PSZ, Ap 22:20-21
Ten, od którego pochodzą te prorocze słowa, mówi:
„Tak! Już wkrótce przyjdę”. Amen! Przyjdź już, Panie Jezu!
Niech Pan Jezus obdarza was wszystkich swoją łaską!
EKU'18, Ap 22:20-21
Ten, który o tym zaświadcza, mówi:
Tak, wkrótce przyjdę.
Amen, przyjdź, Panie Jezu!
Łaska Pana Jezusa niech będzie ze wszystkimi.
Dzisiaj kończymy nasze studium Księgi Objawienia, analizując dwa ostatnie wersety rozdziału 22, które kończą zapis wizji objawionych Janowi. W wersecie 20 Jan mówi nam, że ostatnie słowa Jezusa skierowane do Kościoła dotyczą tego, że wkrótce powróci. Rzeczywiście, są to ostatnie słowa Chrystusa skierowane do nas, aż do Jego powrotu. Chociaż będziemy nadal pogłębiać nasze zrozumienie wszystkiego, co Pan objawił, aż do Jego powrotu, ostatecznym objawieniem Zbawiciela do tego czasu jest to, że On z pewnością nie zapomniał o nas i z pewnością zrealizuje swój plan.
I rzeczywiście, przesłanie, że Chrystus nie zapomniał o swoim Kościele i powróci, aby wypełnić swoje obietnice w nowych niebiosach i na nowej ziemi, stanowi główne przesłanie Apokalipsy. Pierwotni odbiorcy Apokalipsy desperacko potrzebowali usłyszeć te słowa, ponieważ byli prześladowani i kuszeni na wiele sposobów, aby pójść na kompromis w celu zachowania siebie i swoich środków do życia. Dlatego Jezus ukazał się Janowi, aby zapewnić tych odbiorców, że ich cierpienie jest tego warte, że kiedy przyjdzie, da tym, którzy zwyciężyli – tym, którzy wytrwali w wierze – wieczne błogosławieństwa (Ap 1–3).
Słuchacze ci, a także wszyscy późniejsi czytelnicy Apokalipsy, mogą być pewni, że Jezus dotrzyma tej obietnicy. W końcu On nawet teraz panuje wraz z Ojcem i Duchem Świętym i pokonał grzech oraz szatana. Jest więc godny, aby otworzyć boską księgę i doprowadzić do spełnienia się ostatnich wydarzeń, które muszą nastąpić przed Jego powrotem (rozdziały 4–5).
Jezus otworzył tę księgę i rozpoczęła się ostatnia faza ucisku w historii. W tym okresie wierzący będą bardzo cierpieć, ale Bóg położył na nich swoją pieczęć. Wrogowie ewangelii mogą obecnie posunąć się nawet do zabijania wierzących, odbierania im życia fizycznego, ale nie jest to prawdziwa porażka, ponieważ słudzy Jezusa będą z Nim (rozdziały 6–11). W rzeczywistości wojna przeciwko Kościołowi jest motywowana przez samego szatana, który sfrustrowany niepowodzeniem w zniszczeniu Chrystusa, atakuje Kościół. Czyni to, wzywając złe królestwa, które uciskają lud Boży. Wiele z tych królestw będzie sądzić, że to one faktycznie rządzą, ale nawet one mogą być pewne, że szatan ostatecznie je zdradzi (rozdziały 12–18).
Dobrą wiadomością jest to, że nawet teraz diabeł jest związany, a ewangelia jest głoszona. Szatan i wszyscy, którzy za nim podążają, zostaną na zawsze wrzuceni do jeziora ognia. Ale ci, którzy są w Chrystusie, zostaną wskrzeszeni, aby cieszyć się Nim w pięknym nowym stworzeniu przez całą wieczność (rozdziały 19–22).
Coram Deo
Obecnie lud Boży może wydawać się niewielki liczebnie i nieustannie nękany przez złe moce tego świata. Jednak Księga Objawienia mówi nam, że ostatecznie nic z tego nie jest prawdą. Jezus ostatecznie zwycięży, a właściwie już zwyciężył. Kiedy Jezus powróci, otrzymamy wielkie i chwalebne dziedzictwo. Trzymajmy się więc mocno Jego wiary, zachęcając innych, aby Mu zaufali, aby również oni otrzymali życie wieczne.
Do dalszego studiowania
DANIELA 12
Mateusza 25
Objawienia 1:9–20
Objawienia 5
___________________________
Komentarz G. K. Beale’a do Objawienia 22:20-21
Wersy te łączą się z motywami z całego ST i NT, takimi jak obietnica Boga z Iz 66:23 czy wezwanie Pawła z 1 Kor 16:22.
Obj. 22:20: “Mówi Ten, który świadczy o tym: Zaiste, przychodzę szybko. Amen. Przyjdź, Panie Jezu!”
Kontekst i struktura: Beale podkreśla, że w. 20 jest symetrycznym zwieńczeniem księgi, równoległym do w. 7 (“Oto przychodzę szybko”). Powtarza formułę “przychodzę szybko” (gr. tachu erchomai) z 1:1 i 22:7, 12, tworząc inkluzję, która ramuje wizje (4:1–22:5). To nie przypadkowe zakończenie, ale teologiczne echo proroctw ST (np. Dn 2:28-29 o tym, co “ma się stać wkrótce”).
Interpretacja “przychodzę szybko” (tachu): Beale odrzuca czysto literalne, futurystyczne odczytanie (np. premillenialne, gdzie oznacza dosłownie “wkrótce” przed końcem świata). Zamiast tego, termin ten ma podwójny wymiar:
Już-nie w pełni: “Szybko” odnosi się do już zainicjowanego przyjścia Chrystusa w zmartwychwstaniu i wylaniu Ducha (Dz 2; por. Obj 1:1, gdzie objawienie jest “znakowe” i “szybkie” w sensie duchowym). Od tego momentu królestwo jest “już” obecne, a wydarzenia Objawienia (sądy, zwycięstwo Baranka) rozgrywają się w historii między pierwszym a drugim przyjściem (interadwentowy okres).
Ostateczne spełnienie: Kulminuje w nieoczekiwanym, nagłym powrocie paruzji (por. Mt 24:42-44; 1 Tes 5:2). “Szybko” podkreśla suwerenność Boga nad czasem – z perspektywy Bożej (2 P 3:8-9) paruzja jest “bliska”, choć ludzka percepcja widzi opóźnienie. Beale cytuje: “W niektórych kontekstach [tachu] oznacza ‘szybko’ w sensie niespodziewanego pojawienia się, a niekoniecznie natychmiastowego” (s. 1134-1136 w komentarzu).
“Amen. Przyjdź, Panie Jezu!”: To odpowiedź Jana (i Kościoła) na obietnicę Chrystusa, echo starożytnej modlitwy maranatha (1 Kor 16:22; por. Flp 4:5). Beale widzi tu wezwanie do eschatologicznego pragnienia – wierni “pragną” Chrystusa jak w w. 17 (rzeka wody życia). Jest to akt wiary i pokuty, kontrastujący z opieszałością świata (por. 2 P 3:9).
Obj. 22:21: “Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa z wami wszystkimi. Amen.”
Zakończenie: Beale zauważa, że to standardowe pawłowe błogosławieństwo (por. Rz 16:20; Flp 4:23), ale tu nabiera eschatologicznego ciężaru. “Łaska” (charis) kontrastuje z “klątwą” (gr. katanema) z w. 3 i 18-19 – Chrystusowa łaska pokonuje grzech i sąd. “Z wami wszystkimi” obejmuje wszystkich wierzących (nie tylko siedem kościołów z rozdz. 2-3), podkreślając uniwersalność zbawienia.
Teologiczne implikacje: Cała księga kończy się nadzieją, nie grozą. Beale podkreśla: Objawienie nie jest “tylko futurologią”, ale wezwaniem do życia w świetle królestwa już teraz – przez wytrwałość, składanie świadectwa i uniżenie (por. s. 48). W. 20-21 mobilizują Kościół do oczekiwania na ostateczne “nowe stworzenie” (21:1-5).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz