R.C.Sproul | Nieopieczętowana Księga Obj.22:6-11

BW, Obj 22:6-11

I rzekł do mnie: Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać. I oto przyjdę wkrótce. Błogosławiony, który strzeże słów proroctwa tej księgi. A ja, Jan, słyszałem i widziałem to. A gdy to usłyszałem i ujrzałem, upadłem do nóg anioła, który mi to pokazywał, aby mu oddać pokłon. I rzecze do mnie: Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! I rzecze do mnie: Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest. Kto czyni nieprawość, niech nadal czyni nieprawość, a kto brudny, niech nadal się brudzi, lecz kto sprawiedliwy, niech nadal czyni sprawiedliwość, a kto święty, niech nadal się uświęca.

PSZ, Ap 22:6-11

Następnie anioł, zwracając się do mnie, powiedział: —Słowa te są prawdziwe i wiarygodne, gdyż pochodzą od Pana. Bóg, który przemawia przez proroków, wysłał bowiem swojego anioła, aby ukazał Jego sługom to, co się niebawem wydarzy. Pan wkrótce przyjdzie! Szczęśliwy jest ten, kto ufa proroczym słowom tej księgi! Ja, Jan, jestem tym, który to wszystko słyszał i widział. Po tym wszystkim padłem do nóg anioła, który mi to przekazał, chcąc oddać mu cześć. Ale on rzekł: —Nie czyń tego! Ja także jestem tylko sługą Boga, podobnie jak ty i inni wierzący, którzy są prorokami, lub ufają słowom tej księgi. Cześć należy się tylko Bogu! Potem dodał: —Nie zamykaj tej księgi i nie pieczętuj jej proroczych słów, ponieważ wkrótce się wypełnią. Ten, kto czyni zło, niech nadal tak postępuje, a ten, kto jest brudny, niech brudzi się jeszcze bardziej. Ten jednak, kto jest prawy, niech dąży do jeszcze większej prawości, a święty—do jeszcze większej świętości.

Wizja nowego nieba i nowej ziemi stanowi zatem końcową wizję Księgi Objawienia (Ap 21:1–22:5). Pozostają jeszcze różne końcowe słowa pouczenia od Pana, przekazane najpierw za pośrednictwem anioła (22:6–11), a następnie przez samego Pana (wersety 12–20).

Dzisiaj przyglądamy się końcowym komentarzom Boga, które Jan otrzymał za pośrednictwem anioła. Analizując dzisiejszy fragment, dostrzegamy podobieństwo do Księgi Objawienia 1, które stanowi zwieńczenie głównej części dzieła. 

Po pierwsze, mamy przypomnienie, że Jezus wkrótce przyjdzie (werset 7; zob. 1:1, 7). Przypomina nam to, że spełnienie Bożego planu jest bliskie, ponieważ żyjemy w ostatniej erze historii zbawienia. 

Wszystkie prace niezbędne do stworzenia nowego świata zostały już wykonane przez Chrystusa; czekamy tylko na ich ostateczne uwieńczenie. Z perspektywy Boga czas pozostały do zakończenia wszystkich rzeczy jest naprawdę krótki, dlatego musimy być na to gotowi. 

Po drugie, Bóg ogłasza błogosławieństwo dla tych, którzy słuchają i zachowują treść Księgi Objawienia (22:7; zob. 1:3). Księga Objawienia została nam dana nie po to, aby zachęcać do spekulacji eschatologicznych (dotyczących rzeczy ostatecznych), ale aby ostrzec nas przed nadchodzącym sądem, abyśmy byli gotowi do skruchy i trwali przy Chrystusie aż do samego końca. Tylko ci, którzy tak uczynią, doświadczą życia w błogosławionym nowym stworzeniu.

Po raz kolejny wspaniałość tego momentu ogarnęła Jana i poczuł on pokusę, by oddać cześć aniołowi. Po raz kolejny widzimy, że przesłanie to pochodzi rzeczywiście od Boga, ponieważ anioł, który Go reprezentuje, nakazuje Janowi oddawać cześć wyłącznie Panu (22:8–9; zob. 19:10). Jak pisze ojciec Kościoła Atanazy z Aleksandrii: „Tylko Bogu należy się cześć, i wiedzą o tym nawet aniołowie, że choć przewyższają inne istoty chwałą, to jednak wszyscy są stworzeniami i nie należy oddawać im czci, lecz czcić Pana”.

Janowi powiedziano, aby nie pieczętował napisanej przez siebie księgi, „gdyż czas jest bliski” (22:10). Wcześniej w historii zbawienia Daniel musiał zapieczętować swoją wizję końca, ponieważ ostateczna część Bożego planu zbawienia była jeszcze daleko przed nim. Wraz z nadejściem Chrystusa sytuacja ta uległa zmianie, więc wizja Jana musi zostać opublikowana i zachowana (Dan. 12:4). 

W tej ostatniej erze Jezus i Jego ewangelia stanowią linię podziału między niesprawiedliwymi a sprawiedliwymi. Jezus przymusza ludzi do podjęcia decyzji, czy będą po stronie Boga. Ci, którzy zdecydują się przeciwko Niemu, utwierdzają się w tym, co złe (Obj. 22:11).

Coram Deo

Ponieważ Apokalipsa jest ostrzeżeniem i zawiera wiele wezwań do nawrócenia i wiary, wezwanie złoczyńców do czynienia zła w Apokalipsie 22:11 jest retorycznym zabiegiem podkreślającym wybór, którego należy dokonać. Wybór nie dotyczy Chrystusa i obojętności lub Chrystusa i mniejszej dobroci. Wybór dotyczy ostatecznego dobra i ostatecznego zła. Ci, którzy nie wybiorą Chrystusa, będą służyć wyłącznie złu.

Do dalszego studiowania

Izaj 52:7 

Jak miłe są na górach nogi tego, który zwiastuje radosną wieść, który ogłasza pokój, który zwiastuje dobro, który ogłasza zbawienie, który mówi do Syjonu: Twój Bóg jest królem.

Dan 12:10

Wielu będzie oczyszczonych, wybielonych i wypławionych, lecz bezbożni będą postępować bezbożnie. Żaden bezbożny nie będzie miał poznania, lecz roztropni będą mieli poznanie.

3 Jan 1:11

Umiłowany! Nie naśladuj tego, co złe, ale to, co dobre. Kto czyni dobrze, z Boga jest, kto czyni źle, nie widział Boga.

Obj 10:4

A gdy przebrzmiało siedem grzmotów, chciałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to, co powiedziało owych siedem grzmotów, a nie spisuj tego.

Komentarz G. K. Beale’a do Objawienia 22:6-11

G. K. Beale - traktuje Objawienie 22:6-11 jako integralną część epilogu księgi, który zamyka całość i powraca do motywów z prologu (1:1-8). 

Ten fragment podkreśla autentyczność proroctwa, pilność jego przesłania oraz ostateczny podział ludzkości na wierzących i niewierzących. 

Beale strukturyzuje ten odcinek jako “Zakończenie prorockie: Autentyczność i pilność proroctwa”, łącząc go z 22:12-21. 

Widzi tu echo prologu (1:1-3), co podkreśla symetrię całej księgi. Kluczowe motywy to: wiarygodność objawienia (źródło w Bogu), pilność nawrócenia (“czas jest bliski”) oraz ostateczna separacja (sprawiedliwi i bezbożni w stanie nieodwracalnym). 

Beale akcentuje, że zwrot “czas jest bliski” nie oznacza dosłownego chronologicznego skrótu, lecz teokratyczną perspektywę – Boży plan jest “bliski” z perspektywy Jego suwerenności, co zachęca Kościół do wytrwałości w prześladowaniach.

Wers po wersie – główne punkty egzegezy (oparte na analizie Beale’a):

W. 6: “I rzekł mi: Te słowa są wiarygodne i prawdziwe. Pan, Bóg proroków, posłał swego anioła, aby pokazał sługom swoim, co musi się stać niebawem.”

 Beale podkreśla, że anioł (ten sam co w 1:1) potwierdza autentyczność całej księgi, nawiązując do Dn 2:28-29; 2:45 (“co ma się stać w czasach ostatecznych” – Boży plan jest pewny i nieunikniony). Greckie pistoi kai alēthinai hoi logoi (wiarygodne i prawdziwe) echo 1:5; 3:14; 19:11, gdzie Chrystus jest “świadkiem wiernym i prawdziwym”. 

Teologicznie: Objawienie nie jest ludzkim wymysłem, lecz boskim słowem prorockim, co kontrastuje z fałszywymi proroctwami (np. w 16:13). Aluzja do Am 3:7 wzmacnia ideę, że Bóg objawia swoje tajemnice prorokom przed działaniem. 

Beale widzi tu zachętę dla I-wiecznych chrześcijan prześladowanych przez Rzym, a dla nas – przypomnienie, że Boże obietnice (sąd i zbawienie) są gwarantowane.

W. 7: “Oto przychodzi niebawem i ma z sobą zapłatę, aby odpłacić każdemu według czynów jego.”

 (Uwaga: W polskim tekście w. 7 to “Oto przychodzi…”; w. 12 ma podobną formułę, ale Beale łączy je tematycznie). 

Greckie tachu erchetai (“przyjdzie prędko”) nawiązuje do Iz 62:11; Hab 2:3 i NT (Flp 4:5; Jk 5:8-9), podkreślając eschatologiczną pilność. 

“Zapłata” (misthos) odnosi się do Iz 40:10; 62:11 – Bóg jako sędzia nagradza wiernych i karze niegodziwych (por. 11:18; 20:12-13). 

Beale wyjaśnia, że “każdemu według czynów” nie neguje łaski (Rz 3:28), lecz pokazuje owoce wiary w życiu (Ef 2:10). 

Teologicznie: To wezwanie do świętości w obliczu powrotu Chrystusa, z naciskiem na Bożą sprawiedliwość.

W. 8-9: “Ja, Jan, jestem tym, który słyszał i widział te rzeczy. A gdy je usłyszałem i ujrzałem, upadłem do nóg anioła, który mi je ukazywał, aby mu oddać pokłon. I mówi [mi]: Bacz, abyś tego nie czynił, bo jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów tej księgi. Bogu oddaj pokłon!”

 Beale interpretuje to jako celowe echo 19:9-10, podkreślając pokorę wobec Boga, nie stworzeń. Upadek Jana symbolizuje naturalną reakcję na chwałę boską (por. Iz 6:1-5; Ez 1:28). Anioł odmawia pokłonu, wskazując na swoją służebną rolę (syndoulos – współsługa), co nawiązuje do Lb 16:1-35 (bunt przeciw pośrednictwu) i podkreśla, że proroctwo jest darem Boga, nie anioła. 

Teologicznie: W kontekście politeistycznego Rzymu, to ostrzeżenie przed idolatrią; dla Kościoła – przypomnienie, że kult należy się tylko Bogu (por. 1:6; 5:13). Beale zauważa, że powtórzenie z 19:10 wzmacnia autentyczność przesłania.

W. 10-11: “Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi, bo czas jest bliski. Niech bezbożny dalej czyni bezbożnie, a brudny niech się nadal brudzi; sprawiedliwy niech jeszcze sprawiedliwiej postępuje, a święty niech się jeszcze bardziej uświęca.”

 Kluczowy kontrast: Beale widzi tu aluzję do Dn 12:4,9 (“zapieczętuj księgę aż do końca czasu”), ale Jan otrzymuje kontr-przykaz – proroctwo jest otwarte, bo “czas jest bliski” (ho kairos engys, echo 1:3). To oznacza, że era Chrystusa (od wniebowstąpienia) to czas otwartego objawienia (por. Rz 13:11-12). 

W. 11 opisuje nieodwracalny stan dusz w obliczu sądu: bezbożni utrwala się w buncie (aluzja do Iz 6:9-10; Ez 3:27 – zatwardziałość serca), sprawiedliwi w świętości (por. Dn 12:10 – oczyszczenie wiernych). 

Teologicznie: To nie determinizm, lecz eschatologiczna rzeczywistość – zbliżający się sąd Chrystusa (22:12) utrwala wybory moralne (por. Hbr 3:7-8). 

Beale podkreśla suwerenność Boga nad historią: Kościół musi głosić otwarte Słowo, by wierzący dojrzewali, a niewierzący konfrontowali się z prawdą.

Teologiczne wnioski Beale’a:

• Aluzje do ST: Ten fragment jest nasycony echo prorockimi (Daniel, Izajasz, Ezechiel), co potwierdza, że Objawienie to “nowotestamentowy Psalm 119” – celebracja Słowa Bożego jako przewodnika w czasach ostatecznych.
  
  
• Zastosowanie: Dla prześladowanych chrześcijan I w. – zachęta do wytrwałości; dla nas – wezwanie do świętości, bo powrót Chrystusa jest “bliski” w sensie teokratycznym. Beale kontrastuje to z “futurystycznym” odczytywaniem, skupiając się na redempcyjno-historycznym wzroście Królestwa.
  
  

Struktura księgi: 22:6-11 zamyka “cykl wizji” (4:1-22:5), wracając do prologu i podkreślając jedność Objawienia jako proroczego świadectwa.