BT,
Krew będzie wam służyła do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską.
Wyjścia 12:13
Co dzieje się podczas komunii? Dlaczego chrześcijanie jedzą chleb i piją z kielicha?
Szukając odpowiedzi na te pytania, niewielu z nas myśli o tym, by spojrzeć wstecz na Mojżesza. Jeśli staniemy zbyt blisko jego historii, będziemy mieli jedynie okrojony obraz. Obraz sitowia, płonącego krzewu i plag. Ale jeśli cofniemy się wystarczająco, zobaczymy i będziemy mogli podziwiać piękno i chwałę Bożego wielkiego obrazu.
Aby uruchomić exodus swojego ludu Izraela, Bóg, przechodząc przez ziemię w celu wydania wyroku sądowego, zesłał ostatnią z dziesięciu plag na Egipt, a każdy pierworodny Egipcjanin został zabity. Pierworodni Izraelici również by zginęli, ponieważ nie byli bez winy. Byli grzeszni, a grzech prowadzi do śmierci (Rz 6:23). Ale Bóg zapewnił im drogę ratunku poprzez Paschę. Kiedy Pan zobaczył krew ofiarowanego baranka na framudze drzwi, pomalowanej gałązką hizopu (Wj 12:22), przeszedł nad tym domostwem, ominął go sąd.
W Starym Testamencie to przejście było wielkim aktem Bożego zbawienia. W nim i poprzez niego Bóg nauczał swój lud istotnej zasady: Bóg zbawia przez zastępstwo. Uratował tych ludzi, ponieważ w ich miejsce zostały złożone zwierzęta. Jak zapisał Mojżesz, tej nocy w Egipcie „nie było domu, w którym by ktoś nie umarł” (Wj 12:30). Umarł syn lub jagnię.
Lud Boży zasługiwał na śmierć za swoje grzechy, ale ponieważ zaufał ofierze innej osoby, zgodnie z Bożym nakazem i Bożym zapewnieniem, został wybawiony. Każdego roku w historii Starego Testamentu lud Boży spoglądał wstecz na to wydarzenie i przypominał sobie tę wielką prawdę: Bóg zbawia przez zastępstwo.
Wszystkie te lata i wszystkie te święta podkreślają znaczenie momentu, w którym Jan Chrzciciel, widząc nadchodzącego Jezusa, powiedział: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata!”. (Jana 1:29). Oto ktoś, kto był Bożym zapewnieniem, aby zbawić Jego lud od grzechu i uwolnić go, tak jak baranek paschalny.
Exodus Izraela jest zapowiedzią wielkiego exodusu ludzkości: kiedy mężczyźni lub kobiety, zasługujący na Boży sąd, pokładają zaufanie w krwi, która została przelana za nich na krzyżu - znajdują wolność od grzechu. Wszystkie kajdany zostają zerwane, tak jak łańcuchy Izraelitów zostały zerwane, gdy zostali uwolnieni z niewoli.
Następnym razem, gdy będziesz myślał o Komunii, rozważ historię Mojżesza, płonącego krzewu i plag. Następnie połącz kropki i pamiętaj, że powodem, dla którego przyjmujemy Komunię jest to, że Jezus jest naszą ofiarą. On jest Barankiem Bożym. On jest twoim zastępcą. Nie musisz obawiać się sądu, ponieważ został on już dokonany i zapłacony na krzyżu. Jesteś na drodze do ziemi obiecanej.
PSZ, J 19:16-37
Wówczas Piłat wydał im Jezusa, aby Go ukrzyżowali. I zabrali Go. Jezus niósł swój krzyż na miejsce zwane Czaszką (po hebrajsku: „Golgota”). Gdy dotarł na miejsce, ukrzyżowano Go razem z dwoma innymi skazańcami: Jezusa w środku, a tych dwóch po Jego prawej i lewej stronie. Piłat zaś przygotował i kazał umieścić na krzyżu tabliczkę z napisem: „JEZUS Z NAZARETU, KRÓL ŻYDÓW”.
Wielu Żydów mogło więc przeczytać ten opis Jego winy (sporządzony po hebrajsku, łacinie i grecku), bowiem miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, znajdowało się w pobliżu miasta. Kapłani jednak domagali się od Piłata: —Nie pisz: „Król Żydów”, ale: „Twierdził, że jest Królem Żydów”. —Napisałem i koniec!—odrzekł Piłat. Po ukrzyżowaniu Jezusa, żołnierze zabrali Jego ubrania i podzielili je na cztery części—dla każdego po jednej. Wzięli też tunikę, która była utkana w całości—bez szwów. —Nie rozdzierajmy jej—mówili między sobą—ale rzućmy o nią losy. Zobaczymy, kto ją wygra.
W ten sposób spełniło się proroctwo:
„Rozdzielają między siebie moje ubrania
i rzucają losy o moją tunikę”. Tak właśnie uczynili żołnierze.
A obok krzyża Jezusa stały: Jego matka, Jego ciotka—Maria (żona Kleofasa) i Maria z Magdali. Gdy Jezus zobaczył matkę stojącą obok ucznia, który był Jego najbliższym przyjacielem, rzekł do niej: —To jest twój syn! A do ucznia: —To jest twoja matka! I od tego momentu uczeń wziął ją do swojego domu.
Wiedząc, że Jego dzieło dobiegło już końca, Jezus—wypełniając zapowiedź Pisma—rzekł: —Jestem spragniony. A stał tam dzban z kwaśnym winem. Nasączono nim więc gąbkę i na kiju podano Mu do ust. Gdy Jezus skosztował, rzekł: —Wykonało się. Po tych słowach opuścił głowę i skonał.
Ponieważ był to dzień poprzedzający szabat i wielkie święto, żydowscy przywódcy nie chcieli zostawić martwych ciał na krzyżach do następnego dnia. Poprosili więc Piłata, aby połamano skazańcom nogi, przyspieszając ich śmierć, i usunięto ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali nogi—najpierw jednemu skazańcowi ukrzyżowanemu z Jezusem, potem drugiemu. Gdy podeszli do Jezusa, zobaczyli, że już umarł. Nie łamali Mu więc nóg. Jeden z żołnierzy przebił jednak włócznią Jego bok, z którego wypłynęła krew i woda.
Wiemy, że tak było, ponieważ potwierdził to naoczny świadek, a jego opis jest zgodny z prawdą. On wie, że przekazuje prawdę, abyście i wy uwierzyli.
Stało się tak, aby spełniły się słowa Pisma: „Kości Jego nie zostaną połamane”. A także: „Będą patrzeć na Tego, którego przebili”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz