Jak Jezus czytał Biblię (cz 2)

Jezus czytał Stary Testament w wyjątkowy sposób, 

ponieważ został napisany do Niego i o Nim.

Autor Listu do Hebrajczyków (1:4-14) przytacza co najmniej cztery przykłady ze Starego Testamentu, w których Bóg Ojciec mówi do Boga Syna.

W Psalmie 2:7 Ojciec mówi Synowi:

"Ty jesteś moim Synem";

w Ps. 45:6-7 mówi On Synowi:

"Twój tron, o Boże, jest na wieki wieków";

w Ps. 102:25-27 mówi do Syna:

"..Wszak lata twoje trwają z pokolenia w pokolenie.

Tyś z dawna założył ziemię, a niebiosa są dziełem rąk twoich.

One zginą, Ty zaś zostaniesz, i wszystkie jak szata się zużyją;

Jak szata, która się zmienia, one się zmienią.

Ale ty pozostaniesz ten sam i nie skończą się lata twoje.";

w Ps.110:1 mówi do Syna:

"Usiądź po mojej prawicy".

Ojciec wypowiedział te słowa do Syna na kartach Starego Testamentu. 

Jezus odczytał je jako oświadczenia od Ojca do Niego 

- mając na uwadze Jego boską naturę. 

Było to konieczne, aby poprowadzić Go 
w Jego mesjańskim dziele, we wcieleniu.

Jezus czytał w Starym Testamencie, 
że będzie strzegącym Prawa zbawicielem Swego ludu 
(porównaj Ps 40:8 z Hbr 10:7 ). 

Jezus jest tym chętnym Sługą Pana, 
który poddał się wszystkim przykazaniom Ojca 
i który zawsze czynił wolę Swego Ojca ze względu na Swój lud.

Jezus wiedział, 
że wszystkie obietnice Boże były przede wszystkim dla Niego 
jako Syna Abrahama i Syna Dawida.

Apostoł Paweł wyraźnie mówi nam, 
że obietnice dane Abrahamowi i jego Potomkowi 
są dane dla Chrystusa, 
zanim zostaną dane komukolwiek z całego ludu przymierza 
(Gal 3:16).

Jezus musiał stać się "spadkobiercą wszystkich rzeczy" (Hbr 1:1-4), 
zanim ci, którzy w Niego wierzą, 
staną się "spadkobiercami wszystkich rzeczy" 
w jedności z Nim.

Apostoł Paweł wyjaśnił, 
że "wszystkie obietnice Boże znajdują w Nim swoje TAK" (2 Kor 1:20). 
Jezus powiedział TAK (zgodził się) na przekleństwa Przymierza, 
na które zasługujemy z powodu naszych grzechów, 
aby zdobyć/zasłużyć na błogosławieństwa przymierza dla nas.

Jezus odczytał wymagania Prawa Przymierza rozumiejąc, 
że wszystko zależy od tego, że On sam 
“stanie się dla nas przekleństwem” 
(weźmie na siebie skutki naszego nieposłuszeństwa), 
abyśmy mogli odziedziczyć błogosławieństwa 
(wynikające z Jego posłuszeństwa) (Ga 3:10-14).

Jezus wiedział, 
że Stary Testament mówił przede wszystkim 
o Jego cierpieniach i chwałach (1 Piotra 1:10-12), 
jak to było objawiane przez Jego Ducha poprzez proroków.

Na przykład Jezus był jedynym, 
który przeczytał Psalm 22:1, 

jako odnoszący się do doświadczeń, które czekały Go na krzyżu.

Dawid nie został ukrzyżowany. 

Dawid de facto nie był opuszczony przez Boga. 

Duch Chrystusa objawił cierpienia i chwałę Chrystusa 
Chrystusowi wcielonemu, 
aby przygotować Go do doświadczenia ich 
w Jego doświadczeniu mesjańskim.

Widzimy tę samą zasadę w działaniu w Psalmach 16 i 110 (zob. Dz 2:23-36). Jezus wiedział, że cały Stary Testament 
odnosił się do Jego śmierci i zmartwychwstania.

Wyraźnie powiedział dwóm uczniom w drodze do Emaus: 

"Wszystko, co napisano o mnie w Prawie Mojżesza i Proroków 
oraz Psalmach, musi się spełnić. . . . 
Jest napisane, że Chrystus miał cierpieć 
i trzeciego dnia zmartwychwstać"

(Łukasza 24:44-46).

Jezus wiedział, że był Barankiem Paschalnym 
zabitym za grzech Swego ludu. 
Wiedział, że On będzie tym barankiem, 
który zastąpi Jego lud, 
tak jak baran, 
który zastąpił Izaaka na górze Moria (1Mojżeszowa 22).

Wiedział, że ma być tym kozłem, 
na którego spada sąd, 
jak również tym kozłem ofiarnym, 
który zostaje wygnany na pustynię. 

Jezus wiedział, że wszystkie ofiary ze Starego Testamentu 
były symbolem Jego zastępczej, 
odkupieńczej śmierci na krzyżu.

Kiedy Jezus czytał o kielichu Bożego gniewu 
w Psalmach, u Izajasza i Jeremiasza, 
był świadomy, że stanie na miejscu swego ludu 
i wypije za nich kielich gniewu. 
To wyjaśnia, dlaczego użył symboliki "kielicha" w ogrodzie Getsemane, 
kiedy modlił się do swojego Ojca.

Ten sposób czytania Starego Testamentu jest również widoczny 
jak w momencie pójścia na krzyż Jezus zinterpretował Zachariasza 13:7

(Ocknij się, mieczu, przeciwko mojemu pasterzowi 
i przeciwko mężowi - mojemu towarzyszowi! - mówi Pan Zastępów. 

- Uderz pasterza i będą rozproszone owce, 

Ja zaś zwrócę swoją rękę przeciwko maluczkim.)

Mateusza 26:31

Wtedy mówi do nich Jezus: 

Wy wszyscy zgorszycie się ze mnie tej nocy; 
napisano bowiem: 

Uderzę pasterza i będą rozproszone owce trzody.

To Jezus jest Pasterzem Izraela, 
który został uderzony mieczem Bożego gniewu 
w celu odkupienia Swojego ludu.

Jezus rozumiał, 
że wszystkie typy, cienie i symbole Starego Testamentu 
wskazywały na pewne aspekty Jego zbawczego dzieła 
i płynących z niego korzyści. 

Wiemy o tym, ponieważ wskazywał on na 
“drabinę Jakuba”, 
“węża na palu” 
i “wodę wypływającą ze skały” 
(Jana 1:51, 3:14, 7:37-39) jako przykłady tej zasady. 

Jezus częściowo odczytał narrację o Jonaszu 
jako typologiczną zapowiedź Jego własnej pracy zbawczej. 

Wyjaśnił również, że Dawid, Salomon i świątynia 
- wszystko istniało jako typy, 
które wskazywały na Niego (Mateusza 12).