72. Z szacunku do świątyni

Wszedł do świątyni i zaczął wypędzać tych, którzy sprzedawali, mówiąc im: 

"Jest napisane: ‘Mój dom będzie domem modlitwy’, ale wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców". I codziennie nauczał w świątyni. Arcykapłani, uczeni w Piśmie i przywódcy ludu starali się Go zniszczyć, ale nie znaleźli nic, co mogliby zrobić, ponieważ cały lud słuchał Go z zapartym tchem".

Łukasza 19:45,48

Świątynia Jerozolimska była dla Jezusa ważna od początku Jego życia. Kiedy był niemowlęciem, starzec Symeon wziął Go na ręce i ogłosił na dziedzińcu świątyni, że jest cudem Bożego zbawienia (Łk 2:25-35). 

Jako dwunastoletniego chłopca Jezusa pociągał “dom Jego Ojca” do tego stopnia, że zapomiał o Józefie i Marii, którzy szukali go wszędzie aż znaleźli go rozprawiajacego z przywódcami religijnymi w świątyni (w. 46-49). 

Miłość Jezusa do domu Jego Ojca i poczucie swobody w nim były namacalne - i stąd też Jego smutek, gdy odkrywa lekceważące zachowanie w tym świętym miejscu.

Świątynia w Jerozolimie była miejscem, w którym Bóg spotykał się ze swoim ludem. Kiedy więc Jezus natknął się na bezbożne targowisko ustawione na jej dziedzińcu, był słusznie zasmucony i rozgniewany. 

Osoby odpowiedzialne za brak szacunku w świątyni były tymi samymi, które szydziły z Jego triumfalnego wjazdu do Jerozolimy. Nawet im powieka nie drgnęła wymieniając pieniądze na posadzce świątyni z wygórowanym zyskiem i traktując ofiary składane przez ludzi jako "nie do przyjęcia", tylko po to by następnie sprzedawać im "akceptowalne" ofiary po nieuczciwych cenach. 

Sposób, w jaki korzystano z dziedzińców świątynnych, był tak daleki od intencji Jego Ojca, że Jezus, jako Wielki Arcykapłan, nieuchronnie musiał to naprawić. 

Znajomość proroctw Starego Testamentu pozwoliła Jezusowi przemawiać z najwyższym autorytetem i przypomnieć ludziom o świętym przeznaczeniu świątyni, odwołując się do Pisma Świętego, które znali i którego nie mogli zakwestionować: "Mój dom będzie domem modlitwy" (Izajasza 56:7; zob. także Jeremiasza 7:11).

Następne działanie Jezusa - użycie bicza zrobionego ze sznurków, aby wypędzić zwierzęta i zatrzymać cały ten bałagan (Jana 2:15) - było z pewnością uzasadnione. Gorliwość o dobre imię Jego Ojca pochłonęła Go (w. 17). Pamiętajmy jednak, że byli to ludzie, nad którymi Jezus płakał (Łk 19:41-44). Ten bicz był trzymany przez Zbawiciela, który miał łzy w oczach.

Jezus jest doskonałym Synem, który bardziej niż o cokolwiek innego troszczy się o przyniesienie chwały swojemu Ojcu i którego bardziej niż cokolwiek innego złości kłamstwo, chciwość i pogoń za władzą, które stają między Jego Ojcem a grzesznikami potrzebującymi łaski. 

Patrzy na tych, którzy odrzucają Boga i płacze, ponieważ wie, jak daleko upadli. Patrzy na tych, którzy stawiają innym bariery na drodze do spotkania z Bogiem i jest rozgniewany, ponieważ pragnie, aby Jego Ojciec otrzymał należną Mu chwałę i aby ludzie zostali zbawieni. 

____________

My również powinniśmy płakać nad zagubionymi i gniewać się na tych, którzy przekręcają prawdę dla własnych celów. Dobrze by było, gdybyśmy modlili się o taką samą gorliwość dla chwały Bożej, nawet gdy dziękujemy, że Jezus przyszedł nie tylko po to, aby objawić swoją gorliwość dla Ojca, ale także po to, aby stać się środkiem (pośrednikiem), dzięki któremu możemy zamieszkać w Jego domu na zawsze.

Marka 3

(4) A do nich powiedział: Czy wolno w szabat czynić dobrze czy źle? Ocalić życie czy zabić? Lecz oni milczeli. (5) Wtedy spojrzał po nich z gniewem i zasmucony zatwardziałością ich serca, powiedział do tego człowieka: Wyciągnij rękę! Wyciągnął, a jego ręka znowu stała się zdrowa jak i druga. (6) Wówczas faryzeusze wyszli i zaraz odbyli naradę z herodianami przeciwko niemu, w jaki sposób go zgładzić.

2 Piotra 3

(9) Nie zwleka Pan ze spełnieniem obietnicy, jak niektórzy uważają, że zwleka, ale okazuje względem nas cierpliwość, nie chcąc, aby ktokolwiek zginął, lecz aby wszyscy doszli do opamiętania. 

(14) Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, abyście zostali przez niego znalezieni bez skazy i nienaganni, w pokoju; A cierpliwość naszego Pana uważajcie za zbawienie...