R.C.Sproul | Nadzieja łaski i doniosłość Słowa Obj.22:17-19

 

BWP Obj.22

(17)  A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź! 

A kto słyszy to, niech powie: Przyjdź! 

Niech przyjdzie każdy, kto odczuwa pragnienie; 

kto tylko chce, niech czerpie darmo wodę życia. 

(18)  Oznajmiam każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: 

gdyby ktoś dorzucił do nich coś od siebie, 

dorzuci mu Bóg do plag, które są opisane w tej księdze. 

(19)  A jeśliby ktoś pominął coś ze słów tej księgi proroctwa, 

pozbawi go Bóg opisanego w tej księdze dostępu do drzewa życia i cząstki w Mieście Świętym. 

PSZ: 

(17)  Duch i narzeczona mówią: "Przyjdź". 

I każdy, kto to słyszy, niech także powie: "Przyjdź". 

A kto jest spragniony, niech przyjdzie, 

i kto chce, niech za darmo zaczerpnie wody życia. 

(18)  Każdemu, kto słucha proroczych słów tej księgi, oznajmiam uroczyście: 

Jeśli ktokolwiek doda coś do tej treści, 

Bóg ukarze go katastrofami tu opisanymi. 

(19)  Jeśli ktoś ujmie cokolwiek z tych proroctw, 

Bóg odbierze mu prawo do świętego miasta i do drzewa życia, które tu opisałem.

Ostatnie słowa Chrystusa skierowane do czytelników w Księdze Objawienia zawierają przypomnienie, że nasz Zbawiciel wkrótce powróci (Obj. 22:12). Kilka wersetów dalej czytamy coś, co wydaje się być odpowiedzią: „Duch i Oblubienica mówią: «Przyjdź!»” (w. 17). Najwyraźniej Duch i Oblubienica to Duch Święty i Kościół. Czyżby więc wzywali Jezusa, aby spełnił swoją obietnicę i powrócił?

Oczywiście zarówno Duch, jak i Kościół tęsknią za przyjściem Chrystusa. Tęsknota ta znajduje wyraźny wyraz w Apokalipsie 22:20. Jednak nie wydaje się, aby właśnie to wyrażał dzisiejszy fragment. Zamiast tego werset 17 najwyraźniej zawiera zaproszenie ewangelizacyjne, wzywające niewierzących czytelników, aby przyszli i przyjęli „wodę życia bez ponoszenia kosztów”, zanim będzie za późno. 

Zbawienie przez Chrystusa jest jedyną drogą do życia wiecznego (J 14:6), a zbawienie to jest całkowicie darmowe. Nie zasługujemy na wodę życia wiecznego ani nie możemy jej zdobyć poprzez nasze wysiłki. Jedyne, co możemy zrobić, to ją przyjąć w pokorze. Jest to czysty dar, który otrzymujemy pustymi rękami wiary (Ef 2:8-10). 

Dar ten jest oferowany każdemu, bez względu na to, co zrobił, bez względu na to, jak wielki jest jego grzech. Jezus jest gotowy i chętny, aby przyjąć wszystkich, którzy przychodzą do Niego z wiarą, ufając wyłącznie Jemu (Mt 11:25–30).

Po tym ewangelizacyjnym zaproszeniu Jan wydaje surowe ostrzeżenie, aby nie dodawać ani nie ujmować niczego z jego proroctwa, aby nie narazić się na przekleństwa zawarte w tej księdze (Obj. 22:18-19). Zasadniczo wzywa on do zachowania tego, co napisał, dokładnie tak, jak zostało napisane. Ostrzeżenie to ma wiele wspólnego z tekstami takimi jak Księga Powtórzonego Prawa 4:2 i jest konieczną konsekwencją tego, że Księga Objawienia jest objawieniem od samego Boga. Jako najwyższy i nieodłączny autorytet nad wszystkim, Pan musi być obdarzony zaufaniem i posłuszeństwem, kiedy przemawia. Próba zmiany Jego słów w jakikolwiek sposób oznacza zaprzeczenie Jego autorytetowi i mądrości. Taka próba zmiany oznacza w rzeczywistości, że wiemy więcej niż Pan. Tak więc, chociaż ostrzeżenie z Objawienia 22:18-19 odnosi się przede wszystkim do Objawienia, ostatecznie musi ono odnosić się do każdego słowa boskiego objawienia, do każdego słowa Pana.

Bez wątpienia celowe dodawanie lub odejmowanie od tego, co objawił Bóg, jest jednym z najbardziej rażących przejawów niewiary i arogancji. Dlatego też niezwykle ważne jest, aby Kościół był prowadzony wyłącznie przez tych, którzy są oddani całemu Słowu Bożemu. Obowiązkiem wszystkich chrześcijan jest również dokonywanie wszelkich starań, aby zrozumieć i stosować całe Pismo Święte.

Coram Deo

Nie jesteśmy doskonali i od czasu do czasu będziemy źle rozumieć i niewłaściwie stosować Słowo Boże. Na szczęście Pan jest łaskawy i wybacza nawet to. Nie oznacza to jednak, że powinniśmy być leniwi. Zamiast tego, na ile to możliwe, powinniśmy starać się być pilnymi uczniami Pisma Świętego, stale rozwijając naszą zdolność do właściwego posługiwania się Słowem prawdy.

Do dalszego studiowania

Powt. Prawa 12:32

Cokolwiek wam nakazuję, pilnie wypełniajcie. Nic do tego nie dodasz ani od tego nie ujmiesz.

Kaznodziei 3:14

Wiem i to, że cokolwiek czyni Bóg, będzie trwać na wieki. Nie można do tego nic dodać ani z tego odjąć, a Bóg czyni to, aby ludzie się go bali.

Mateusza 4:1–4

(1)  Wtedy Jezus został zaprowadzony przez Ducha na pustynię, aby był kuszony przez diabła. (2)  A po czterdziestu dniach i czterdziestu nocach postu poczuł głód. (3)  Wówczas przystąpił do niego kusiciel i powiedział: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem. (4)  A on odpowiedział: Jest napisane: Nie samym chlebem będzie żył człowiek, ale każdym słowem pochodzącym z ust Boga.

Jana 12:44–50

(44)  A Jezus wołał: Kto wierzy we mnie, nie we mnie wierzy, ale w tego, który mnie posłał. (45)  I kto mnie widzi, widzi tego, który mnie posłał. (46)  Ja, światłość, przyszedłem na świat, aby każdy, kto wierzy we mnie, nie pozostał w ciemności. (47)  A jeśli ktoś słucha moich słów, a nie uwierzy, ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem po to, żeby sądzić świat, ale żeby zbawić świat. (48)  Kto mną gardzi i nie przyjmuje moich słów, ma kogoś, kto go sądzi: słowo, które ja mówiłem, ono go osądzi w dniu ostatecznym. (49)  Bo ja nie mówiłem sam od siebie, ale ten, który mnie posłał, Ojciec, on mi dał nakaz, co mam powiedzieć i co mówić. (50)  I wiem, że jego nakaz jest życiem wiecznym. Dlatego to, co ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec.

______________________

Komentarz Johna F. Beale’a do fragmentu Objawienia 22:17-19 koncentruje się na teologicznym i literackim znaczeniu tych wersetów, umieszczając je w kontekście całej księgi i jej przesłania. Beale, znany z dogłębnej analizy Apokalipsy św. Jana, w swoim komentarzu (np. w *The Book of Revelation: A Commentary on the Greek Text* z serii NIGTC) podkreśla następujące kluczowe punkty:

1. **Wers 17: Zaproszenie Ducha i Oblubienicy**  

   - Beale wskazuje, że „Duch i Oblubienica” (Kościół) wspólnie wzywają Jezusa, by powrócił („Przyjdź”). To zaproszenie ma charakter eschatologiczny, wyrażając tęsknotę za paruzją (powtórnym przyjściem Chrystusa). Jednocześnie jest to wezwanie skierowane do ludzi, by odpowiedzieli na ofertę zbawienia – „wody życia” dostępnej za darmo. Beale zauważa, że obraz „wody życia” nawiązuje do starotestamentowych proroctw (np. Iz 55:1) oraz do wcześniejszych fragmentów Objawienia (21:6), symbolizując życie wieczne i łaskę Bożą dostępną przez Chrystusa.

   - Wers ten podkreśla uniwersalność zaproszenia do zbawienia: „kto jest spragniony” i „kto chce” wskazują na otwartość Bożej łaski dla wszystkich, bez ograniczeń.

2. **Wersy 18-19: Ostrzeżenie przed zmianą słów proroctwa**  

   - Beale analizuje te wersety jako solemne ostrzeżenie, które ma na celu podkreślenie autorytetu i świętości tekstu Objawienia. Zakaz dodawania lub ujmowania czegokolwiek z proroctw księgi nawiązuje do starotestamentowych formuł (np. Pwt 4:2, 12:32), które chroniły integralność Bożego Słowa. Beale zauważa, że nie chodzi tu jedynie o literalne zmiany w tekście, ale także o zniekształcanie sensu proroctwa przez fałszywe nauczanie lub odrzucanie jego przesłania.

   - Kary opisane w tych wersetach („katastrofy” i odebranie prawa do „świętego miasta” oraz „drzewa życia”) są według Beale’a symboliczne, ale wskazują na poważne konsekwencje duchowe – utratę udziału w eschatologicznej rzeczywistości Nowego Jeruzalem. Beale podkreśla, że ostrzeżenie to ma na celu zmobilizowanie czytelników do wierności wobec Bożego Słowa.

3. **Kontekst literacki i teologiczny**  

   - Beale umieszcza ten fragment w szerszym kontekście zakończenia Objawienia, które jest swoistym epilogiem księgi. Wersety 17-19 pełnią funkcję zarówno zachęty, jak i ostrzeżenia, zamykając księgę wezwaniem do odpowiedzi na Boże objawienie. Beale zwraca uwagę na paralelizm między początkiem a końcem Objawienia: podobnie jak księga zaczyna się od wezwania do słuchania (Obj 1:3), tak kończy się apelem o posłuszeństwo i wierność wobec objawionego Słowa.

   - Wersety te podkreślają również napięcie między łaską (darmowa woda życia) a odpowiedzialnością (przestrzeganie proroctwa). Beale wskazuje, że to połączenie łaski i sądu jest centralnym motywem Objawienia.

4. **Znaczenie dla współczesnych czytelników**  

   - Beale podkreśla, że przesłanie tych wersetów jest aktualne dla współczesnego Kościoła. Zaproszenie do „wody życia” jest uniwersalnym wezwaniem do wiary, a ostrzeżenie przed zniekształcaniem Słowa przypomina o potrzebie wierności wobec Bożego objawienia. W kontekście prześladowań i fałszywych nauk, które były tłem dla pierwotnych odbiorców Objawienia, Beale widzi paralelę do wyzwań współczesnych chrześcijan, którzy muszą trwać w prawdzie w obliczu presji kulturowych i duchowych.

Podsumowując, według Beale’a Obj 22:17-19 to kulminacyjne wezwanie do przyjęcia Bożego daru zbawienia i jednocześnie ostrzeżenie przed lekceważeniem lub zniekształcaniem objawionego Słowa. Fragment ten łączy w sobie nadzieję, łaskę i powagę odpowiedzialności, które są kluczowe dla przesłania całej księgi Objawienia.

________________

Komentarz F.F. Bruce’a do Obj 22:17-19

F.F. Bruce (1910–1990), wybitny ewangelikalny biblista.

Jego analiza Objawienia podkreśla eschatologiczne napięcie między nadzieją na powrót Chrystusa a ostrzeżeniem przed zniekształcaniem Bożego Słowa. Bruce traktuje te wersety jako kulminację przesłania księgi, łącząc motyw łaski z powagą odpowiedzialności.

1. Wers 17: Zaproszenie Ducha i Oblubienicy – "Przyjdź" Bruce podkreśla, że "Duch i Oblubienica" (Kościół) wspólnie wzywają Jezusa do powrotu, co nawiązuje do aramejskiego maranatha ("Przyjdź, Panie!"). Fraza ta ma podwójne znaczenie: może być błaganiem o paruzję ("Przyjdź, Panie Jezu") lub afirmacją obecności Chrystusa w Eucharystii ("Pan przyszedł"). To podkreśla ciągłość między obecnym kultem a eschatologiczną nadzieją. Obraz "wody życia" (darmowej łaski) Bruce łączy ze starotestamentowymi motywami (Iz 55:1), widząc w nim uniwersalne wezwanie do zbawienia dla "spragnionych" – bez zasług, ale z wolną odpowiedzią wiary. Dla Bruce’a ten wers to echo nadziei wczesnego Kościoła, kontrastujące z prześladowaniami opisanymi wcześniej w Objawieniu.

2. Wersy 18-19: Ostrzeżenie przed zmianą proroctwa Bruce interpretuje te wersety jako solemne zaklęcie chroniące integralność tekstu, nawiązujące do Pwt 4:2 i 12:32. W The International Bible Commentary ostrzega, że "dodawanie" lub "ujmowanie" nie dotyczy tylko literalnych edycji, ale też fałszywych interpretacji lub odrzucenia przesłania (np. przez sekty gnostyckie w I w.). Kary ("katastrofy" i utrata udziału w "drzewie życia") są symboliczne, ale realne duchowo – oznaczają wykluczenie z Nowego Jeruzalem. Bruce podkreśla, że to ostrzeżenie ma na celu zachowanie autorytetu proroctwa jako Bożego Słowa, mobilizując wierzących do wierności w obliczu herezji.

3. Kontekst teologiczny Bruce widzi Obj 22:17-19 jako epilog podkreślający napięcie między łaską (otwarta oferta zbawienia) a sądem (konsekwencje buntu). W szerszym kontekście Objawienia (które traktuje jako proroczą literaturę pocieszenia dla prześladowanych), te wersety zamykają księgę apelem do posłuszeństwa, paralelnym do Obj 1:3. Dla współczesnych czytelników Bruce zaleca: unikaj spekulacji (np. datowanie końca świata), skup się na etycznej odpowiedzi – wiara prowadzi do świętości.

Bruce podkreśla, że te wersety nie są "matematycznymi zagadkami", ale wezwaniem do ufności w suwerennego Chrystusa, który "przychodzi szybko" (Obj 22:20).

Komentarz Voddie Bauchama do Obj 22:17-19

1. Wers 17: Zaproszenie do wody życia – Łaska dla wszystkich 

Baucham widzi "Ducha i Oblubienicę" jako głos Kościoła pod wpływem Ducha Świętego, tęskniący za Chrystusem ("Przyjdź"). W kazaniu podkreśla, że to eschatologiczne wołanie kontrastuje z chaosem świata, przypominając o nadziei paruzji. "Woda życia" to metafora darmowej łaski (nawiązanie do J 4:14 i Iz 55:1), dostępna dla "spragnionego" i "chcącego" – uniwersalne wezwanie ewangelizacyjne. Baucham aplikuje: Kościół musi głosić Ewangelię z pasją, zapraszając wszystkich, bo zbawienie jest suwerennym darem Boga, ale wymaga ludzkiej odpowiedzi wiary. "Kto słyszy, niech powie: Przyjdź" – to misyjny mandat dla każdego wierzącego.

2. Wersy 18-19: Ostrzeżenie – Integralność Słowa Bożego 

W kazaniu na 22:18-21 Baucham traktuje to jako surowe upomnienie przed herezjami i liberalizmem. "Dodawanie" to fałszywe nauki (np. dodawanie tradycji do Pisma), "ujmowanie" to relatywizowanie proroctw (np. odrzucanie literalnego powrotu Chrystusa). Kary symbolizują duchową śmierć – utratę dziedzictwa w Nowym Jeruzalem. Baucham ostrzega współczesny Kościół przed kompromisami kulturowymi, powołując się na Pwt 4:2. Podkreśla: wierność Biblii to znak prawdziwej wiary; zniekształcanie Słowa prowadzi do sądu.

3. Kontekst teologiczny i zastosowanie Baucham umieszcza fragment w rekapitulacyjnej strukturze Objawienia (rozdziały 20-22: sąd nad złem, nowe niebo i ziemia). Łączy łaskę (w. 17) z odpowiedzialnością (ww. 18-19), pokazując Bożą suwerenność: Bóg zaprasza wszystkich, ale karze bunt. 

Zastosowanie: w czasach prześladowań (jak w I w.) i sekularyzmu dziś, trwaj w Słowie – to pociecha i wyzwanie. Kończy apelem: "Amen. Przyjdź, Panie Jezu!" (w. 20) jako modlitwa Kościoła.