Morze podeszło pod sam Babilon, przykryło go naporem swoich fal. 43 Jego miasta stały się pustynią, ziemią suchą i stepem; krajem, w którym nikt nie mieszka i przez który nie przechodzi żaden człowiek. 44 I nawiedzę Bela w Babilonie, i wyciągnę z jego paszczy, co pochłonął. I już nie będą tłumnie płynąć do niego narody. Padł także mur Babilonu. 45 Wyjdź z jego pośrodka, mój ludu, i niech każdy ratuje swoje życie przed żarem gniewu Pana! 46 Lecz niechaj nie wątpi wasze serce, nie lękajcie się na wieść słyszaną w kraju, gdy w jednym roku rozchodzi się jedna wieść, a w następnym roku wieść inna i gwałt panuje w kraju, i władca występuje przeciwko władcy!
Rzym. 12:1–2
Rzym 12:1-6: 1 Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. 2 A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe. 3 Powiadam bowiem każdemu spośród was, mocą danej mi łaski, by nie rozumiał o sobie więcej, niż należy rozumieć, lecz by rozumiał z umiarem stosownie do wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił. 4 Jak bowiem w jednym ciele wiele mamy członków, a nie wszystkie członki tę samą czynność wykonują, 5 Tak my wszyscy jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a z osobna jesteśmy członkami jedni drugich. 6 A mamy różne dary według udzielonej nam łaski; jeśli dar prorokowania, to niech będzie używany stosownie do wiary;
2 Kor 6:14-18: PSZ
14 Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? 15 Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym? 16 Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg:
Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich,
I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. 17 Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan,
I nieczystego się nie dotykajcie;
A ja przyjmę was 18 I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący;
2 Kor. 6:14–18
BWP
Nie sprzęgajcie się z niewierzącymi do jednego jarzma. Cóż bowiem ma wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami? Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. Przeto wyjdźcie spośród nich i odłączcie się od nich, mówi Pan, i nie tykajcie tego, co nieczyste, a Ja was przyjmę i będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami mówi Pan wszechmocny.
PSZ, 1P 1:14-16
Dawniej, gdy nie znaliście Pana, waszym życiem kierowały grzeszne pragnienia. Teraz jednak nie poddawajcie się im i zachowujcie się jak posłuszne dzieci. Naśladujcie Boga, który jest święty, i w każdej sytuacji również wy bądźcie święci. Pismo bowiem mówi: „Bądźcie święci, bo Ja jestem święty”.
G. K. Beale - interpretuje Objawienie 18:1-8 jako kontynuację wizji upadku Babilonu, symbolizującego system zła i opozycji wobec Boga, czerpiąc obficie z aluzji do Starego Testamentu, zwłaszcza proroctw o upadku historycznego Babilonu (np. Iz 47; Jr 50-51).
Beale traktuje ten tekst jako symboliczną reprezentację duchowej walki dobra ze złem na przestrzeni historii zbawienia, z naciskiem na eschatologiczne spełnienie w ostatecznym sądzie Bożym.
W Obj 18:1-3 anioł zstępujący z nieba ogłasza upadek Babilonu, co Beale łączy z boską interwencją i wezwaniem do wyjścia z systemu grzechu (por. Jr 51:45; Iz 52:11), podkreślając, że Babilon reprezentuje nie tylko Rzym z czasów Jana, ale szerzej wszelkie formy idolatrii i ekonomicznego wyzysku wrogie Królestwu Bożemu. Werset 4 to wezwanie Boga do Jego ludu, by uniknąć udziału w plagach, co Beale widzi jako echo wyjścia Izraela z Egiptu i Babilonu, symbolizujące separację od świata i świętość wierzących.
W 18:5-8 Beale akcentuje grzechy Babilonu (wyniosłość, nieprawość), które osiągnęły zenit, prowokując Boży sąd (por. Jr 51:9), manifestujący się w nagłych plagach: śmierci, smutku, głodzie i ogniu. Interpretuje to symbolicznie jako boską sprawiedliwość, kontrastującą z miłosierdziem dla wierzących, z naciskiem na suwerenność Boga nad złem i nadzieję dla Kościoła w cierpieniu. Beale podkreśla, że kluczem do zrozumienia jest ciągłe odwoływanie się do ST, co ujawnia teologiczny zamysł: upadek Babilonu zapowiada ostateczne zwycięstwo Baranka (Chrystusa).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz