Ap 19:1-5:
1 Po tym wszystkim usłyszałem z nieba donośny głos wielkiego tłumu:
„Alleluja! Zbawienie, chwała i moc
należą do naszego Boga!
2 Wielka prostytutka napełniała świat rozwiązłością
i mordowała tych, którzy służyli Bogu.
Teraz jednak On ukarał ją za jej czyny,
a Jego wyrok jest sprawiedliwy i słuszny”.
3 Głos zabrzmiał ponownie:
„Alleluja! Dym z palącego ją ognia
będzie się unosił na zawsze”.
4 Wtedy dwudziestu czterech starszych,
razem z czterema istotami,
upadło na twarz i pokłoniło się Bogu,
który siedzi na tronie.
Czyniąc to, powiedzieli:
„Amen! Alleluja!”.
5 Wówczas od tronu dobiegł głos, mówiący:
„Chwalcie naszego Boga,
wszyscy wy,
którzy Mu służycie
i macie dla Niego respekt,
niezależnie od tego,
kim jesteście!”.
Jak lud Boży powinien reagować, gdy upadają jego wrogowie? Jak wskazuje Objawienie 19:1–5, powinniśmy się radować.
Niektórzy chrześcijanie uważają to za dziwne. W końcu Biblia nakazuje nam kochać naszych wrogów, a nawet błogosławić tych, którzy nas prześladują (Mt 5:43–48; Rz 12:14).
Może się więc wydawać dziwne, że powinniśmy się cieszyć, gdy ci, którzy sprzeciwiają się Chrystusowi i Kościołowi, ponoszą porażkę. Jednak idee kochania wrogów Kościoła i radowania się z ich porażki nie są sprzeczne.
Możemy modlić się o sprawiedliwość Bożą na tym świecie i o pokonanie Jego wrogów, a jednocześnie możemy kochać naszych bliźnich i modlić się za tych, którzy chcą nam wyrządzić krzywdę.
Możliwe jest również oczekiwanie porażki wrogów Kościoła w tym sensie, że Chrystus podbija ich serca, nawracając ich do siebie. Z pewnością powinniśmy się cieszyć, gdy Jezus pokonuje wrogów Kościoła, zamieniając ich w swoich uczniów.
Jednakże istnieje również powód do radości, gdy ci, którzy zaciekle sprzeciwiają się sprawie ewangelii, zostają pokonani. Nie powinniśmy płakać nad upadkiem narodów i imperiów, które zabijały wierzących i szerzyły bałwochwalstwo oraz niemoralność na całym świecie.
Aniołowie i święci w niebie nie rozpaczają, gdy takie złe światowe mocarstwa dochodzą do końca. Zamiast tego chwalą Boga za okazanie Jego sprawiedliwości w pomszczeniu krwi Jego sług (Obj. 19:1-2).
Oczywiście, z jednej strony istnieje pewien smutek, gdy ktoś stworzony na obraz Boga umiera bez okazania skruchy i zaufania Chrystusowi. Opłakujemy tragedię śmierci poza królestwem, ponieważ nosiciele obrazu Pana zostali stworzeni do wiecznej wspólnoty z Nim i Jego ludem.
Ludzie, którzy umierają poza Chrystusem, nigdy nie doświadczą społeczności z Bogiem ani z Jego ludem. Ale Pan jest uwielbiony w swojej sprawiedliwości, tak jak jest uwielbiony w swoim miłosierdziu.
Jeden z teologów powiedział, że dojrzałość chrześcijańska polega na tym, że potrafimy chwalić Boga nie tylko za Jego miłość i miłosierdzie, ale także za Jego doskonałą sprawiedliwość.
Jeśli kochamy Boga, pragniemy, aby był On wielbiony za to, kim jest, w tym również za to, że jest Sędzią całej ziemi, który musi postępować sprawiedliwie. Słuszne jest radować się z upadku Rzymu i innych złych imperiów, jak widzimy w dzisiejszym fragmencie, ponieważ w tych upadkach objawia się chwała i prawdziwość Boga.
Coram Deo
Chrześcijanie pragną, aby chwała Boża objawiła się na całej ziemi (Ps. 57). Ponieważ chwała Boża jest w rzeczywistości pełnią wszystkich Jego atrybutów, oznacza to, że możemy się radować, gdy objawia się Jego sprawiedliwość.
Nigdy nie powinniśmy tego robić w sposób mściwy i modlimy się, aby serca tych, którzy nienawidzą Boga, zostały przemienione, aby Go pokochali. Niemniej jednak pokonanie wrogów ewangelii jest rzeczą dobrą.
Do dalszego studiowania
PSALM 99
1 Pan króluje: drżą narody;
zasiada na cherubach:
a ziemia się trzęsie.
2 Wielki jest Pan na Syjonie
i wyniesiony ponad wszystkie ludy.
3 Niech wielbią imię Twoje wielkie i straszliwe: ono jest święte.
4 Królem jest Potężny, co kocha sprawiedliwość.
Ty ustanowiłeś to, co jest słuszne,
prawo i sprawiedliwość w Jakubie Ty ustanowiłeś.
5 Wysławiajcie Pana, Boga naszego,
oddajcie pokłon u podnóżka stóp Jego:
On jest święty.
6 Wśród Jego kapłanów są Mojżesz i Aaron,
i Samuel wśród tych, co wzywali Jego imienia:
wzywali Pana, On ich wysłuchiwał.
7 Przemawiał do nich w słupie obłoku:
słyszeli Jego zlecenia i przykazania, które im nadał;
8 Panie, Boże nasz, Ty ich wysłuchiwałeś,
byłeś dla nich Bogiem przebaczającym,
ale brałeś odwet za ich występki.
9 Wysławiajcie Pana, Boga naszego,
oddajcie pokłon przed świętą Jego górą:
bo Pan, Bóg nasz, jest święty.
Izaj. 5:6
Oto oznajmię wam, co uczynię dla mojej winnicy:
rozbiorę jej płot i będzie spustoszona,
zniszczę jej ogrodzenie i będzie zdeptana.
2 Tes. 1:5–12
PSZ:
A wszystko to świadczy o sprawiedliwości Bożego sądu.
Skoro cierpicie dla Jego królestwa, znaczy to, że jesteście godni do niego wejść. Sprawiedliwe też jest to, że Bóg ukaże tych, którzy was prześladują, a wam—i nam również—da odpocząć po tych wszystkich trudnościach. Stanie się to wtedy, gdy nasz Pan, Jezus, zstąpi z nieba razem z potężnymi aniołami. Wówczas w płomieniach ognia ukarze tych, którzy zlekceważyli Boga i odrzucili Jego dobrą nowinę. Ludzie ci zostaną skazani na wieczną zagładę—zostaną odcięci od obecności, majestatu i potęgi Pana.
W owym dniu Pan przyjdzie, aby odebrać chwałę i uwielbienie od swoich świętych i od wszystkich, którzy Mu uwierzyli.
Wy również będziecie wśród nich, bo uwierzyliście w to, co wam przekazaliśmy. Dlatego nieustannie modlimy się o was, abyście postępowali w sposób zgodny z waszym powołaniem i aby Bóg dał wam moc do wykonania tego, co zamierzacie i czego już się podjęliście.
Są to bowiem czyny będące skutkiem waszej wiary.
Postępując tak, oddacie chwałę naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi, a On otoczy chwałą również was. Wszystko to jest możliwe wyłącznie dzięki łasce, okazanej nam przez naszego Boga oraz Jezusa Chrystusa, naszego Pana.
Obj. 18:19–20
G.K. Beale - interpretuje Obj. 19,1-5 jako scenę niebiańskiego uwielbienia Boga po upadku Babilonu (symbolu zła i systemu antybożego, opisanego w rozdziale 18). Ten fragment to kulminacja chwały niebios, kontrastująca z żałobą wrogów Boga na ziemi.
Beale podkreśla aluzje do Starego Testamentu, zwłaszcza do psalmów i proroctw (np. Ps 113–118, Iz 44,23 czy Ps 115,13), co ukazuje Objawienie jako kontynuację tradycji prorockiej, gdzie chwała Boga objawia się w kontekście redemptive-historical (zbawienno-historycznym) – od przeszłości po eschatologiczną przyszłość.
W wersetach 1-3 wielki tłum w niebie (aniołowie, święci i męczennicy) woła “Alleluja!” (pochodzące z hebrajskiego, podkreślające żydowskie korzenie tekstu), sławiąc Boga za sprawiedliwy sąd nad Babilonem – “dym jej unosi się w górę na wieki wieków”. Widzimy tu symbol ostatecznego zwycięstwa Boga nad złem, co nawiązuje do idei “inaugurated eschatology” (inaugurowanej eschatologii), gdzie sąd zaczyna się już w historii kościoła, ale dopełnia w przyszłości.
Wersety 4-5 to wezwanie do pokłonu: “Chwalcie Boga naszego wszyscy Jego słudzy… którzy się Go boicie, mali i wielcy”. Beale interpretuje to jako inkluzywny apel do całego stworzenia (ludzie i aniołowie), podkreślając, że prawdziwa bojaźń Boża (nie lęk, ale czczenie) jest odpowiedzią na Jego świętość. Ten fragment kontrastuje z idolatrią Babilonu i zachęca wierzących do wytrwałości w świadectwie o Jezusie (por. Obj 19,10).
Beale - przypomina kościołowi, by nie skupiał się tylko na futurologii, ale na formowaniu eschatologicznego światopoglądu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz