Wziął chleb i odmówiwszy dziękczynienie, łamał go i dawał im, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was jest wydane. To czyńcie na moją pamiątkę”.
Łukasza 22:19
Większość z nas znacznie łatwiej zapomina niż pamięta. To dlatego narody odczuwają potrzebę budowania pomników wojennych, monumentów i muzeów - aby z pokolenia na pokolenie nie tracić z czasem znaczenia danego wydarzenia. Dlatego często słyszymy zdanie „Abyśmy nie zapomnieli”.
W Biblii wiele razy lud Boży jest wzywany do upamiętniania wydarzeń i stawiania pewnych pomników, aby wspomóc to przypominanie. Kiedy Izraelici przekroczyli Jordan i weszli do ziemi obiecanej, Jozue polecił im ustawić kamienie ze środka rzeki.
Prawdopodobnie wydawało się to dziwne, ale Jozue powiedział ludziom, że ma to być znak: „Gdy wasze dzieci zapytają w przyszłości: ‚Co oznaczają dla was te kamienie?’, powiecie im, że wody Jordanu zostały rozdzielone przed Arką Przymierza Pana. Gdy przeszła przez Jordan, wody Jordanu zostały rozdzielone. Te kamienie będą dla ludu izraelskiego pamiątką na wieki” (Joz 4:6-7). Samo patrzenie na te kamienie miało pomóc ludowi Bożemu przypomnieć sobie o Jego wierności i zaopatrzeniu, gdy prowadził ich do przestronnej ziemi, którą obiecał i przygotował dla nich.
Wieki później, jak wyjaśnia Księga Estery, Mardocheusz ustanowił Purim - Święto Losów, aby upamiętnić „dni, w których Żydzi doznali wybawienia od swoich wrogów, i jako miesiąc, w którym smutek zamienił się im w radość, a żałoba w dzień pomyślności” (Estery 9:22). Żydzi mieli radować się ze swojego wyzwolenia, wysyłając sobie nawzajem dary jako znak Bożej dobroci i jako sposób na przekazanie części Jego hojności tym, którzy potrzebowali łaskawego wsparcia Boga.
Nam również dana jest praktyka upamiętnienia. Jezus nie tylko poniósł karę, na którą zasłużyliśmy i otworzył nam drogę do życia wiecznego, ale także dał swoim naśladowcom prosty posiłek, aby pomóc nam pamiętać o tym, co zrobił.
Za każdym razem, gdy celebrujemy sakrament Wieczerzy Pańskiej, czynimy to na pamiątkę Jezusa, który wiernie zapewnił nam zbawienie i zamienił nasz smutek w radość.
Jeśli nie świętujemy tej uroczystości - jeśli nie zachowujemy tej pamiątki jako nieodłącznej części naszej historii - wówczas tracimy zdolność do refleksji nad wiecznymi rzeczywistościami.
To właśnie wtedy, gdy uczestniczymy w Wieczerzy Pańskiej i wspominamy Jego śmierć oraz ucztę, na którą jesteśmy zaproszeni w chwale, Duch Święty karmi nasze serca, wzmacniając naszą wiarę.
Wieczerza Pańska nigdy nie może stać się suchym rytuałem, czymś, co wykonujemy tylko dlatego, że tak wypada. Musi ona zawsze kierować nas z dala od siebie i od nas samych, ku wielkiemu ratunkowi na krzyżu.
Pomiędzy obchodami Wieczerzy wciąż jesteśmy wzywani do pamiętania, ponieważ im bardziej będziemy pamiętać o pełnej miłości odkupieńczej śmierci Jezusa, tym bardziej będziemy pamiętać, kim jesteśmy i czyimi jesteśmy, i tym bardziej będziemy radośni i pełni uwielbienia.
Jak więc będziesz dziś wspominać, że masz Pana Jezusa, którego ciało zostało dla ciebie umęczone?
_______________
PSZ, 1Kor 11:23-24
To, co przekazałem wam na temat Wieczerzy, otrzymałem od samego Pana. On, tej nocy, której został zdradzony, wziął chleb, podziękował za niego Bogu, połamał na kawałki i powiedział do uczniów: „Jedzcie! To jest moje ciało, które oddaję za was. Czyńcie to pamiętając o Mnie”.
II Sam 23:14-17: 14 Dawid przebywał wtedy w warowni, a w Betlejemie stała wówczas załoga filistyńska. 15 Dawid miał pragnienie, rzekł więc: Kto da mi się napić wody ze studni betlejemskiej, która jest przy bramie? 16 Wtedy to ci trzej rycerze przebili się przez obóz filistyński, naczerpali wody ze studni betlejemskiej, która jest przy bramie, i przynieśli ją Dawidowi. Lecz Dawid nie chciał jej pić, ale wylał ją jako ofiarę laną dla Pana, 17 Mówiąc: Niech mnie Pan zachowa, abym to miał uczynić. Czyż miałbym pić krew mężów, którzy poszli z narażeniem własnego życia? I nie chciał jej pić. Tego dokonali ci trzej rycerze.
_________
Gdy 20 lipca 1969 roku statek kosmiczny Apollo 11 wylądował na księżycu, astronauci, zanim zrobili pierwsze kroki na jego powierzchni, przez chwilę odpoczywali. Buzz Aldrin zabrał ze sobą chleb i wino, by przyjąć komunię. Po odczytaniu fragmentu Pisma Świętego, skosztował pierwszego pokarmu na księżycu. Napisał później: „Do kielicha podarowanego mi przez kościół nalałem wina. Ze względu na sześciokrotnie mniejszą siłę ciążenia na księżycu, kołysało się ono w nim powoli i z gracją”. Aldrin, przyjmując Wieczerzę Pańską w kosmosie, manifestował swoją głęboką wiarę w ofiarę Chrystusa na krzyżu i w Jego powtórne przyjście.
Apostoł Paweł zachęca nas, abyśmy pamiętali o wieczerzy Jezusa ze swoimi uczniami „tej nocy, której był wydany” (I Koryntian 11:23). Przyrównał On wtedy swoje ciało, które wkrótce miał złożyć w ofierze, do chleba (w. 24). Wino natomiast ogłosił symbolem „nowego przymierza”, które zapewniło nam zbawienie i przebaczenie win dzięki Jego krwi, przelanej na krzyżu (w. 25). Gdziekolwiek i kiedykolwiek przyjmujemy Wieczerzę Pańską, głosimy naszą ufność w skuteczność ofiary Jezusa i nadzieję Jego obiecanego powtórnego przyjścia (w. 26).
Bez względu na to, gdzie jesteśmy, możemy świętować naszą wiarę w zmartwychwstałego i powracającego Zbawiciela—Jezusa Chrystusa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz