R.C.Sproul | Obj.1:5-7 Oddawanie czci Chrystusowi Panu

OBJAWIENIA 1:5-7

"Temu, który nas kocha i za cenę swojej przelanej krwi uwolnił nas od naszych grzechów, i uczynił nas królestwem, kapłanami Boga swego i Ojca, Jemu niech będzie chwała i panowanie na wieki wieków. Amen. 

Oto nadchodzi wśród obłoków i ujrzy Go każde oko, nawet ci, którzy Go przebili. Ludzie ze wszystkich narodów i wszystkich czasów

 będą rozdzierać szaty w lamencie.

 Tak będzie. Amen" (w. 5b-7).

Księga Objawienia koncentruje się na chwale Jezusa Chrystusa, naszego zmartwychwstałego Pana i nadchodzącego Króla. Tak więc, po wstępnym błogosławieństwie w Księdze Objawienia 1:4-5a, Jan wyraża uwielbienie dla Zbawiciela. Jego uwielbienie, podobnie jak błogosławieństwo, może nas wiele nauczyć.

Jan nakreśla trzy aspekty dzieła Chrystusa, które inspirują jego uwielbienie. 

Po pierwsze, Jezus „kocha nas” (w. 5b). Nasz Trójjedyny Bóg skierował swoją miłość na swój lud, wybierając go w Chrystusie do zbawienia i daru Ducha Świętego (Ef. 1:1-14.. Ten Duch jest zadatkiem [przedpłatą] naszego dziedzictwa do czasu otrzymania własności..). Wszystkie trzy Osoby Trójcy Świętej były aktywne w tym wyborze, ale Jan podkreśla wybór Syna w Obj. 1:5b. Syn Boży kocha każdego ze swoich ludzi z osobna i umarł za każdego z nich osobiście (Gal. 2:20.. Już sam nie kieruję swoim życiem, lecz Chrystus żyje we mnie i mnie prowadzi. Moją postawą jest teraz zaufanie Synowi Bożemu, który mnie ukochał i za mnie oddał życie.).

Motywowany miłością do nas, Jezus „uwolnił nas od naszych grzechów przez swoją krew” (Obj. 1:5b). Oczywiście Jan odnosi się tutaj do odkupienia dokonanego przez naszego Zbawiciela. Jezus, Lew z plemienia Judy, jest Barankiem Bożym zabitym za swój lud, aby uwolnić go od winy i mocy grzechu (Mk 10:45 [Przecież nawet Ja, Syn Człowieczy, nie przyszedłem po to, żeby Mi służono, lecz aby służyć innym i złożyć własne życie jako okup za wielu. ]; Ap 5). 

Poprzez to zadośćuczynienie Jezus dokonał trzeciego aspektu swojego dzieła opisanego przez Jana - uczynił nas królestwem kapłanów dla Boga Ojca (Obj. 1:6). Pan zawsze zamierzał uczynić swój lud królestwem kapłanów z pełnym dostępem do Jego tronu, ale tylko śmierć Chrystusa pozwoliła to osiągnąć (Wj 19:1-6; Hbr 10:1-22).

Obj. 1:6 zwięźle opisuje „rzeczy, które muszą wkrótce nastąpić” zgodnie z 1:1. Jan mówi, że wkrótce Jezus przyjdzie na obłokach i ujrzy Go wszelkie oko, a wszystkie narody świata będą biadać [zapłaczą z Jego powodu] (w. 7). 

To przyjście Pana na obłokach może metaforycznie przedstawiać Boże sądzenie ludzi za pomocą ziemskich środków (np. Jer. 4, zwłaszcza w. 13 ... Oto nadciągnie jak obłoki, a jego rydwany jak wicher, jego konie są szybsze niż orły. Biada nam, bo jesteśmy spustoszeni.). 

Zatem, jeśli Jan pisał w połowie lat 60-tych, Obj. 1:7 może odnosić się do Bożego sądu nad Jerozolimą za odrzucenie Jezusa, który nastąpił wkrótce po wizji Jana, gdy Rzym zniszczył miasto w 70 roku n.e.. 

Ale słowo „wkrótce” w Obj. 1:1 może również odnosić się nie do krótkiego okresu czasu mierzonego w latach, ale do natychmiastowości w tym sensie, że żyjemy w ostatecznej erze historii i nie ma już nic innego do zrobienia, jak tylko doprowadzenie królestwa do stanu ostatecznego. 

Z Bożej perspektywy przyjście Jezusa jest bliskie, ponieważ jest to jedyna rzecz, jaka pozostała do wykonania w Jego planie odkupienia. 

Objawienie 1:7 odnosi się zatem do przyjścia Chrystusa pod koniec historii, jeśli Jan pisał w połowie lat 90-tych naszej ery. 

Jednak obie interpretacje są możliwe do pogodzenia: sąd nad Jerozolimą w 70 r. n.e. może być postrzegany jako zapowiedź większego sądu Chrystusa nad światem pod koniec czasów.

Coram Deo

Jezus przyjdzie ponownie, aby osądzić świat i usprawiedliwić swój lud. Jak pisze Matthew Henry, „On przychodzi, aby dokonać pomsty na tych, którzy nie znają Boga, jak również na tych, którzy nie są posłuszni ewangelii Chrystusa”. Naszym zadaniem jest żyć w świetle tej prawdy, maksymalnie wykorzystując nasz czas na służbę Chrystusowi i głoszenie ewangelii naszym przyjaciołom i rodzinie. Starajmy się zachować to drugie przyjście zawsze w naszych myślach, abyśmy mogli wypełnić nasze powołanie jako lud Boży.

Do dalszego studiowania

Abdiasza 1(15) Gdyż bliski jest dzień PANA dla wszystkich narodów! Jak ty postępowałeś, tak postąpią z tobą. Zapłata za twoje czyny wróci na twoją głowę. 

Dz.Ap. 17(30)  Pominąwszy więc czasy niewiedzy, Bóg wzywa teraz wszędzie wszystkich ludzi, aby się opamiętali, (31)  ponieważ wyznaczył też dzień, w którym sprawiedliwie osądzi zamieszkały świat. Sędzią będzie Człowiek, którego On ustanowił, a dowód na to przedstawił wszystkim, gdy wzbudził Go z martwych. 

R.C.Sproul | Obj.1:4-5 | Pozdrowienie trynitarne

Objawienie 1:4–5

„Łaska wam i pokój od Tego, który jest, który był i który ma przyjść, 

i od siedmiu duchów, które są przed Jego tronem, 

i od Jezusa Chrystusa, 

wiernego świadka, 

pierworodnego z umarłych 

i władcy królów ziemi”.

Po przedstawieniu się jako autor i zaznaczeniu, że Księga Objawienia jest dziełem apokaliptycznej (odsłaniającej rzeczywistość) przepowiedni, Jan kieruje do swoich czytelników powitanie zawierające błogosławieństwo i doksologię ("mówienie o chwale") (Ap 1:4b–6). Oba elementy są bogate teologicznie i przypominają nam o podstawowych prawdach dotyczących naszego Stwórcy.

Dzisiaj rozważymy błogosławieństwo trójjedynego Boga z Księgi Objawienia 1:4b–5a. 

Jan modli się, aby jego słuchacze otrzymali łaskę i pokój „od tego, który jest, który był i który ma przyjść” (werset 4b). Sformułowanie to wyraźnie nawiązuje do Księgi Wyjścia 3:14, gdzie Bóg ujawnia Mojżeszowi swoje imię, które oznacza „Jestem, który jestem” lub „Będę, który będę”. Zgodnie z powszechnym użyciem w Nowym Testamencie, gdzie Bóg Starego Testamentu nazywany jest „Ojcem”, jest to pierwsza osoba Trójcy Świętej, odwieczny Ojciec, który nie ma początku.

Następnie Jan mówi, że błogosławieństwo pochodzi od „siedmiu duchów” przed tronem Ojca (Obj. 1:4b). Liczba siedem symbolicznie podkreśla boską pełnię Ducha Świętego i prawdopodobnie pochodzi z Księgi Izajasza 11:2, której greckie tłumaczenie podaje siedem atrybutów Ducha, trzeciej osoby Trójcy Świętej.

Izaj.11(2)  Spocznie na Nim (gałązka z pnia Jessego - Jezus) Duch JHWH; 

Duch mądrości i rozumu, 

Duch rady i mocy (męstwa), 

Duch poznania i bojaźni JHWH.

Na koniec błogosławieństwa udziela druga Osoba Trójcy Świętej – przedwiecznie zrodzony Syn Boży. Jan odnosi się do „Jezusa Chrystusa”, wskazując trzy prawdy dotyczące Jego osoby, które pocieszały jego pierwotnych słuchaczy (werset 5a). 

Jest On „wiernym świadkiem”, który umarł za swoją wierność prawdzie Bożej. 

Należy zauważyć, że słowo „świadek” jest tłumaczeniem tego samego greckiego słowa, od którego pochodzi termin „męczennik” (martyrologia). Wielu pierwszych czytelników Jana czekało męczeństwo, a Jezus jest głównym przykładem wiernego męczennika.

Jan nazywa również Jezusa „pierworodnym z umarłych”, co było powszechnym sposobem, w jaki pierwsi chrześcijanie wyrażali swoje przekonanie, że Jezus jest pierwszym z Bożych sprawiedliwych, który zmartwychwstał i który gwarantuje zmartwychwstanie wierzących (1 Kor. 15:20; Kol. 1:18). 

Dawało to nadzieję pierwotnym czytelnikom Objawienia, że nawet jeśli umrą za swoją wiarę, będą żyć ponownie, ponieważ są zjednoczeni z Chrystusem. 

[Warto też pamiętać, że właśnie Księga Objawienia [r.20] rozróżnia pierwsze i drugie zmartwychwstanie... 

Dzieje Apostolskie 4(2) (Żydzi) Byli oburzeni, że (apostołowie) nauczają lud i głoszą, że zmartwychwstanie jest w Jezusie.

Dzieje Apostolskie 24(15) Mam przy tym nadzieję, że Bóg dotrzyma obietnicy, której spełnienia również oni oczekują, to znaczy, że nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych.

1 Kor. 15(21) Skoro bowiem przez człowieka (Adama) wkroczyła śmierć, przez człowieka (Jezusa) też nadejdzie zmartwychwstanie.

1 Kor. 15(42) Podobnie z umarłymi i zmartwychwstaniem: Sieje się ciało zniszczalne, wzbudzane jest niezniszczalne.

2 Tym. 2(18) Rozminęli się oni z prawdą i głoszą, że zmartwychwstanie już się dokonało. W ten sposób podważają wiarę niektórych.]

Ten Jezus jest „władcą nad królami na ziemi” (Obj. 1:5a). Wielu Żydów z pierwszego wieku wierzyło, że źli aniołowie panują nad potęgami (mocarstwami) wrogimi Izraelowi. Jednak (nawet jeśli tak to wygląda) prawdziwym Władcą nad wszystkimi ziemskimi władcami jest Chrystus Jezus, nasz Pan. Jego lud nie musi obawiać się nawet najgorszego, co mogą zrobić ich wrogowie, ponieważ Jezus jest Królem i ostatecznie wszystko naprawi.

Coram Deo

Te “stare” prawdy podane w dzisiejszym fragmencie o Jezusie Chrystusie są tymi samymi prawdami, które musimy usłyszeć dzisiaj. Jeśli będziemy naśladować Jezusa w dawaniu świadectwa Bożej prawdzie, możemy cierpieć, a nawet umrzeć. Jednak pewnego dnia zmartwychwstaniemy, a Jezus, władca wszystkich królów, usprawiedliwi nas. Bez względu na to, jak ciemne mogą się wydawać sprawy dookoła nas, jesteśmy po zwycięskiej stronie, jeśli ufamy Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu.

Do dalszego studiowania

PSALM 89:19–27

(19)  Kiedyś oddanym Tobie powiedziałeś w widzeniu: 

Postawiłem chłopca ponad bohaterem, 

Wywyższyłem wybranego z ludu; 

(20)  Znalazłem mego sługę Dawida 

I namaściłem go mym świętym olejem. 

(21)  Przy nim będzie moja pewna ręka. 

Tak! Jego właśnie me ramię umocni! 

(22)  Nie przechytrzy go wróg, 

Żaden podły człowiek nie pognębi. 

(23)  Na jego oczach zgniotę jego przeciwników 

I uderzę tych, którzy go nienawidzą. 

(24)  Moja wierność i łaska będą mu towarzyszyć 

I w moim imieniu odniesie on zwycięstwo. 

(25)  Jego rękę położę na morzu, 

Jego prawą dłoń — nad rzekami. 

(26)  On będzie do mnie mówił: 

Ty jesteś mym Ojcem, 

Moim Bogiem i opoką mojego zbawienia. 

(27)  Ja natomiast jego uczynię pierworodnym 

I najwyższym pośród królów ziemi.

IZAJASZA 43:15

Ja, PAN, jestem waszym Świętym, 

Ja, Stwórca Izraela, jestem waszym Królem. 

1 TYMOTEUSZA 6:11–16

(11)  Ty zaś, Boży człowieku, od tego wszystkiego uciekaj! Zabiegaj o sprawiedliwość, pobożność, wiarę i miłość, łagodność i cierpliwość. (12)  Staczaj dobry bój wiary. Uchwyć się życia wiecznego; do niego masz powołanie, co potwierdziłeś pięknym wyznaniem wobec wielu świadków. 

(13)  Nakazuję ci w obliczu Boga, który wszystko ożywia, i w obliczu Chrystusa Jezusa, który przed Poncjuszem Piłatem złożył wspaniałe wyznanie, (14)  abyś zachował przykazanie bez skazy i zarzutu, aż do przyjścia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, (15)  które we właściwym czasie objawi Cudowny, jedyny Władca, Król królów i Pan panów, (16)  Jedyny nieśmiertelny, żyjący w świetle niedostępnym, Ten, którego nikt z ludzi nie widział i zobaczyć nie jest w stanie. Jemu niech będzie cześć i potęga — na wieki. Amen.

R.C.Sproul | Obj.1:4 Jan i siedem zborów

 Jan i siedem zborów

Objawienie 1:4

„Jan do siedmiu zborów, które są w Azji” (w. 4a).

W pierwszych wersetach Księgi Objawienia dowiadujemy się, że to Jan napisał to końcowe dzieło Nowego Testamentu (Obj. 1:1-4a). To, że autor identyfikuje się po prostu jako „Jan”, bez odniesienia do swojej rodziny lub jakichkolwiek innych informacji, które odróżniałyby go od wielu innych chrześcijan o imieniu Jan w pierwszym wieku, wskazuje, że był dobrze znany swoim pierwotnym odbiorcom. Wszystko, co musieli usłyszeć, to to, że był „Janem”, aby rozpoznać jego tożsamość.

Nam jednak trudniej jest zidentyfikować Jana. Styl grecki użyty w Apokalipsie, a także szerokie wykorzystanie Starego Testamentu wskazują, że był on Żydem z Palestyny. Mamy zatem powody, by sądzić, że był to Jan, syn Zebedeusza, znany uczeń, "którego Jezus miłował", autor Ewangelii św. Jana oraz 1, 2 i 3 Listu o jego imieniu. Większość Kościoła uważa, że to właśnie ten Jan, apostoł Pana Jezusa Chrystusa, napisał Apokalipsę, choć są też tacy, którzy tak nie sądzą. Nawet jeśli Apokalipsę napisał inny Jan, autor był natchniony Duchem Świętym, a znaczenie tej księgi pozostaje niezmienne.

Oprócz różnic dotyczących autora Apokalipsy, istnieją również różne podejścia do interpretacji tej księgi. Można wyróżnić cztery główne sposoby interpretacji. 

Pierwszy to interpretacja futurystyczna, która zakłada, że większość księgi dotyczy wydarzeń po epoce Jana i jest obecnie jednym z najpopularniejszych ewangelicznych sposobów rozumienia Apokalipsy. 

Po drugie, stanowisko historyczne twierdzi, że księga ta przedstawia w symboliczny sposób całą historię Kościoła od I wieku aż do powrotu Chrystusa. Obecnie niewielu interpretatorów Apokalipsy jest historykami. 

Po trzecie, stanowisko idealistyczne postrzega Apokalipsę jako przekazującą ponadczasowe prawdy o Kościele i wojnie Boga z szatanem. 

Po czwarte, mamy podejście częściowo preterystyczne (czyli przeszłościowe), które twierdzi, że większość Księgi Objawienia odnosi się do wydarzeń i ludzi z I wieku. 

Każde z tych podejść może dostarczyć przynajmniej częściowego zrozumienia, w zależności od konkretnego fragmentu Księgi Objawienia, który czytamy. Niezależnie od tego, które podejście wybierzemy, musimy mieć jasność, że Księga Objawienia przewiduje ostateczny powrót Chrystusa na końcu historii, aby dopełnić swój plan.

Jan napisał do „siedmiu kościołów w Azji”, siedmiu zgromadzeń w Azji Mniejszej, czyli dzisiejszej Turcji, o których czytamy w Księdze Objawienia 2–3. Siedem to ważna liczba w Biblii, a zwłaszcza w Księdze Objawienia, często symbolizująca kompletność lub pełnię. Te siedem kościołów reprezentuje całość; Jan pisze do nich, ale jego przesłanie jest skierowane do całego Kościoła na całym świecie.

Coram Deo

W naszym studium Księgi Objawienia potrzebujemy wiele pokory, ponieważ chrześcijanie różnią się w swoim rozumieniu tej księgi. Rzeczywiście, powinniśmy studiować całe Pismo Święte z pokorą, wiedząc, że nikt z nas nie zna wszystkich odpowiedzi i że jesteśmy zależni od Ducha Świętego i innych wierzących, gdy staramy się zgłębiać tajniki Słowa Bożego.

Do dalszej analizy 

MATEUSZ 4:18–22

PSZ:

Pewnego dnia, idąc brzegiem Jeziora Galilejskiego, zauważył dwóch braci, Szymona, zwanego Piotrem, i Andrzeja. Zarzucali sieci, bo byli rybakami. —Chodźcie ze Mną!—zawołał do nich. —Uczynię was rybakami ludzi! Bez wahania rzucili sieci i poszli z Nim. Nieco dalej zobaczył dwóch innych braci, Jakuba i Jana. Ze swoim ojcem, Zebedeuszem, siedzieli w łodzi i naprawiali sieci. Ich także zawołał, a oni poszli z Nim, zostawiając łódź i ojca.

DZIEJE APOSTOLSKIE 19

GALACJAN 2:1–10

(1)  Potem, po czternastu latach, znów wybrałem się do Jerozolimy. Tym razem wraz z Barnabą. Zabrałem ze sobą również Tytusa. (2)  Udałem się tam natomiast w związku z objawieniem. Na osobności, przy osobach bardziej wpływowych, przedstawiłem dobrą nowinę, którą głoszę wśród pogan. Nie chciałem, aby się okazało, że biegnę, lub biegłem, na próżno. (3)  Wtedy nawet Tytusa, który był przecież ze mną, nie nakłaniano — jako Greka — do obrzezania. (4)  Stało się tak pomimo nacisków fałszywych braci, którzy znaleźli się we wspólnocie z ukrytym zamiarem wyszpiegowania wolności danej nam w Chrystusie, i wzięcia nas w niewolę. (5)  Nie ustąpiliśmy im ani na chwilę. Chcieliśmy bowiem, ze względu na was, utrzymać prawdę dobrej nowiny. (6)  Ważne jest natomiast stanowisko ludzi, którzy zdawali się coś znaczyć. Oczywiście to, kim oni byli wcześniej, nie ma dla mnie znaczenia. Dla Boga też nie jest to ważne. Otóż ze strony tych znaczniejszych nie usłyszałem, że mam coś dodawać do głoszonego poselstwa. (7)  Przeciwnie, zdali sobie sprawę, że Bóg zlecił mi głoszenie dobrej nowiny wśród osób nieobrzezanych, podobnie jak Piotrowi pośród obrzezanych. (8)  Ten bowiem, który skutecznie użył Piotra, jeśli chodzi o apostolstwo pośród obrzezanych, skutecznie użył mnie w odniesieniu do pogan. (9)  Gdy więc zdali sobie sprawę z danej mi łaski, Jakub, Kefas i Jan — ludzie uchodzący za filary — uścisnęli mnie i Barnabie rękę na znak wspólnoty. Uczynili to w przekonaniu, że my mamy iść do pogan, a oni do obrzezanych.

OBJAWIENIE 22:8–9

(8)  A ja, Jan, słyszałem i widziałem to. A gdy to usłyszałem i ujrzałem, upadłem do nóg anioła, który mi to pokazywał, aby mu oddać pokłon. (9)  I rzecze do mnie: Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! 

(Księga Micheasza 6:8) 

SNP: Oznajmiono ci, człowieku, co jest dobre i czego PAN oczekuje od ciebie: 

Tego, byś stosował prawo, kochał łaskę i pokornie chodził z twoim Bogiem.

BWP: Pouczono cię, człowiecze, o tym, co jest dobre, i wiesz, czego Pan oczekuje od ciebie: masz żyć uczciwie i być pobożnym, i czuć się pokornym przed obliczem Boga.

BW: Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem.

Gdyż Bóg — jak zauważyłeś — utrąca ludzką pychę, lecz ludziom pokornym zsyła wybawienie.

(Księga Hioba 22:29)

Pokorni natomiast odziedziczą ziemię I będą rozkoszować się głębokim pokojem.

(Księga Psalmów 37:11)

Ponieważ PANU spodobał się Jego lud — A On pokornych ozdabia zbawieniem!

(Księga Psalmów 149:4)

Obj.1:3 | Odczytując proroctwo Jana

 

SNP'18, Obj 1:3

Szczęśliwy ten, kto czyta, oraz ci, którzy słuchają słów proroctwa i trzymają się tego, co jest w nim napisane. Czas bowiem jest bliski.

BW, Obj 1:3

Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski.

PSZ, Ap 1:3

Szczęśliwy jest ten, kto czyta, i ci, którzy słuchają słów tego proroctwa. Niech zwrócą uwagę na jego treść, bo niedługo wszystko to się wypełni.

__________________________

Każda księga Biblii została napisana z konkretnego powodu i dla konkretnych odbiorców. Musimy brać to pod uwagę, aby zrozumieć przesłanie danej księgi. 

Księga Objawienia jest apokalipsą, której celem jest ujawnienie duchowych mocy działających poza zasięgiem naszych fizycznych oczu. 

Jan napisał więc Księgę Objawienia, ponieważ Bóg chce, abyśmy poznali Jego dzieło za kulisami (Obj. 1:1).

Ale to nie wszystko. Objawienie 1:3 mówi nam, że będziemy błogosławieni, jeśli będziemy czytać i przestrzegać nauki zawartej w Księdze Objawienia. 

Pan chce błogosławić swój lud – wręcz cieszy się z nas (Sof. 3:17) – a jednym ze sposobów, w jaki możemy otrzymać Jego błogosławieństwo, jest przestrzeganie nauk zawartych w Księdze Objawienia.

BWP, So 3:17

Pan i Bóg twój jest u ciebie, 

On, Mocarz, co ci ocalenie niesie. 

On sam cieszy się i raduje tobą, 

i znów odnawia swą miłość ku tobie. 

Z powodu ciebie cieszy się i raduje, 

tak jak ktoś cieszy się w dzień wielkiego święta.

Obietnice dla tych, którzy zwyciężyli, pozostając wiernymi ewangelii, a także odniesienia do cierpienia i męczeństwa wskazują, że przynajmniej część pierwotnych odbiorców Apokalipsy doznawała prześladowań (np. Ap 2–3; 6:9–11; 7:14; 17:6). 

Z tego i innych powodów większość badaczy uważa, że Jan napisał Apokalipsę w połowie lat 90. n.e., kiedy cesarz Domicjan rozpoczął pierwsze oficjalne prześladowania chrześcijan w całym Imperium Rzymskim. 

Znacząca mniejszość uważa, że Jan napisał Apokalipsę w połowie lat 60. n.e., kiedy to cesarz Neron zabijał chrześcijan w Rzymie. Ci, którzy uważają, że Apokalipsa została napisana za panowania Nerona, dostrzegają w tej księdze wiele odniesień do wydarzeń historycznych, które miały miejsce przed 70 r. n.e., oraz że Apokalipsa zawiera wiele informacji na temat zniszczenia Jerozolimy przez Rzymian w tym samym roku. 

Interpretatorzy, którzy uważają, że dzieło zostało napisane później, postrzegają Apokalipsę jako odnoszącą się głównie, ale nie wyłącznie, do wydarzeń po 70 r. n.e. 

Przyjmiemy tymczasowo późniejszą datę, zwracając uwagę w naszych badaniach na miejsca, w których inna data mogłaby znacząco wpłynąć na naszą interpretację. 

Księga Objawienia jest apokalipsą, ale apokalipsa biblijna jest w rzeczywistości związana z proroctwem, ponieważ kilka proroczych ksiąg Starego Testamentu zawiera fragmenty apokaliptyczne – w szczególności Księga Izajasza, Ezechiela, Daniela i Zachariasza. 

Nic więc dziwnego, że Jan nazywa Księgę Objawienia słowem proroczym (Ap 1,3). Co istotne, prorocy biblijni czerpią z przeszłych objawień Bożych i odnoszą je do swoich czasów, i właśnie to robi Jan. Jego dzieło jest głęboko zakorzenione w Starym Testamencie. 

Chociaż w Apokalipsie nie ma bezpośrednich cytatów ze Starego Testamentu, uczeni szacują, że aż 70 procent tej księgi składa się z aluzji do Starego Testamentu. 

Każda wierna lektura Apokalipsy musi w dużym stopniu opierać się na księgach od Księgi Rodzaju do Księgi Malachiasza.

Częste nawiązania do Starego Testamentu w Księdze Objawienia, zwłaszcza do Księgi Ezechiela, Księgi Daniela i Księgi Zachariasza, pokazują, jak ważny jest Stary Testament. 

Niestety, wielu chrześcijan uważa, że Stary Testament jest w dużej mierze nieistotny i że wystarczy im tylko Nowy Testament. Starajmy się tego nie robić, ale dbajmy o to, żeby studiować obie części Słowa Bożego.

Do dalszej lektury

PSALM 1 SNP

1 O, jak szczęśliwy jest ten, 

Kto nie kieruje się radą bezbożnych,

Nie przesiąkł podłością grzeszników,

Nie zajął miejsca w gronie szyderców, 

2 A jego rozkosz to Prawo PANA — 

Nad nim rozmyśla za dnia oraz nocą. 

3 Będzie jak drzewo zasadzone wśród strumieni, 

Które wyda owoc we właściwym czasie. 

Jego liść nie pożółknie, 

A czego się podejmie, to skończy z powodzeniem. 

4 Z bezbożnymi będzie inaczej: 

Ci będą jak plewy, 

Które wiatr rozwieje. 

5 Dlatego bezbożni przepadną na sądzie, 

Podobnie jak grzesznicy w gronie ludzi prawych. 

6 PAN bowiem strzeże poczynań sprawiedliwych, 

Posunięcia bezbożnych zakończą się przegraną.

BWP, Ps 1:1-6

Szczęśliwy, kto nie słucha bezbożnych, 

Nie chodzi drogami grzeszników 

i nie zadaje się z szydercami, 

Lecz w prawie Pańskim ma upodobanie 

i rozmyśla nad nim, we dnie i w nocy. 

Podobny jest do drzewa, 

co nad wodą płynącą owoc wydaje we właściwym czasie, 

a liście jego nigdy nie więdną. 

Taki co zacznie, kończy szczęśliwie. 

Inaczej jest z bezbożnymi: 

są jak plewy niesione wiatrem. 

Nie ostoją się tedy bezbożni na sądzie 

ani grzesznicy pośród sprawiedliwych. 

Pan bowiem zna ścieżki sprawiedliwych, 

A droga bezbożnych wiedzie ku zagładzie.

ŁUKASZA 24:13–35

RZYMIAN 1:1–4 SNP

Rz 1:1-4: 1 Paweł, sługa Chrystusa Jezusa, powołany jako apostoł, przydzielony do głoszenia Bożej dobrej nowiny. 

2 Bóg obiecał jej nadejście już wcześniej, za pośrednictwem swoich proroków, w Pismach Świętych. 3 Dotyczy ona Jego Syna, który według ciała jest potomkiem Dawida, 4 lecz według Ducha uświęcenia, z racji zmartwychwstania, okazał się Synem Boga potężnym w swojej mocy. To Jezus Chrystus, nasz Pan.

2 TYMOTEUSZA 3:16–17 SNP

16 Całe Pismo natchnione jest przez Boga i pożyteczne do nauki, do wykazania błędu, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, 17 aby człowiek Boży był w pełni gotowy, wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła.