R.C.Sproul | Końcowe słowa Chrystusa Obj.22:12-16

 

BW 22(12)  I obróciłem się, aby zobaczyć, co to za głos, który mówił do mnie; a gdy się obróciłem, ujrzałem siedem złotych świeczników, (13)  a pośród tych świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, odzianego w szatę do stóp długą i przepasanego przez pierś złotym pasem; (14)  głowa zaś jego i włosy były lśniące jak śnieżnobiała wełna, a oczy jego jak płomień ognisty, (15)  a nogi jego podobne do mosiądzu w piecu rozżarzonego, głos zaś jego jakby szum wielu wód. (16)  W prawej dłoni swej trzymał siedem gwiazd, a z ust jego wychodził obosieczny ostry miecz, a oblicze jego jaśniało jak słońce w pełnym swoim blasku.

PSZ

(12)  Odwróciłem się, aby zobaczyć, czyj to głos do mnie mówi. I ujrzałem siedem złotych świeczników, (13)  a między nimi kogoś "podobnego do Syna Człowieczego", ubranego w długą szatę, przepasanego na piersiach złotą wstęgą. (14)  Głowę i włosy miał białe jak śnieg lub wełna, oczy przenikające jak płomienie ognia. (15)  Jego stopy lśniły jak mosiądz rozpalony w piecu, a głos brzmiał jak huk fal. (16)  W prawej ręce trzymał siedem gwiazd, z ust wychodził Mu ostry miecz obosieczny. A Jego twarz lśniła niczym południowe słońce.

Podobnie jak większość ksiąg Nowego Testamentu, Apokalipsa zawiera w swoim ostatnim rozdziale kilka słów na zakończenie oraz kilka ostatnich wskazówek. We wcześniejszym fragmencie anioł przekazuje Janowi końcowe słowa od Boga. W dzisiejszym jednak anioł stoi z boku, a Jezus przemawia bezpośrednio do Jana, a tym samym, za jego pośrednictwem, do swoich czytelników.

Nasz Zbawiciel rozpoczyna od mocnego potwierdzenia swojej boskości i przypomnienia o swoim przyjściu, aby osądzić stworzenie. W Objawieniu 22:13 podkreśla, że jest „pierwszym i ostatnim”, a także „początkiem i końcem”, porównując się do pierwszej i ostatniej litery alfabetu greckiego („Alfa i Omega”). Oczywiście nie oznacza to, że Syn Boży miał rzeczywisty początek swojego istnienia lub że pewnego dnia przestanie istnieć. Te wyrażenia, oparte na Księdze Izajasza 41:4; 44:6 i 48:12, oznaczają, że jako Bóg, On jest przed wszystkimi rzeczami i po wszystkich rzeczach. Jest wieczny i samowystarczalny, Jego istnienie nie zależy od niczego innego.

Ponieważ jest Bogiem, jest „Sędzią całej ziemi” (zob. Rdz 18:25), więc przyjdzie, aby odpłacić wszystkim za to, co uczynili (Obj 22:12). Ponieważ wszyscy zgrzeszyli i daleko im do chwały Bożej (Rz 3:23), jest to zła wiadomość dla wszystkich, którzy nie wyprali „swoich szat”, aby uzyskać prawo wejścia do nowego Jeruzalem i spożywania owoców z drzewa życia (Ap 22:14). 

Znajdujemy tu odniesienie nie do naszej zdolności do uczynienia się w jakiś sposób godnymi zbawienia, ale do wiary w Chrystusa. Ci, którzy wyprali swoje szaty, jak czytamy: To są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje, i wybielili je we krwi Baranka. Innymi słowy, są to ci, którzy trzymali się Jezusa wyłącznie dzięki wierze, wytrwali do końca. 

Ostatecznie jednak nie jest to ich zasługa. Wytrwali, ponieważ ich imiona zostały zapisane w Księdze Życia Baranka od wieczności (17:8; 21:27). Poza nowym Jeruzalem znajdują się ci, których imiona nie zostały znalezione w księdze życia (20:15), a lista niepokornych grzeszników obejmuje morderców, czarowników i niemoralnych seksualnie (22:15). 

Lista ta nie jest wyczerpująca, jak pokazują nam inne nowotestamentowe listy osób wykluczonych z królestwa Bożego (np. 1 Kor 6:9–10). Prawdopodobnie grzechy wymienione w Objawieniu 22:15 wskazują na wykroczenia tych, którzy idą na kompromis z prześladującymi Kościół reżimami, takimi jak Rzym.

Możemy i musimy wierzyć tym słowom, ponieważ pochodzą one od Jezusa Mesjasza (Obj. 22:17).

Jana 5(36)  Ja zaś mam świadectwo, które przewyższa świadectwo Jana; dzieła bowiem, które mi powierzył Ojciec, abym je wykonał, te właśnie dzieła, które czynię, świadczą o mnie, że Ojciec mnie posłał. 

Coram Deo

Dzisiejszy fragment charakteryzuje się wysoką chrystologią, ponieważ identyfikuje Chrystusa jako Boga z Boga. Jak widzieliśmy, wiedza o tym, kim On jest, potwierdza, że musimy wierzyć słowom Apokalipsy, a właściwie całego Pisma Świętego. Zwracanie uwagi na doktryny takie jak chrystologia nie jest bezowocną spekulacją. Wiedza o tym, kim jest Jezus, pokazuje nam, dlaczego powinniśmy wierzyć i być posłuszni temu, co powiedział dla wiecznego dobra naszych dusz.

Do dalszego studiowania

Izaj.11(1)  I wyrośnie różdżka z pnia Isajego, a pęd z jego korzeni wyda owoc. (2)  I spocznie na nim Duch Pana; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Pana. (3)  I będzie miał upodobanie w bojaźni Pana. Nie według widzenia swoich oczu będzie sądził ani według słyszenia swoich uszu rozstrzygał, (4)  lecz według sprawiedliwości będzie sądził biednych i według słuszności rozstrzygał sprawy ubogich na ziemi. Rózgą swoich ust będzie chłostał zuchwalca, a tchnieniem swoich warg zabije bezbożnika. (5)  I będzie sprawiedliwość pasem jego bioder, a prawda rzemieniem jego lędźwi. (6)  I będzie wilk gościem jagnięcia, a lampart będzie leżał obok koźlęcia, cielę i lwiątko, i tuczne bydło będą razem, a mały chłopiec je poprowadzi. (7)  Krowa będzie się pasła z niedźwiedzicą, ich młode będą leżeć razem, a lew będzie karmił się słomą jak wół. (8)  Niemowlę bawić się będzie nad jamą żmii, a do nory węża wyciągnie dziecię swoją rączkę. (9)  Nie będą krzywdzić ani szkodzić na całej mojej świętej górze, bo ziemia będzie pełna poznania Pana jakby wód, które wypełniają morze. (10)  I stanie się w owym dniu, że narody będą szukać korzenia Isajego, który załopocze jako sztandar ludów; a miejsce jego pobytu będzie sławne. 

1 Kor. 6:11

A takimi niektórzy z was byli; aleście obmyci, uświęceni, i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego.

2 Pio. 1:16–21

(16)  Gdyż oznajmiliśmy wam moc i powtórne przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa, nie opierając się na zręcznie zmyślonych baśniach, lecz jako naoczni świadkowie jego wielkości. (17)  Wziął On bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki go doszedł głos od Majestatu chwały: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem. (18)  A my, będąc z nim na świętej górze, usłyszeliśmy ten głos, który pochodził z nieba. (19)  Mamy więc słowo prorockie jeszcze bardziej potwierdzone, a wy dobrze czynicie, trzymając się go niby pochodni, świecącej w ciemnym miejscu, dopóki dzień nie zaświta i nie wzejdzie jutrzenka w waszych sercach. (20)  Przede wszystkim to wiedzcie, że wszelkie proroctwo Pisma nie podlega dowolnemu wykładowi. (21)  Albowiem proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym.

Obj. 1:8

Jam jest alfa i omega (początek i koniec), mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący. 

___________________________________

Dzisiaj posłużę się komentarzem V.Bauchama

Komentarz Voddie Bauchama do Objawienia 22,12-16

Voddie Baucham Jr., znany reformowany kaznodzieja, teolog i pastor (były dziekan seminarium African Christian University w Zambii). 

Objawienie to nie futurystyczne spekulacje (jak w dyspensacjonalizmie), lecz pastoralne pocieszenie dla prześladowanego Kościoła: Bóg suwerennie panuje nad historią, Chrystus jest godny czci, a ostateczne zwycięstwo jest pewne. 

Fragment 22,12-16 należy do epilogu (ww. 6-21), który zamyka księgę, podsumowując motywy imminencji powrotu Chrystusa, boskiej sprawiedliwości i mesjańskiej tożsamości. Baucham widzi tu inkluzję z prologiem (1,1-8), podkreślającą prorocki charakter Objawienia jako "słowa Boga i świadectwa Jezusa Chrystusa" (1,2).

Baucham łączy egzegezę z praktycznym zastosowaniem: motywuje Kościół do wytrwałości w obliczu cierpień, kontrastując suwerenność Boga z ludzkim buntem. Podkreśla suwerenność łaski (reformowana teologia), gdzie "uczynki" to owoc wiary, nie jej podstawa.

________________________________________

- Kontekst ogólny wg Bauchama:

  - Epilog (22,6-21) to "ostateczne wezwanie do wierności", kontrastujące wizje chwały (21-22) z ostrzeżeniami przed kompromisem (por. listy do siedmiu zborów w 2-3). Baucham podkreśla: "Objawienie nie jest po to, by przerażać, lecz pocieszać – Bóg kończy historię triumfem Chrystusa nad smokiem, bestią i fałszywym prorokiem" (z kazania intro, 2012).

  - Struktura serii: Baucham dzieli Objawienie na cykle (oparte na Danielu i Izajaszu): prolog (1), listy (2-3), tron i Baranek (4-5), pieczęcie/trąby/czary (6-16, jako recapitulation), upadek Babilonu (17-19), tysiąclecie i sąd (20), nowe niebo/ziemia (21-22). Rozdz. 22 to kulminacja: powrót do Edenu (Rdz 2-3), gdzie Bóg przywraca pełną społeczność.

  - Teologia: Amillennializm – tysiąclecie (20) to obecne duchowe panowanie Chrystusa; paruzja jest iminentna ("wkrótce" = boska perspektywa, nie kalendarz). Aluzje do ST (Izajasz, Daniel) pokazują spełnienie proroctw w Chrystusie. Zastosowanie: W epoce prześladowań (jak I w. lub dziś), Kościół musi "trzymać się świadectwa Jezusa" (1,2).

- **Werset 22,12** („Oto przychodzę wkrótce, a ze mną zapłata moja, by oddać każdemu według uczynków jego”):

  - Wyjaśnienie: Baucham podkreśla bliskość paruzji (*tachu* – "wkrótce") jako motywację do świętości, nie datowanie końca świata. "Zapłata" (*misthos*) to podwójna rzeczywistość: nagroda dla wiernych (eschatologiczna chwała) i sąd dla buntowników (por. 20,12-13). 

Greckie *kata ta erga autou* ("według uczynków") nie jest pelagianizmem – 

"Uczynki to dowód wiary, nie jej źródło; Bóg suwerennie nagradza tych, których wcześniej usprawiedliwił łaską" (por. Ef 2,8-10; Rz 2,6-11).

  - Aluzje ST: Iz 40,10; 62,11 (Bóg przychodzi z nagrodą); Ps 62,12 (sprawiedliwa odpłata). Baucham łączy z Mt 16,27: Jezus spełnia obietnice Jahwe, co podkreśla Jego boskość.

  - Teologia: Eschatologiczna sprawiedliwość jako pocieszenie – męczennicy (6,9-11) wołają "jak długo?", a tu odpowiedź: Chrystus wraca, by ich uwsprawiedliwić. 

  - Zastosowanie: "W świecie chaosu (jak Rzym czy dzisiejsze imperia), ufaj suwerenności Boga – twoje cierpienia nie są daremne" (z podsumowania serii).

- **Werset 22,13** („Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec”):

  - Wyjaśnienie: Formuła boska (z 1,8; 21,6), tu przypisana Chrystusowi - jako kulminacja chrystologii: "Jezus nie jest 'jednym z bogów' – jest odwiecznym Jahwe, Alfa i Omega historii zbawienia". 

  - Aluzje ST: Iz 41,4; 44,6; 48,12 (monoteizm przeciw idolom). Baucham: "Jan adaptuje te teksty, by Kościół w Azji Mniejszej (prześladowany przez cesarza) widział Chrystusa jako jedynego Pana, nie Domicjana".

  - Teologia: Boskość Chrystusa (przeciw arianizmowi czy dzisiejszemu pluralizmowi) – dzieli przymioty z Ojcem (Trójca ekonomiczna). W amillennializmie: Chrystus panuje teraz duchowo (Ef 1,20-22), kulminując w paruzji.

  - Zastosowanie: "Czcij Baranka jako godnego – On kontroluje początek i koniec twojego życia" (echo z 5,12).

- Werset 22,14 („Błogosławieni, którzy płuczą swe szaty, aby mieli prawo do drzewa życia i by bramami weszli do miasta”):

  - Wyjaśnienie: "Płuczą szaty" to metafora usprawiedliwienia przez krew Chrystusa (7,14: "wybielone w krwi Baranka"). Co podkreśla łaskę, nie uczynki. Prawo do drzewa życia (Rdz 3,22-24) i Miasta (21,25) – eschatologiczna restauracja.

  - Aluzje ST: Iz 52,1 (szaty zbawienia Syjonu); Dn 12,12 (błogosławieństwo za wytrwałość). Baucham: "To szóste błogosławieństwo (makarioi), łączące etykę z nadzieją – Kościół wychodzi z ucisku czysty".

  - Teologia: Świętość przez łaskę, manifestowana w posłuszeństwie (por. Jak 2,14-26). Kontrast z "psami" (w. 15) podkreśla separację zbawionych.

  - Zastosowanie: "Prać szaty oznacza codzienne umieranie dla siebie – w rodzinie, pracy, kulturze – by wejść do Bożego Miasta".

- Werset 22,15 („Na zewnątrz psy i czarownicy, i wszetecznicy, i zabójcy, i bałwochwalcy, i każdy, kto miłuje kłamstwo i czyni je”):

  - Wyjaśnienie: Katalog grzechów (por. 21,8; 21,27) – "psy" (kunes) to symbol nieczystości i bałwochwalstwa (nie literalny). 

"Na zewnątrz" = wieczne wykluczenie z Nowego Jeruzalem; to ostrzeżenie przed kompromisem z "Babilonem" (17-18).

  - Aluzje ST: Pwt 23,18 (psy jako sodomici); Iz 35,8-9 (droga świętych bez nieczystych); Ps 22,16 (wrogowie Mesjasza). Łączy z 9,20-21 (niepokutujący).

  - Teologia: Sąd jako sprawiedliwa separacja – rekapitulacje pokazują to w wizjach plag i upadku bestii. Baucham: "Bóg nie toleruje synkretyzmu; Kościół musi wybierać: Baranek albo świat?".

  - Zastosowanie: "Współczesne 'psy' to ci, co kochają kłamstwo (np. fałszywe ewangelie prosperity) – strzeż się, by nie być poza bramami".

- Werset 22,16 („Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, aby wam świadczył o tym w zborach. Jam jest korzeń i potomek Dawida, gwiazda poranna, jasna”):

„Jam jest korzeń i potomek Dawida”:

Kontekst i znaczenie: Fraza „korzeń i potomek Dawida” (hē riza kai to genos David) to paradoksalny tytuł mesjański, łączący boskość i człowieczeństwo Jezusa. „Korzeń” (riza) sugeruje źródło lub pochodzenie (por. Iz 53,2; 11,10 w LXX), a „potomek” (genos) wskazuje na genealogiczne dziedzictwo Dawida. 

„Jezus spełnia dawidowe przymierze, będąc zarówno źródłem (jako boski Stwórca) i dziedzicem (jako ludzki Mesjasz)”. Ten tytuł łączy proroctwa ST o wiecznym królestwie Dawida z chrystologią Apokalipsy.

Interpretacja Bauchama: Baucham widzi tu wypełnienie przymierza dawidowego (2 Sm 7,12-16: „Twój tron będzie utwierdzony na wieki”). Jezus jako „korzeń” jest boskim fundamentem linii Dawida, a jako „potomek” – historycznym Mesjaszem (por. Rz 1,3-4: „z rodu Dawida według ciała”). 

W przeciwieństwie do Beale’a, który kładzie nacisk na paradoks „korzenia” jako linii genealogicznej, Baucham podkreśla teologiczny dualizm: „Jezus jest Bogiem, który stworzył Dawida, i człowiekiem, który z niego pochodzi – to pokazuje Jego wyjątkowość jako Króla królów”. W amillenijnym kontekście, królestwo Dawida jest duchowe, realizowane w Kościele (por. Obj 5,10: „uczyniłeś ich królestwem”).

• Aluzje ST: Kluczowe teksty to Iz 11,1.10 („pęd z pnia Jessego” i „korzeń Jessego, który stanie jako sztandar dla narodów” – por. Rz 15,12 w LXX); 2 Sm 7,12-16; Ps 89,27-29 (wieczne przymierze Dawida). Baucham wskazuje też na Jr 23,5-6 („sprawiedliwa latorośl Dawida”) i Oz 3,5 (powrót do „Dawida, króla ich, w dniach ostatecznych”). Te proroctwa wskazują na Mesjasza, który przynosi zbawienie i sprawiedliwość.

• Teologia: Mesjańska tożsamość Jezusa jako Dawidowego Króla potwierdza Jego suwerenność nad historią i Kościołem. Baucham podkreśla reformowaną zasadę łaski: „Jezus jako korzeń daje życie swojemu ludowi, a jako potomek reprezentuje nas przed Bogiem” (echo teologii przymierza). To kontrastuje z fałszywymi „królami” (np. cesarzami Rzymu czy współczesnymi idolami).

• Zastosowanie: Baucham wzywa: „Czy uznajesz Jezusa jako swojego Króla? Czy twoje życie oddaje chwałę Temu, który spełnia obietnice Boże?”.

"Wkrótce" motywuje do czujności, nie spekulacji – Bóg kończy historię triumfem (por. 21,1-5).

Suwerenność Boga: Chrystus jako Alfa i Omega panuje nad chaosem; podsumowania pokazują powtarzające się zwycięstwa.

Kontrast czystych i nieczystych – łaska oczyszcza, ale wzywa do świętości; unikaj kompromisu.

Obj 22 wraca do Rdz 2-3 – upadek pokonany, Eden przywrócony w Chrystusie. "To nie o końcu świata, lecz o supremacji Chrystusa".

"Objawienie to mapa duchowej wojny; wygrywa tylko wiara w Baranka".