SNP
Gdy przebywałem wśród was, wyraźnie zaznaczyły się u mnie znamiona apostoła: Byłem pod każdym względem cierpliwy, a nie zabrakło też znaków, cudów oraz przejawów mocy.
2 Koryntian 12:12
Kiedy myślimy o okresie bezpośrednio po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa, kiedy apostołowie rozkwitli w służbie i narodził się kościół, łatwo jest wyobrazić sobie „znaki, cuda i potężne dzieła”, które zostały dokonane - i żałować, że nie było nas tam, aby je zobaczyć, aby nasza wiara została wzmocniona, a nasza służba jeszcze bardziej rozkwitała przez nie.
Bez wątpienia zarówno jakość, jak i ilość nadprzyrodzonych wydarzeń w tamtych czasach była wyjątkowa i niepowtarzalna. Apostołowie byli obdarzeni nadprzyrodzonymi zdolnościami w sposób, w jaki współcześni chrześcijanie nie są. Ważne jest jednak, aby zauważyć, że wczesny kościół nie uczynił tych doświadczeń kamieniem węgielnym swojej wiary.
Nie możemy skupiać się wyłącznie na cudach i tracić z oczu ich kontekstu: ci, którzy zostali napełnieni Duchem Bożym, natychmiast starali się zrozumieć i głosić Słowo Boże, które uzdalniało ich do „najwyższej cierpliwości” - lub, jak mówią inne tłumaczenia do „wielkiej wytrwałości” - we wszystkich dziedzinach życia.
Tym, co zbudowało kościół, były nie tyle cuda apostołów, co ich wierna, odważna wytrwałość.
Paweł nie chciał, aby jego służba skupiała się na wielu cudach, których dokonał, czy też na znaczących próbach, przez które przechodził, ale na zdecydowanej wierze, którą dał mu Bóg i prawdach, które głosił. Obserwując posługę Pawła, widząc jego brzemiona i słysząc wołanie jego serca, łatwo jest nam dostrzec, że znaki i cuda, których Bóg dokonywał za jego pośrednictwem, nie miały być krzykliwymi pokazami chrześcijańskiego popisu. Zrodziły się one raczej z cierpienia i przeciwności, miały miejsce w życiu, które było napięte do granic możliwości i podkreślały prawdę głoszonego przesłania.
Znajomość tego kontekstu musiała sprawić, że naśladowcy Pawła pytali nie tyle o to, jak czynił takie cuda, ale jak mógł wykazać się tak niezachwianą wiarą. Jak mógł trwać z „najwyższą cierpliwością” podczas cierpienia? Tylko dzięki wierze w Jezusa Chrystusa i znajomości Słowa Bożego.
Co pozwala nam stawić czoła próbom i wyzwaniom w chrześcijańskim życiu z cierpliwą wytrwałością? Czy są to jakieś cuda? Znaki? Uzdrowienia? Niezupełnie - choć szczególna łaska Boża może być dla nas pomocą w pewnym momencie, to w rzeczywistości jest to solidne, praktyczne zrozumienie podstawowej doktryny chrześcijańskiej, która bez wątpienia będzie światłem na naszej ścieżce, gdy wszystko inne wydaje się ciemne (Psalm 119:105), korzeniem wiary, który wrasta głęboko, kotwicą dla naszych dusz (Hebrajczyków 6:19).
Kiedy Boża prawda zadomowi się w naszych sercach i umysłach, możemy z ufnością powiedzieć: „Jakże mocny fundament, o wy, święci Pańscy, został położony dla waszej wiary w Jego wspaniałym słowie!” [Anon. (possibly Robert Keene), “How Firm a Foundation” (1787).].
Co ciebie podtrzymuje? Nie zewnętrzne doświadczenia, ale wewnętrzna wiara. Dzieło Ducha Świętego w tobie zawsze będzie większym cudem niż wszystko, co Bóg może uczynić wokół ciebie.
Niech inni patrzą na ciebie i widzą nie tylko cuda, które On czyni w twoim życiu, ale także twoją najwyższą cierpliwość w próbach i moc Jego Ducha, gdy poddajesz się prawdzie Jego słowa.
Alistair Begg
____________
Jakuba 5 PSZ
(7) Przyjaciele, bądźcie cierpliwi, oczekując powrotu naszego Pana. Rolnik musi cierpliwie czekać na swe cenne plony, aż nadejdzie pora żniw. (8) Bądźcie więc i wy cierpliwi i nabierzcie odwagi, bo czas nadejścia Pana jest już bliski.
(9) Nie narzekajcie też, moi drodzy, jedni na drugich, bo inaczej Pan was za to osądzi, oto sędzia stoi przed drzwiami.
(10) Niech dawni prorocy, którzy przemawiali w imieniu Pana, będą dla was wzorem wytrwałości i cierpliwości.
(11) Uważamy przecież za błogosławionych tych, którzy wytrwali w cierpieniach. Słyszeliście o wytrwałości Hioba i przekonaliście się na podstawie końca jego cierpień, że Pan jest pełen współczucia i miłosierdzia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz