SNP'18, 1Sm 2:1
Anna zaś modliła się tymi słowy:
Moje serce weseli się w PANU,
On przywrócił mi godność!
Uśmiecham się szeroko wobec wrogów!
Bo cieszę się z Twego zbawienia.
BW, I Sam 2:1
I modliła się Anna i rzekła:
Weseli się serce moje w Panu,
Wywyższony jest róg mój w Panu,
Szeroko rozwarte są usta moje nad wrogami mymi,
Gdyż raduję się ze zbawienia twego.
PAU, 1Sm 2:1
Wtedy Anna wypowiedziała taką modlitwę:
„Dzięki PANU raduje się moje serce,
dzięki PANU pomnaża się moja moc.
Mogę się śmiać z moich wrogów,
kiedy się cieszę z Twojego zbawienia.
1 Samuela 2:1
Czy możliwe jest, by chwalić Boga zbyt mocno lub by nasze serca były zbyt przepełnione radością z powodu Jego miłości do swego ludu?
Powinniśmy z zapałem chwalić Boga, gdy widzimy Jego dzieło w naszym własnym życiu, ale powinniśmy też szybko umiejscawiać to błogosławieństwo w kontekście Jego dobroci dla całego ludu.
Widzimy to wielokrotnie w Piśmie Świętym. Na przykład w 1 Księdze Samuela, gdy Anna szukała pomocy u Pana, użyła frazeologii odnoszącej się do ludu Bożego, a nie tylko do jej osobistej sytuacji: „Panie Zastępów...” (1 Samuela 1:11). Jej prośbą było, aby Bóg spojrzał na nią w sposób, w jaki patrzył na swój lud w przeszłości.
Kiedy Bóg dał jej dziecko, którego pragnęła, jej podziękowania były echem języka Izraela przy okazjach wielkiego wyzwolenia.
Wkrótce po tym, jak lud Boży został wyzwolony z niewoli egipskiej dzięki mocy Boga, Mojżesz zaśpiewał swoją pieśń, a Miriam poprowadziła taniec ze swoim zespołem… tamburynowym (Wj 15).
Również Anna miała pieśń do zaśpiewania - a raczej modlitwę dziękczynną do zaśpiewania. Jej modlitwa wykraczała poza granice jej szczególnych okoliczności. Cieszyła się, że istnieje związek między tym, co Bóg uczynił dla niej indywidualnie, a tym, co czyni dla swojego ludu zbiorowo.
Gdy to czyniła, jej serce się radowało. Kiedy słowo „serce” jest używane w Biblii, odnosi się do sedna naszej egzystencji, w tym naszych umysłów, woli i uczuć. Kiedy więc Anna powiedziała: „Moje serce raduje się w Panu”, wyraziła w ten sposób, że najistotniejszy aspekt jej istnienia został pochłonięty przez Jego wielkość. Jej usta wypowiadały się z pełni jej serca.
Tak jak Anna prawdopodobnie rozkoszowała się przykładem Miriam, tak tysiąc lat po modlitwie Anny inna kobieta śpiewała Bogu w podobnym duchu. Maria bez wątpienia znała modlitwę Anny i być może nawet zapożyczyła jej część, kontynuując ustalony wzorzec wyrażania radości z potężnych czynów Boga w pieśni, którą znamy jako Magnificat (Łk 1:46-55).
A co z nami?
Czy reagujemy podobną radością, gdy Bóg działa w naszym życiu osobiście i zbiorowo w swoim ludzie? A może grozi nam niebezpieczeństwo, że uznamy pochwałę Hanny za nieco przesadzoną?
Jak zareagowalibyśmy, gdyby „Miriam” wstała i zaczęła grać na tamburynie? Czasami w naszym uwielbieniu możemy być zbyt wyważeni, a nawet po prostu wykonywać mechanicznie pewne ruchy.
Śpiewamy w kościele o sile, mocy, dobroci i życzliwości Pana, a mimo to prawie nie otwieramy ust, by śpiewać lub się uśmiechać.
Musimy pamiętać, że nie mamy do czynienia z filozoficznym konstruktem, koncepcją lub czymś, co znajdujemy w sobie. Nie, śpiewamy i modlimy się do żywego Boga, który działa w imieniu swojego ludu!
Tak więc, podobnie jak Miriam, Anna i Maria, zaakceptuj cele i dzieła Boga w swoim życiu.
Bądź chętny do modlitwy, chętny do uwielbienia i szczery w jednym i drugim.
Poświęć dziś czas, by twoje serce rozradowało się w Panu!
Ps.Jak się czujesz gdy widzisz dookoła siebie ludzi pogodnych i wdzięcznych? Psychologia mówi, że nawet dla siebie warto się uśmiechać.
Myślę, że taki właśnie był zamysł Boga. Cieszyć się Stwórcą i Zbawicielem.
____________________________________
1Sm 2:1-10:
1 Anna zaś modliła się tymi słowy:
Moje serce weseli się w PANU,
On przywrócił mi godność!
Uśmiecham się szeroko wobec wrogów!
Bo cieszę się z Twego zbawienia.
2 Nikt nie jest tak święty, jak PAN,
bo też nie ma nikogo prócz Ciebie —
nikt nie jest taką skałą, jak nasz Bóg!
3 Nie mnóżcie swych dumnych przechwałek!
Przestańcie mówić zuchwale!
Owszem! PAN wie o wszystkim —
i rozlicza każdą złośliwość!
4 Łuk bohaterów — złamany!
Zepchnięci? Opasani mocą!
PAU, 1Sm 2:4
Łuki siłaczy obrócą się w drzazgi, a słabi poczują się pełni siły.
5 Syci wynajmują się za kromkę chleba,
u głodnych zaś kończy się głód!
Niepłodna rodzi siódemkę,
a wielodzietna omdlewa.
6 To PAN uśmierca i ożywia,
strąca do grobu i podnosi.
7 To PAN zubaża i wzbogaca,
poniża, ale także wywyższa.
8 Podnosi biedaka z prochu,
nędzarza — z kupy śmieci,
sadza ich wśród dostojnych,
przyznaje trony i zaszczyty.
Bo do PANA należą słupy ziemi,
On na nich rozmieszcza jej okręgi.
9 On strzeże kroków swoich wiernych,
bezbożni zaś milkną w ciemności,
człowiek bowiem staje się mężny
nie dzięki swej własnej mocy!
10 PAN rozbije przeciwników,
zagrzmi przeciw nim na niebie!
PAN osądzi krańce ziemi,
siłą obdarzy swego króla
i umocni władzę swego pomazańca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz