Objawienia 21
(9) I przyszedł jeden z siedmiu aniołów,
którzy mieli siedem czasz,
napełnionych siedmiu ostatecznymi plagami,
i tak się do mnie odezwał:
Chodź, pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka.
(10) I zaniósł mnie w duchu na wielką i wysoką górę,
i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga,
(11) mające chwałę Bożą;
blask jego podobny do blasku drogiego kamienia,
jakby jaspisu, lśniącego jak kryształ.
(12) Miało ono potężny i wysoki mur,
miało dwanaście bram, a na bramach dwunastu aniołów
i wypisane imiona dwunastu plemion synów izraelskich.
(13) Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy,
i od zachodu trzy bramy, i od południa trzy bramy.
(14) A mur miasta miał dwanaście kamieni węgielnych,
na nich dwanaście imion dwunastu apostołów Baranka.
(15) A ten, który rozmawiał ze mną, miał złoty kij mierniczy,
aby zmierzyć miasto i jego bramy, i jego mur.
(16) A miasto jest czworokątne, i długość jego taka sama, co szerokość.
I zmierzył miasto kijem mierniczym na dwanaście tysięcy stadiów;
długość jego i szerokość, i wysokość są równe.
(17) Zmierzył też mur jego, który wynosił sto czterdzieści cztery łokcie
według miary ludzkiej, którą się posłużył anioł.
(18) A mur jego zbudowany był z jaspisu,
samo miasto zaś ze szczerego złota, podobnego do czystego szkła.
(19) Kamienie węgielne muru miasta były ozdobione wszelakimi drogimi kamieniami:
kamień pierwszy, to jaspis, drugi szafir, trzeci chalcedon, czwarty szmaragd,
(20) piąty sardonyks, szósty karneol, siódmy chryzolit,
ósmy beryl, dziewiąty topaz, dziesiąty chryzopraz, jedenasty hiacynt, dwunasty ametyst.
(21) A dwanaście bram, to dwanaście pereł;
a każda brama była z jednej perły.
Ulica zaś miasta, to szczere złoto, jak przezroczyste szkło.
(22) Lecz świątyni w nim nie widziałem;
albowiem Pan, Bóg, Wszechmogący jest jego świątynią, oraz Baranek.
(23) A miasto nie potrzebuje ani słońca ani księżyca, aby mu świeciły;
oświetla je bowiem chwała Boża, a lampą jego jest Baranek.
(24) I chodzić będą narody w światłości jego,
a królowie ziemi wnosić będą do niego chwałę swoją.
(25) A bramy jego nie będą zamknięte w dzień, bo nocy tam nie będzie;
(26) i wniosą do niego sławę i dostojeństwo narodów.
(27) I nie wejdzie do niego nic nieczystego
ani nikt, kto czyni obrzydliwość i kłamie,
tylko ci, którzy są zapisani w księdze żywota Baranka.
Popularne wykłady na temat proroctw biblijnych, zwłaszcza te, które odnoszą się do konkretnych bieżących wydarzeń jako przepowiedzianych w Piśmie Świętym, często poświęcają dużo czasu takim tekstom jak Objawienie 21:9–21 i Ezechiel 40–48. Czyniąc to, często traktują wymiary nowego Jeruzalem podane w tych tekstach jako dosłowne wymiary rzeczywistego fizycznego miasta, które ma nadejść. Jednak takie interpretacje mijają się z sensem tych tekstów. Opisywane tu wydarzenia wykorzystują symboliczny język, aby przedstawić naturę nadchodzącego nowego stworzenia i odnowionego ludu Bożego, a nie opisać wymiary rzeczywistego miasta.
Powinno to wynikać jasno z Objawienia 21:9, które wprowadza opis wymiarów Jerozolimy, nazywając miasto „Oblubienicą, żoną Baranka”. Wiemy oczywiście, że oblubienicą Chrystusa jest nikt inny jak Kościół (Ef 5:22–33; Obj 19:1–8), więc te opisy nowego Jeruzalem w dzisiejszym fragmencie mówią nam coś ważnego o Kościele. Należy również zauważyć, że podane wymiary opisują miasto o szerokości ponad 2220 km, długości 2220 km i wysokości 2220 km. Dodatkowo, mury miasta mają 144 łokcie grubości (Obj. 21:17), co odpowiada około 64-72 metrom (1 łokieć = ok. 44,5-50 cm, w zależności od miary).
12 000 stadiów to około 2220 km (przyjmując, że 1 stadion = ok. 185 m).
Mury nowego Jeruzalem mają dwanaście bram, na których wyryto dwanaście imion plemion Izraela, oraz dwanaście fundamentów noszących imiona dwunastu apostołów (Obj. 21:12–14).
Chodzi o to, że oblubienica Chrystusa będzie obejmowała wszystkich wierzących zarówno ze starego, jak i nowego przymierza, a fundamentem Kościoła jest świadectwo apostołów o osobie i dziele Chrystusa.
Dwanaście fundamentów jest również ozdobionych klejnotami, które zasadniczo odpowiadają dwunastu kamieniom na napierśniku arcykapłana starego przymierza (wersety 19–20; zob. Wj 28:17–20). Kościół w chwale będzie piękną wspólnotą kapłanów naszego Boga.
Coram Deo
Opis nowego Jeruzalem w Apokalipsie św. Jana 22 mówi nam, że Kościół w chwale będzie niesamowicie piękny, obejmujący ludzi ze wszystkich narodów; doskonale święty, społeczność kapłanów; i wiecznie bezpieczny, chroniony przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Powinniśmy już teraz dokładać wszelkich starań, aby Kościół odzwierciedlał to, czym będzie w dniu ostatecznym, głosząc ewangelię wszystkim ludziom i dążąc do świętości i prawdy w życiu i służbie Kościoła.
Do dalszego studiowania
EXODUS 19:1–6
(1) Pierwszego dnia trzeciego miesiąca od wyjścia synów izraelskich z ziemi egipskiej, przybyli na pustynię Synaj. (2) Wyruszyli z Refidim, a przybywszy na pustynię Synaj, rozłożyli się obozem na pustyni. Tam obozował Izrael naprzeciw góry. (3) A Mojżesz wstąpił na górę do Boga, Pan zaś zawołał nań z góry, mówiąc: Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz synom izraelskim: (4) Wy widzieliście, co uczyniłem Egipcjanom, jak nosiłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do siebie. (5) A teraz, jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia. (6) A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim.
2 KRONIK 3
(1) Zaczął tedy Salomon budować świątynię Pana w Jeruzalemie na górze Moria, gdzie Pan ukazał się Dawidowi, jego ojcu, w miejscu, które wyznaczył Dawid na klepisku Ornana Jebuzejczyka, (2) zaczął zaś budować drugiego dnia w drugim miesiącu czwartego roku swego panowania. (3) Takie zaś były wymiary, według których Salomom budował świątynię Bożą: długość sześćdziesiąt łokci - licząc łokieć dawnego wymiaru - szerokość dwadzieścia łokci. (4) Przedsionek z przodu świątyni miał dwadzieścia łokci długości odpowiednio do szerokości świątyni, wysokości zaś dwadzieścia łokci; od wewnątrz wyłożył go szczerym złotem. (5) Halę dużą kazał obić drzewem cyprysowym i wyłożyć dobrym złotem, nakładając na górę liście palmowe i łańcuszki. (6) Wyłożył też świątynię drogimi kamieniami dla ozdoby, złoto zaś owe było złotem z Parwaim. (7) Tak tedy pokrył świątynię, belki, progi, ściany i drzwi złotem, a na ścianach kazał wyrzeźbić cheruby. (8) Kazał też zbudować miejsce najświętsze, którego długość wynosiła dwadzieścia łokci, odpowiednio do szerokości świątyni, a szerokość także dwadzieścia łokci. Pokrył je dobrym złotem, które ważyło sześćset talentów. (9) Gwoździe ważyły pięćdziesiąt sykli złota, a również górne komnaty wyłożył złotem. (10) W miejscu najświętszym kazał sporządzić dwa cheruby rzeźbione, które także pokrył złotem. (11) Długość skrzydeł cherubów wynosiła dwadzieścia łokci, przy czym skrzydło jednego, długości pięciu łokci, dotykało ściany świątyni, a drugie skrzydło, mające także pięć łokci, dotykało skrzydła drugiego cheruba. (12) Tak samo skrzydło drugiego cheruba, długości pięciu łokci, dotykało ściany świątyni, a drugie skrzydło, mające także pięć łokci, dosięgało skrzydła drugiego cheruba. (13) Skrzydła tych cherubów rozpościerały się na dwadzieścia łokci, same cheruby zaś stały na nogach, a oblicza ich były zwrócone w stronę świątyni. (14) Następnie kazał sporządzić zasłonę z niebieskiej purpury, ze szkarłatu, z karmazynu i z bisioru i wyhaftować na niej cheruby. (15) Przed świątynią kazał postawić dwie kolumny wysokie na trzydzieści pięć łokci, a na szczycie każdej z nich była głowica pięciołokciowa. (16) Kazał też sporządzić łańcuszki na dolny brzeg głowic i umocować je na głowicach kolumn, jak również sto jabłuszek granatu, które przymocowano do łańcuszków, (17) po czym kazał postawić te kolumny przed przybytkiem, jedną z prawej, drugą z lewej strony. Tę z prawej strony nazwał Jachin, a tę z lewej Boaz.
EFEZJAN 2:11–22
(11) Przeto pamiętajcie o tym, że wy, niegdyś poganie w ciele, nazywani nieobrzezanymi przez tych, których nazywają obrzezanymi na skutek obrzezki, dokonanej ręką na ciele, (12) byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. (13) Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową. (14) Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni, (15) On zniósł zakon przykazań i przepisów, aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka (16) i pojednać obydwóch z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, zniweczywszy na nim nieprzyjaźń; (17) i przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy są blisko. (18) Albowiem przez niego mamy dostęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym Duchu. (19) Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, (20) zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, (21) na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, (22) na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu.
1 PIOTRA 1:13–25
(13) Dlatego okiełzajcie umysły wasze i trzeźwymi będąc, połóżcie całkowicie nadzieję waszą w łasce, która wam jest dana w objawieniu się Jezusa Chrystusa.
(14) Jako dzieci posłuszne nie kierujcie się pożądliwościami, jakie poprzednio wami władały w czasie nieświadomości waszej, (15) lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym, (16) ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty.
(17) A jeśli wzywacie jako Ojca tego, który bez względu na osobę sądzi każdego według uczynków jego, żyjcie w bojaźni przez czas pielgrzymowania waszego, (18) wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego, (19) lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego. (20) Wprawdzie był On na to przeznaczony już przed założeniem świata, ale objawiony został dopiero w czasach ostatnich ze względu na was, (21) którzy przez niego uwierzyliście w Boga, który go wzbudził z umarłych i dał mu chwałę, tak iż wiara wasza i nadzieja są w Bogu.
(22) Skoro dusze wasze uświęciliście przez posłuszeństwo prawdzie ku nieobłudnej miłości bratniej, umiłujcie czystym sercem jedni drugich gorąco, (23) jako odrodzeni nie z nasienia skazitelnego, ale nieskazitelnego, przez Słowo Boże, które żyje i trwa. (24) Gdyż wszelkie ciało jest jak trawa, a wszelka chwała jego jak kwiat trawy. Uschła trawa, i kwiat opadł, (25) ale Słowo Pana trwa na wieki. A jest to Słowo, które wam zostało zwiastowane.
_______________________________________
Komentarz G. K. Beale do Objawienia 21:9-27
G. K. Beale - poświęca fragmentowi Objawienia 21:9-27 znaczną uwagę, traktując go jako kulminację eschatologicznej wizji Nowej Jerozolimy.
Fragment ten interpretuje jako symboliczną wizję Kościoła jako oblubienicy Baranka, miasta i świątyni, spełniającej proroctwa Starego Testamentu (ST).
Podkreśla, że Nowa Jerozolima nie jest literalnym miejscem, lecz metaforą odkupionej społeczności (Kościoła jako prawdziwego Izraela), która będzie wiecznie przebywać w obecności Boga i Baranka w nowym niebie i nowej ziemi.
Wizja kontrastuje z upadkiem Babilonu (Obj 17-18), podkreślając zwycięstwo dobra nad złem w całej historii zbawienia.
Beale identyfikuje ponad 500 aluzji do ST w całej Księdze Objawienia (278 z 404 wersetów), a w tym fragmencie ok. 50, głównie do Ezechiela 40-48 (wizja świątyni), Izajasza 40-66 (chwała w Jerozolimie) i Księgi Wyjścia (chwała Szekiny i kapłańskie motywy).
Teologicznie, fragment podkreśla zainaugurowaną eschatologię (już spełnioną w Kościele) i skonsumowaną (przyszłą pełnię), w ramach amilenijnej perspektywy, gdzie millennium to symboliczny okres ery Kościoła.
Struktura wizji dzieli się na wprowadzenie (21:9-10), zewnętrzny opis miasta (21:11-21) i wewnętrzny opis z jego mieszkańcami (21:22-27), tworząc ramę wizyjną dla 21:1-22:5.
Beale widzi tu rekapitulację wcześniejszych wizji (np. świątyni w Obj 11:1-2, księgi życia w 13:8), z motywami światła, wody i drzewa życia (zapowiedziane w 22:1-5).
Poniżej szczegółowa analiza wers po wersie, oparta na greckim tekście, aluzjach ST i implikacjach teologicznych.
Wprowadzenie do Wizji (21:9-10)
Anioł z siedmiu czasz (por. Obj 17:1) zaprasza Jana: "Chodź, pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka".
Grecka fraza "Chodź, pokażę ci" (Δεῦρο, δείξω σοι) wprowadza wizję, powtarzając motyw z 17:1, co kontrastuje czystą oblubienicę z nierządnicą Babilonu.
Anioł unosi Jana "w Duchu" (ἐν πνεύματι) na "wielką i wysoką górę" (ὄρος μέγα καὶ ὑψηλόν), skąd widać miasto "zstępujące z nieba od Boga" (καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ θεοῦ).
- **Aluzje ST**: Ezechiel 40:2 (wizja świątyni na górze); Izajasz 62:5 (oblubienica Jerozolima); Ezechiel 37:27 (Bóg mieszkający wśród ludu).
- **Struktura**: Cztery przymiotnikowe imiesłowy (np. "zstępujące... mające") budują kumulatywny portret, łącząc oblubienicę (21:2) z architektonicznym opisem.
- **Teologia**: Wizja symbolizuje eschatologiczne spełnienie, gdzie Kościół (jako oblubienica) jest miejscem intymnej komunii z Bogiem.
Beale podkreśla, że to spełnienie wizji Ezechiela – obaj prorocy widzieli tę samą rzeczywistość ustanowienia Bożej obecności z ludem.
Sugestia refleksji: Jak Boża obecność motywuje do wierności w obliczu pokus świata?
Zewnętrzny Opis Miasta: Chwała i Struktura (21:11-21)
Miasto "ma chwałę Boga" (ἔχουσα τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ), lśni jak "kamień jaspisowy, błyszczący jak kryształ" (ἴασπις λιθίζων ὁμοία κρυστάλλῳ).
- **Werset 11**: Chwała to Boża Szekina, ubierająca oblubienicę (por. Obj 19:7-8).
Aluzje: Izajasz 58:8; 60:1-2,19 (chwała w Jerozolimie); Ezechiel 43:2,4-5 (chwała wchodząca do świątyni, ziemia jaśnieje); Księga Wyjścia 24:15-16; 40:34-35 (chwała w przybytku).
Teologia: Boża obecność "ubiera" lud w sprawiedliwość, czyniąc ich świecącymi wiecznie (Dn 12:3; Flp 2:15).
- **Wersety 12-13**: Miasto ma "wielki i wysoki mur" (τεῖχος μέγα καὶ ὑψηλόν) z dwunastoma bramami strzeżonymi przez aniołów, z imionami dwunastu plemion Izraela – po trzy na wschód, północ, południe i zachód. Greckie powtórzenia ἔχουσα podkreślają posiadanie.
Aluzje: Ezechiel 40:5-6 (mur i bramy świątyni); 48:31-34 (bramy z plemionami); Izajasz 26:1 (mury zbawienia); Księga Rodzaju 3:24 (aniołowie strzegący Edenu).
Struktura: Cztery grupy po trzy symbolizują kompletność.
Teologia: Mur oznacza niezniszczalną społeczność z Bogiem, aniołowie zapewniają bezpieczeństwo (Iz 62:6-9); bramy symbolizują obfity dostęp dla odkupionych.
- **Werset 14**: Dwanaście fundamentów z imionami apostołów Baranka.
Aluzje: Ezechiel 40-48 (świątynia-miasto); 1 Kronik 24-26 (12 plemion i kapłani); Qumran peszer do Iz 54:11-12 (kamienie jako kapłani). Struktura: 24 (12+12) nawiązuje do 24 starszych (Obj 4:4).
Teologia: Jedność ST i NT – Kościół zbudowany na apostołach i prorokach (Ef 2:20), spełniający proroctwo Ezechiela jako przyszła świątynia-miasto.
- **Wersety 15-17**: Anioł mierzy miasto złotą trzciną (καλάνιον χρύσειον) – idealny sześcian (12 000 stadiów na stronę, ok. 2400 km), mur 144 łokcie.
Aluzje: Ezechiel 40-42 (mierzenie świątyni); Izajasz 54:2-3 (rozszerzona Jerozolima).
Struktura: Nawiązuje do Miejsca Najświętszego (1 Krl 6:20).
Teologia: Całe miasto to Boże mieszkanie, wykluczające nieczystość (21:27); symbolizuje światowy zasięg świątyni.
- **Wersety 18-21**: Mur z jaspisu, miasto ze złota jak szkło, fundamenty z drogocennymi kamieniami (lista: jaspis, szafir itp.), bramy z pereł.
Aluzje: Izajasz 54:11-12 (fundamenty z kamieni); Księga Wyjścia 28:17-20 (napierśnik arcykapłana); Ezechiel 28:13 (kamienie Edenu); 1 Krl 6 (ozdoby świątyni).
Struktura: Materiały wzmacniają luminację (nie przezroczystość).
Teologia: Kamienie symbolizują kosmiczne reprezentacje (świątynia jako mikrokosmos nieba i ziemi, Ps 78:69); eskalacja Edenu i kapłaństwa – przywileje arcykapłana rozciągnięte na cały lud (1 P 2:9).
Wewnętrzny Opis: Obecność Boga i Mieszkańcy (21:22-27)
- **Werset 22**: Brak świątyni, bo "Pan Bóg Wszechmogący i Baranek są jego świątynią" (ὁ κύριος ὁ θεὸς... καὶ τὸ ἀρνίον ναός ἐστιν αὐτῆς).
Aluzje: Ezechiel 47-48 (eskalowana świątynia bez fizycznej struktury).
Teologia: Nieograniczona obecność Boga, eskalacja od ST świątyń.
- **Wersety 23-25**: Brak słońca/miesiąca, bo chwała Boga oświetla, Baranek jest lampą; bramy otwarte (brak nocy).
Aluzje: Izajasz 60:3,11,19-20 (narody wchodzący do Syjonu przy świetle chwały); Zachariasz 14:8 (żywe wody).
Struktura: Przechodzi do funkcji: światło, narody wnoszące chwałę.
Teologia: Boża chwała wystarcza, czyniąc świętych lśniącymi; uzdrowienie narodów przez odkupienie Chrystusa (Obj 5:9).
- **Wersety 26-27**: Narody wnoszą chwałę; nic nieczystego nie wejdzie, tylko zapisani w "Księdze Życia Baranka" (βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου).
Aluzje: Izajasz 35:6-9 (droga świętości); Księga Rodzaju 2-3 (wykluczenie z Edenu); Izajasz 52-66 (Syjon eschatologiczny).
Teologia: Wykluczenie nieczystych (por. Obj 13:8; 22:15) zapewnia wieczną bezpieczeństwo; miasto równa się nowemu stworzeniu (Iz 65:17-18).
Beale łączy z suwerennością Boga: imiona zapisane od założenia świata podkreślają predestynację i odrzucenie, ale w kontekście nadziei dla wierzących.
Kluczowe Tematy Teologiczne i Zastosowania
- **Obecność Boga**: Od Edenu (ograniczona) przez przybytek/świątynię do eschatologicznego przybytku (wieczna, kosmiczna). Nowa Jerozolima to odrestaurowany Eden na Syjonie.
- **Tożsamość Kościoła**: Jako oblubienica, miasto i świątynia – wezwanie do świętości i świadectwa wśród narodów (por. Obj 7:1-9; 11:1-2).
- **Eschatologia**: Wizja symbolizuje walkę dobra ze złem w erze Kościoła; brak ziemskiego millenium, lecz wieczna obecność po powrocie Chrystusa.
Jak wizja Nowej Jerozolimy kształtuje twoje postrzeganie historii zbawienia?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz