Samuel zaś powiedział do całego Izraela: Oto wysłuchałem waszego głosu, spełniłem waszą prośbę i ustanowiłem wam króla. Teraz więc król będzie prowadził wasze sprawy, bo zestarzałem się i posiwiałem, moi synowie są z wami, a co do mnie, troszczyłem się o was od młodości do dziś. A teraz — oto jestem! Odpowiedzcie mi wobec PANA i wobec Jego pomazańca: Czy komuś zabrałem cielca? Czy komuś odebrałem osła? Czy kogoś z was wyzyskałem? Czy kogoś pognębiłem? Czy z czyjejś ręki wziąłem łapówkę i przymknąłem oko na jego postępki? Powiedzcie mi, a zwrócę wam!
1 Samuela 12:1-3 (lit)
Przywództwo każdego rodzaju wiąże się z dużym ryzykiem.
Jeśli pracujesz w klasie, kierujesz przemysłem, działasz w polityce lub pełnisz posługę duszpasterską - zazwyczaj znajdujesz się w centrum uwagi i pod czujnym okiem ludzi... a to może stanowić prawdziwe wyzwanie.
Gdy pierwszy król Izraela, Saul, obejmował przywództwo, rola Samuela jako sędziego miała się zmienić. Rozpoznając ten kluczowy moment zmian, lub przejścia w historii Izraela, Samuel wykorzystał tę okazję do utrwalenia swojego dorobku.
Cieszył się uprzywilejowaną pozycją, ale nie skupiał się na swoich umiejętnościach i strategiach jako przywódca Izraela. Zamiast tego podkreślił swój charakter: że chodził przed Panem od dzieciństwa, że był uczciwy wobec ludzi i że w rezultacie był w stanie doświadczać i przekazywać Bożą wierność i dobroć.
Po przedstawieniu swoich dokonań Samuel zrobił coś, czego tak wielu przywódców boi się zrobić i czego nie robi: postawił siebie na ławie oskarżonych i poprosił ludzi o złożenie zeznań na temat uczciwości jego przywództwa. Był gotów stanąć tam, podczas gdy oni mieli zdecydować, czy jego urząd był naznaczony jakimkolwiek przekupstwem, autopromocją czy nadużyciem władzy. To ryzykowna perspektywa!
Gdy ludzie rozważali pytania Samuela, nie znaleźli nic przeciwko niemu, ani w jego charakterze, ani w powierzonej mu władzy i posiadanych wpływach: "Nie wyzyskiwałeś nas — odpowiedzieli. — Nie gnębiłeś nas ani od nikogo nic nie wziąłeś." (1 Samuela 12:4). Nie wykorzystywał swojej pozycji ani do bogacenia się, ani do dominacji. Przywództwo Samuela zostało zweryfikowane i docenione.
Ponieważ przywództwo wiąże się z tak dużą uwagą, musimy pilnie modlić się o przywódców, a jeśli Pan uzna za stosowne, abyśmy sami pełnili rolę przywódczą, musimy rozważnie wchodzić w takie role, biorąc pod uwagę cel, do którego Bóg nas powołał.
Jakub ostrzega nas, abyśmy nie traktowali naszych obowiązków przywódczych, zwłaszcza w kościele, lekko lub niedbale: "Niewielu z was powinno zostać nauczycielami, bracia moi, bo wiecie, że my, którzy nauczamy, będziemy sądzeni z większą surowością" (Jakuba 3:1).
Czy jesteś pod opieką pobożnych przywódców?
-W takim razie wiedz, że gdy wiernie służą Panu, potrzebują twoich modlitw, zachęty i wsparcia!
-Módl się za nich regularnie i często staraj się ich podbudować.
Czy sam jesteś przywódcą?
-Podążaj za wzorem Samuela: chodź przed Panem, gdy przewodzisz, aby twoje przywództwo było naznaczone uczciwością i prawością, a twój przykład był naprawdę wart naśladowania.
1 Tymoteusza 3:1-13 sz:
To prawda, że ten, kto chce być duchowym przywódcą, pragnie szlachetnego zadania.
Musi to być jednak człowiek bez zarzutu: wierny swojej żonie, opanowany, rozsądny, moralny, gościnny, potrafiący nauczać ludzi, nie zaś pijak i awanturnik.
Człowiek ten musi być łagodnie usposobiony i nieskłonny do kłótni.
Nie może też być zachłanny.
Musi dobrze zarządzać swoim domem i mieć dobrze wychowane dzieci, które szanują rodziców.
Jeśli bowiem ktoś nie potrafi poradzić sobie z własną rodziną, to jak może dbać o członków kościoła?
Przywódca nie może być również osobą nowo nawróconą, ponieważ mógłby popaść w pychę i—tak jak diabeł—zostać potępiony przez Boga.
Powinien też cieszyć się dobrą opinią u ludzi spoza kościoła, aby nie był przez nich o nic oskarżany i aby nie wpadł w pułapkę diabła.
Również pomocnicy przywódców mają być ludźmi godnymi szacunku i nieobłudnymi.
Nie mogą to być pijacy ani osoby, które za wszelką cenę chcą się wzbogacić.
Z czystym sumieniem mają się wiernie trzymać wiary objawionej przez Boga.
Zanim rozpoczną służbę, muszą najpierw pomyślnie przejść okres próby.
Jeśli chodzi o kobiety, to one również muszą być osobami godnymi szacunku.
Nie powinny zajmować się obmawianiem innych ludzi, ale mają być opanowane i we wszystkim godne zaufania.
Pomocnicy mają być wierni swym żonom.
Powinni też dobrze wychowywać dzieci i przykładnie zarządzać swoim domem.
Ci, którzy dobrze sprawują swoją służbę, zyskują szacunek u innych i umacniają swoją wiarę—coraz bardziej ufają bowiem Chrystusowi Jezusowi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz