BW, Obj 15:1-4:
1 I widziałem inny znak na niebie, wielki i dziwny:
siedmiu aniołów z siedmiu ostatnimi plagami,
gdyż na nich zakończył się gniew Boży.
2 I widziałem jakby morze szkliste zmieszane z ogniem,
i tych, którzy odnieśli zwycięstwo nad zwierzęciem i jego posągiem,
i nad liczbą imienia jego;
ci stali nad morzem szklistym, trzymając harfy Boże.
3 I śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka, mówiąc:
Wielkie i dziwne są dzieła twoje, Panie, Boże Wszechmogący;
sprawiedliwe są drogi twoje, Królu narodów;
4 Któż by się nie bał ciebie, Panie, i nie uwielbił imienia twego?
Bo Ty jedynie jesteś święty,
toteż wszystkie narody przyjdą i oddadzą ci pokłon,
ponieważ objawiły się sprawiedliwe rządy twoje.
W Księdze Objawienia (rozdziały 1–14) siedem kościołów otrzymało wiadomość od Jezusa, siedem pieczęci zostało otwartych, a siedem trąb zabrzmiało. Teraz, jak widzimy w dzisiejszym fragmencie, siedem plag ma zostać zesłanych (15:1). Te „plagi są ostatnie, ponieważ wraz z nimi gniew Boży dobiegnie końca”.
Plagi są ostatecznym wyrazem sądu, końcem obecnego wieku, który zostanie dopełniony wraz z powrotem Jezusa. Księga Objawienia nie kończy się w rozdziale 15, ponieważ dalej opisuje jeszcze kilka rzeczy, które wydarzyły się przed końcem, ale plagi te są przedsmakiem pełniejszego opisu końca, który czeka nas w zapisie wizji Jana.
Zanim dowiemy się więcej o tych siedmiu plagach, ponownie spotykamy „tych, którzy pokonali bestię i jej obraz oraz liczbę jej imienia” (werset 2). Oczywiście grupa ta składa się ze 144 000 świętych, którzy zostali zapieczętowani imieniem Boga i Jego Syna (7:1–8; 14:1–5), zgromadzenia, które w rzeczywistości jest znacznie większe niż 144 000, ponieważ 144 000 symbolizuje lud Boży odkupiony ze wszystkich plemion i języków (7:9–12). Grupa ta stoi nad „morzem szklanym, zmieszanym z ogniem” (15:2). Przypomina nam to czystą przestrzeń lub firmament u podstawy tronu Boga.
Wj 24:10 lit: Tam ujrzeli Boga Izraela. Pod Jego stopami leżało coś, co przypominało płytę szafiru przejrzystą niczym samo niebo.;
Ez 1:22.. Nad głowami żywych istot rozciągało się coś, co przypominało kopułę. Z wyglądu było to jak kryształ, przejmowało lękiem, a rozciągało się nad ich głowami od góry.
Innymi słowy, ci święci, którzy pokonali bestię, stoją teraz bezpośrednio przed obliczem naszego triumfującego Pana. Zachowali swoją wiarę do końca, trwając przy Chrystusie w życiu i śmierci, a teraz mogą ujrzeć samego Boga.
Święci ci nie pozostają bierni, lecz „śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka” (Ap 15, 3). Jan nawiązuje tu do pieśni Mojżesza o zwycięstwie nad faraonem nad Morzem Czerwonym (Wj 15) oraz do nowej pieśni, którą ci sami święci śpiewają w Ap 14, 3. Nie chodzi o to, że pieśń Mojżesza z Księgi Wyjścia 15 i pieśń Baranka są identyczne. Jan mówi raczej, że pieśni te są ze sobą powiązane.
Niepodważalne zwycięstwo, jakie Pan odniósł nad faraonem nad Morzem Czerwonym, jest paradygmatem ostatecznego zwycięstwa Boga nad wszelkim złem.
Kiedy Bóg pokonał faraona nad Morzem Czerwonym, okoliczne narody zadrżały (Joz 2:9–11). Kiedy Bóg pokona wszelkie zło, narody będą się Go bały i oddadzą Mu cześć. Tak właśnie głoszą święci w swojej nowej pieśni. Wielkie czyny Boga objawiają Jego świętość i inspirują narody, aby przyszły i oddawały Mu cześć na wieki (Obj 15:3–4).
Coram Deo
Kiedy Bóg pokonuje swoich wrogów i osądza swoich przeciwników, ludzie są zainspirowani do oddawania Mu czci. Czasami mamy pokusę, aby o tym zapomnieć, myśląc, że mówienie o Bożym sądzie ich odstraszy. Ale zwycięstwo Boga nad Jego wrogami jest częścią dobrej nowiny ewangelii. Opowiadając o Jego sądzie, jesteśmy wierni pełnemu objawieniu biblijnemu, a ludzie widzą, że muszą oddawać Mu cześć za Jego potęgę i chwałę.
Do dalszego studiowania
PSALM 22 bw
27 Ubodzy jeść będą i nasycą się.
Będą chwalić Pana ci, którzy go szukają...
Niech serce wasze ożyje na zawsze!
28 Wspomną i nawrócą się do Pana Wszystkie krańce ziemi,
I pokłonią się przed nim wszystkie rodziny pogan.
Rzymian 11:33-36:
33 O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga!
Jakże niezbadane są wyroki jego i nie wyśledzone drogi jego!
34 Bo któż poznał myśl Pana?
Albo któż był doradcą jego?
35 Albo któż wpierw dał mu coś,
Aby za to otrzymać odpłatę?
36 Albowiem z niego i przez niego i ku niemu jest wszystko;
jemu niech będzie chwała na wieki. Amen.
Komentarz G. K. Beale’a do Objawienia 15:1-4
… wprowadzenie do ostatniej serii siedmiu plag, które symbolizują kulminację gniewu Bożego.
… tekst jest symboliczną kontynuacją proroctw Starego Testamentu (ST), ukazującą duchową walkę dobra ze złem w historii zbawienia. Kluczowe jest tu rozpoznanie aluzji do ST, które odblokowują znaczenie wizji.
Struktura i kontekst wizji (Obj 15:1-2)
W. 1: “I ujrzałem w niebie drugie znak, wielki i godny podziwu: siedmiu aniołów, mających siedem plag, plag ostatecznych; one bowiem w nich dopełniły się gniewy Boże”.
“Znak” (sēmeion) - kolejny w serii wizji apokaliptycznych (por. Obj 12:1,3), zapowiada kulminację sądu. Liczba siedem symbolizuje kompletność i intensywność Bożego gniewu (por. siedem pieczęci, trąb i czaszy), ale nie jest to chronologiczna sekwencja, lecz rekapitulacja (powtórzenie) wcześniejszych wizji sądów z Obj 6-11 i 14, z naciskiem na eschatologiczną finalność.
“Plagi ostateczne” (plēgai eschatas) nawiązują do plag egipskich z Wj 7-12, gdzie dziesięć plag symbolizowało wyzwolenie Izraela. Tutaj siedem plag to “ostatnie”, bo “dopełnił się gniew” – gniew Boży (thymos theou) jest tu sprawiedliwą odpowiedzią na prześladowanie wierzących (por. Obj 6:10; 14:10).
Teologicznie: Wizja podkreśla suwerenność Boga nad historią – sąd nie jest chaotyczny, lecz dopełniony w Chrystusie (por. Rz 12:19; Hbr 10:30).
W. 2: “I ujrzałem jakby morze szklane pomieszane z ogniem, a tych, co zwyciężają Bestię i obraz jej, i liczbę imienia jej, stojących na morzu szklanym; trzymali harfy Boże”.
“Morze szklane pomieszane z ogniem” (thalassan hyalinēn mixed with pyr) to symboliczne nawiązanie do tronu Bożego z Obj 4:6 (morze szklane jako czystość i separacja od zła). Mieszanka z ogniem wskazuje na oczyszczający sąd (por. Ez 1:27; Dn 7:9-10), kontrastując z “morzem” jako źródłem chaosu i Bestii (Obj 13:1; por. Iz 27:1; Ps 74:13-14).
Zwycięzcy (nikōntes) to męczennicy i wierni, którzy przezwyciężyli Bestię (symbol rzymskiego imperializmu lub ogólnego zła) – aluzja do Ex 15:1-18 (Pieśń Mojżesza po przejściu Morza Czerwonego, gdzie Izraelci “stoją” jako zwycięzcy). Harfy (kitharai) symbolizują uwielbienie w niebie (por. Ps 33:2; 150:3).
Teologicznie: Zwycięstwo wierzących jest już osiągnięte przez krew Baranka (Obj 5:9; 12:11), a wizja zachęca do wytrwałości w prześladowaniach – sąd Boga chroni Jego lud.
Pieśń Mojżesza i Baranka (Obj 15:3-4)
W. 3-4: “I śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka, mówiąc: ‘WIELKIE I GODNE PODZIWU SĄ DZIEŁA TWOJE, Panie, Boże Wszechmogący; sprawiedliwe i prawdziwe są drogi Twoje, Królu narodów. Któż by nie bał się Ciebie, Panie, i nie wysławiał chwały Twojej? Bo tylko Ty jesteś święty. Bo wszystkie narody przyjdą i pokłonią się przed Tobą, bo są jawne sądy Twoje’”.
“Pieśń Mojżesza i Baranka” to nie dosłowny cytat, lecz kompozytowa aluzja do dwóch pieśni Mojżesza: Ex 15:1-18 (wyzwolenie z Egiptu) i Pwt 32:1-43 (przymierze i sąd). Łączenie jej z “pieśnią Baranka” (Obj 5:9-10) ukazuje Chrystusa jako nowego Mojżesza i Paschalnego Baranka, dokonującego ostatecznego wyzwolenia.
Kluczowe frazy:
“Wielkie i godne podziwu dzieła” (megala kai thaumasta ta erga sou) – echo Ex 15:11 ( “Kto jest jak Ty, Panie, wśród bogów?”).
“Sprawiedliwe i prawdziwe drogi” (dikai ai kai alēthinai hai hodoi sou) – z Pwt 32:4 ( “Doskonałe są dzieła Jego”).
“Królu narodów” (basileu tōn haiōn) – wariant tekstu; Beale preferuje “narodów” (ethnōn, por. Ex 15:14-16; Iz 66:18-23), podkreślając uniwersalny zasięg zbawienia.
“Któż nie bał się… wszystkie narody przyjdą” – aluzja do Jr 10:7; Ps 86:9-10; Iz 66:23, prorokujące nawrócenie pogan.
Teologicznie: Pieśń celebruje Bożą świętość (hagios), sprawiedliwość i suwerenność. Jest to hymn redempcyjny – sąd (kris eis) prowadzi do uwielbienia wszystkich narodów, kontrastując z bałwochwalstwem Bestii. Beale widzi tu eschatologiczną nadzieję: prześladowani wierni śpiewają o Bożej wierności, co zachęca Kościół do oddawania czci Bogu pośród ucisków (por. sugestie refleksji w skróconym komentarzu: “Jak pieśń ta inspiruje nas do uwielbienia w cierpieniu?”).
Ogólna interpretacja teologiczna
Beale podkreśla, że Obj 15:1-4 to interludium przed plagami (por. Obj 16), ukazujące kontrast: sąd nad niegodziwymi (plagi) vs. uwielbienie zbawionych. Wizja przypomina egipskie wyzwolenie, ale w Chrystusie – gniew Boży jest “dopełniony”, bo Chrystus wypełnił prawo i prorockie obietnice (Mt 5:17).
Praktycznie: Tekst wzywa do “zwyciężania” przez wiarę (por. Obj 2-3), obiecując udział w niebiańskim uwielbieniu. Beale ostrzega przed dosłowną futurystyczną interpretacją – to symbolika duchowej rzeczywistości, aktualna dla Kościoła w każdej epoce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz